Θερμοκήπια κρίσεων

«Δεν φοβάμαι την κρίση όσο υπάρχουν Πανεπιστήμια». Ισχύει αυτή η αισιόδοξη θεώρηση στην Ελλάδα; Καταφέραμε να μην ισχύει! Επί αιώνες, η υψηλή προτεραιότητα στη μόρφωση ήταν το ισχυρό πλεονέκτημα του ελληνικού πληθυσμού, τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η χαμηλή ποιότητα παιδείας έγινε το κύριο μειονέκτημα. Περισσότερο είναι υποβαθμισμένη η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά ο κατήφορος ξεκινά από τα Πανεπιστήμια. Πώς θα διαμορφώσουν στιβαρά στελέχη για να πλαισιώνουν τα καρποφόρα ανθρώπινα έργα, όταν κυριαρχούνται από ακαλαισθησία, ατιμωρησία, ιδεοληψία; Συνιστώντας μέρος της παρακμής της χώρας, αδυνατούν, ως όφειλαν, να γίνουν μέρος της λύσης. Αντί να υποδεικνύουν στους νέους πύλες εξόδου από τις κρίσεις, γίνονται θερμοκήπια που τις συντηρούν.

Σχεδόν όλοι οι φοιτητές καθυστερούν να πάρουν το πτυχίο τους και ένα μεγάλο ποσοστό δεν ολοκληρώνει ποτέ τις σπουδές. Πολλά άτυχα νέα παιδιά λιμνάζουν και καταφεύγουν στις αγκαλιές «παρατάξεων» διαμαρτυρίας, τις οποίες υποθάλπει το «βαθύ» Πανεπιστήμιο. Η ανεργία και η ετεροαπασχόληση των πτυχιούχων είναι υψηλές, όμως οι επιχειρήσεις δεν βρίσκουν προσωπικό κατάλληλο για τις ανάγκες τους. Η φυγή στο εξωτερικό των πιο προικισμένων και χρήσιμων αποφοίτων είναι τεράστια.

Τα 33 άρθρα του βιβλίου έχουν δημοσιευθεί, κυρίως τα τελευταία 10 χρόνια, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, θέτοντας αιχμηρά ερωτήματα για τα Πανεπιστήμια.