Οι Διαβόλισσες

Κάθε Σάββατο βράδυ ο ΦΕΡΝΤΙΝΑΝ ΡΑΒΙΝΕΛ επιστρέφει στη σύζυγό του Μιρέιγ, που τον περιμένει υπομονετικά στο σπίτι. Αλλά ο Φερντινάν έχει και μια ερωμένη, τη Λουσιέν, φιλόδοξη γιατρό. Μαζί οι δυό εραστές καταστρώνουν ένα φονικό σχέδιο. Πνίγουν τη Μιρέιγ, αλλά το πρωί, προτού ανακαλυφθεί το «ατύχημα» του θανάτου της, το πτώμα εξαφανίζεται, και έτσι αρχίζει η αποσάρθρωση του σχεδίου του Φερντινάν – μαζί και της λογικής του...
Βιβλίο απανωτών καρδιακών προσβολών : Έτσι έχουν χαρακτηριστεί οι Διαβόλισσες, που θεωρούνται κλασικό νουάρ μυθιστόρημα –χωρίς να έχουν χάσει ούτε γραμμάριο από τη σκοτεινή γοητεία τους–, ένα βιβλίο «απίστευτα νεωτερικό», με «τέλεια ίντριγκα» και «ένταση που ώς το τέλος δεν κάνει ούτε στιγμή εκεχειρία».

Στις Διαβόλισσες εμφανίζονται για πρώτη φορά μερικά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της ανατρεπτικής πεζογραφίας των Μπουαλώ και Ναρσεζάκ : το τριγωνικό μοτίβο, το επαρχιακό και μικροαστικό σκηνικό, το κίνητρο ενός δράστη που βασανίζεται από τύψεις και φόβο, η συνάφεια αθωότητας και ενοχής, και ιδιαίτερα η αντιστροφή των ρόλων : Σε ένα πραγματικό σπιράλ τρόμου, ο δολοφόνος γίνεται θύμα κυνηγημένο από αυτήν που δεν υπάρχει πια – τη γυναίκα που ξέρει ότι σκότωσε. Όπως συμβαίνει και στα καλύτερα μυθιστορήματα του Σιμενόν, αυτό που έχει σημασία εδώ είναι η προοδευτική απώλεια εκ μέρους του πρωταγωνιστή της αντίληψης της πραγματικότητας, το βύθισμά του, όλο και σφοδρότερο, στην ιλιγγιώδη αγωνία και τον τρόμο, όπου οι παραληρηματικές ιδέες του συγχέονται με αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας και μια διάχυτη αίσθηση ανικανότητας. Δεν είναι τυχαίο που ο Francis Lacassin (σεναριογράφος πολλών τηλεοπτικών διασκευών του Μαιγκρέ και βαθύς γνώστης του Σιμενόν) έγραψε ότι χάρη στους Μπουαλώ και Ναρσεζάκ «Το αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς αστυνόμους έχει γίνει μια τραγική παραλλαγή των σύντομων αστυνομικών μυθιστορημάτων». Τα βιβλία του συγγραφικού διδύμου ενέπνευσαν μεγάλους σκηνοθέτες όπως τον H.G. Clouzot με τις Διαβόλισσες και τον Alfred Hitchcock με τον Δεσμώτη του Ιλίγγου (Vertigo).