Τα υπόγεια του Ματζέστικ

Όμως μέσα σ’ αυτό το ντουλάπι υπήρχε ένα πτώμα που πρέπει να το τοποθέτησαν εκεί όρθιο και σιγά σιγά να δίπλωσε στα δύο. Ανήκε σε μια γυναίκα περίπου τριάντα χρόνων, πολύ ξανθιά –βαμμένη ξανθιά–, που ήταν ντυμένη με ένα λεπτό, μάλλινο, μαύρο φόρεμα.
Ο Ντονζ δεν φώναξε. Ιδιαίτερα χλομός, πλησίασε το γυάλινο κλουβί του Ραμιουέλ και έσκυψε στο γκισέ για να του μιλήσει.
– Ελάτε να δείτε…
Ο λογιστής τον ακολούθησε.
 
Υπάρχει το Παρίσι της αφθονίας και των εκλεπτυσμένων τρόπων. Υπάρχει και αυτό των μελαγχολικών πρωινών και των εξουθενωμένων ζευγαριών. Ο Προσπέρ Ντονζ, υπάλληλος στο ξενοδοχείο Ματζέστικ, ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο των Ηλυσίων Πεδίων, ανακαλύπτει νωρίς το πρωί το πτώμα μιας πελάτισσας, στριμωγμένο μέσα σε ένα από τα ενενηνταδύο μεταλλικά ντουλάπια του βεστιάριου του προσωπικού. Η νεαρή Αμερικανίδα στραγγαλίστηκε ενώ ο σύζυγός της έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι. Τί γύρευε εκείνη στο βεστιάριο του υπογείου ; Ο Μαιγκρέ ανακαλύπτει για τις ανάγκες της έρευνας έναν κόσμο ξεχωριστό, φτιαγμένο από παρασκήνια και μυστικούς χώρους· έναν πάνω κόσμο με τους δικούς του κώδικες και τα δικά του δράματα κι έναν κάτω κόσμο όπου απασχολούνται ανώνυμοι. Ο μεγάλος πλούτος συγχρωτίζεται με την αβεβαιότητα, την κούραση και τη δουλειά αυτών που, πάντα στη σκια, υπηρετούν, παρατηρούν, αισθάνονται, χωρίς ωστόσο να σκέφτονται λιγότερο…