Θα βοσκήσω το μαύρο

Σε τούτο τον τόπο η πραγματικότητα υπάρχει πάνω στις συμφορές μας. Κι ας μην τις πράξαμε κι ας μην ευθυνόμαστε εμείς γι’ αυτές. Όσο κι αν επιθυμούμε να τις αποφύγουμε, η ψυχή μας ξέρει από τους καιρούς της νεότητας —τι κι αν προσποιούμασταν τότε βεβαιότητες;— ότι είμαστε αρραβωνιασμένοι με την αγωνία. Δημόσιες αμαρτίες, ατομικά αδιέξοδα, ιδεολογικές ματαιώσεις, ακυρωμένες αγάπες, μνήμες που νηστεύουν από συγχώρεση, βλασταίνουν σαν το μαύρο χορτάρι στο λιβάδι της πραγματικότητας. Στα δεκατρία αφηγήματα άνθρωποι κάθε ηλικίας με επείγουσα αίσθηση του επίκαιρου αφηγούνται τη δική τους ιστορία. Επιτελούν αμοιβαίες ανταλλαγές με το παρελθόν, διερευνούν προσωπικές δυνατότητες, δίνουν εξηγήσεις, επιχειρούν να ανατρέψουν με χιούμορ την κατάστασή τους, υποβάλλουν τους εαυτούς σε δοκιμασία έκφρασης. Οι αφηγήσεις τους δεν ολοκληρώνονται στην επίτευξη μιας πρόθεσης, αλλά επιζούν ως διαρκής προσδοκία, έστω πίνοντας παρέα καφέδες και χαζεύοντας απ’ τα τζάμια των καφενείων.