- CITY GUIDE
- PODCAST
-
14°
Οι προσκεκλημένοι
Η Σοφί ντι Βιβιέ έχει τελειοποιήσει την τέχνη των τραπεζιών. Στο πολύ αστικό 7ο Παρισινό διαμέρισμα παραθέτει δείπνα όπου τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη, άλλωστε πιστεύει ότι το τυχαίο αποτελεί την πρόνοια των αδύναμων. Μετρά την απόσταση ανάμεσα στα πιάτα, ευθυγραμμίζει τα ποτήρια, κρατάει αρχεία με τα μενού, τις ευχαριστήριες επιστολές της επομένης, τους καλεσμένους και τις θέσεις τους, γιατί ξέρει ότι ένα λάθος στο καθορισμό της διάταξης σημαίνει έναν εχθρό για μήνες. Ξέρει να διαλέγει τους συνδαιτυμόνες, οι οποίοι κρίνονται για τη συμπεριφορά τους.
Η βραδιά αυτή περιλαμβάνει: έναν Καναδό επιχειρηματία, μία διευθύντρια καναλιού, ένα δικηγόρο ειδικό στα αιματοβαμμένα διαζύγια, τη σύζυγό του που τον έχει χωρίσει άπειρες φορές ερήμην του, έναν πρέσβη σε διαθεσιμότητα με τη δηκτική σύζυγό του, ένα φιλόδοξο ζευγάρι με περιουσία προερχόμενη από τους ανεξιχνίαστους δρόμους των χρηματιστηρίων, ένα σύμβουλο διαχείρισης περιουσίας, ένα συγγραφέα μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και τη βιολόγο σύζυγό του που πιστεύει ότι αυτή η συντροφιά αξίζει λιγότερο από μια αποικία μικροβίων.
Η αναστάτωση είναι μεγάλη, όταν μια προληπτική καλεσμένη αρνείται να κάτσει στο τραπέζι με άλλους δώδεκα ορθολογιστές. Η λύση δίνεται όταν η Σόνια, η οικιακή βοηθός, κάθεται μαζί τους. Την υποδέχονται σαν την αναγκαία 14η ομοτράπεζη.
Η κουβέντα ξεκινάει ανώδυνα, αλλά σύντομα το ενδιαφέρον και τη συζήτηση μονοπωλεί πλέον η αραβικής καταγωγής Σόνια, μουσουλμάνα στο θρήσκευμα, μεγαλωμένη έξω από τη Μασσαλία. Πρόσωπο που προκαλεί θαυμασμό, χλευασμό και περιέργεια ταυτόχρονα. Η Σόνια αντιπροσωπεύει τη διαφορετικότητα, είναι η μειονότητα σε μια χώρα που νιώθει «περισσότερο προσκεκλημένη» απ’ ό,τι αλλού, είναι η απρόσκλητη μεταξύ ανθρώπων που αναγνωρίζονται. Συμβολικά τοποθετημένη μεταξύ φιλόδοξων, σιωπηλά εριστικών, προληπτικών και μεταλλαγμένων από τις πλαστικές, τη νεοπλουτιά ή την κοινωνική υποβάθμιση γυναικών. Εκείνη δεν μοιράζεται ούτε τους κώδικες επικοινωνίας, ούτε το κοινό σε όλες μαύρο φόρεμά τους.
Ο Πιέρ Ασουλίν καταφέρνει καλά να διηγείται ιστορίες «κεκλεισμένων των θυρών». Στο «Ξενοδοχείο Λουτέσια» (εκδ. Πόλις) δημιούργησε ατμόσφαιρα και δράμα. Εδώ, με το πρόσχημα της συνάθροισης, φτιάχνει μια «κωμωδία ηθών» με βιτριολικά πορτρέτα. Αποδεικνύεται ανελέητος με τους πρωταγωνιστές του, ξεσκεπάζει τους καθωσπρεπισμούς. Ο Ασουλίν, ακριβώς όπως και η οικοδέσποινα, μοιάζει να διασκεδάζει και, όπως γράφει κάπου, «ένα δείπνο στο Παρίσι είναι καθαυτό μια γαλλική κωμωδία».