Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό

Με δροσιά και αμεσότητα γραφής, η ποιήτρια Γιώτα Αργυροπούλου, μας μεταφέρει στο Αιγαίο και τα νησιά του, τους αερόλιθους αυτούς, που στοιχειώνουν τον ανθρώπινο πολιτισμό με το κάλλος, τη μακραίωνη ιστορία, τη μεταμορφωτική τους, κάθε στιγμή, παρουσία. Με όχημα τη μνήμη, διαπορεύεται νοσταλγός, ξαναζεί το νεανικό μεθύσι, εξίσταται, πολυτιμοποιεί το ασήμαντο, ανάγει το φθαρτό σε αιώνιο. Η ματιά της, βρεφική αλλά και ενεπίγνωστη, ξανακαινουργιώνει τον παμπάλαιο κόσμο της θάλασσας, που ανθίζει ζωή και θάνατο, αναδείχνοντας τη μεταφυσική λάμψη, αλλά και το σκοτεινό ρίγος του. Μια νέα ποιητική κατάθεση, βλαστάρι της τέχνης της, γι’ αυτό λυγερό και αύταρκες.