Πέθανε ο σκύλος, κατά τ' άλλα όλα καλά

Διαβάζοντας αυτή τη συλλογή διηγημάτων του Μπράντμπερι κι ερχόμενοι αντιμέτωποι με το εύρος και το βάθος των ιδεών που μεταγγίζει στο χαρτί, γίνεται κατανοητό γιατί οι εκατομμύρια ορκισμένοι αναγνώστες του νιώθουν την ανάγκη να τον υπερασπίζονται τόσο μαχητικά ενάντια στον περιοριστικό χαρακτηρισμό του συγγραφέα «επιστημονικής φαντασίας».

Σίγουρα, οι ιστορίες του αφορούν δυστοπικά μέλλοντα τα οποία διερευνούν τις υπαρξιακές επιπτώσεις της οδύσσειας του διαστήματος. Ταυτόχρονα, όμως, μοιάζει να υπαινίσσεται με βιρτουοζική επιτηδειότητα ξανά και ξανά το μήνυμα πως όσα τεχνολογικά άλματα κι αν πραγματοποιήσουμε, στο τέλος παραμένουμε έρμαια των ίδιων συναισθημάτων, των ίδιων εμμονών. Επιπλέον, δεν είναι εύκολο να βρεθούν πολλοί παραμυθάδες ικανοί σε μια έκταση τριάντα-σαράντα σελίδων να διοχετεύσουν ιστορίες τόσο αυτοτελείς, τόσο πλήρεις σε φαντασία, κοινωνική κριτική, μυστήριο, φόβο, ρομάντζο. Τουλάχιστον δύο αποσπάσματα αυτής της ανθολογίας, το «Πάμε για άλλη μια φορά, legato», όπου ένας λαθροθήρας της αρμονίας συνθέτει συμφωνίες αντιγράφοντας τα κελαηδίσματα των πουλιών, ή το «Οι πέντε βαθμοί της κλίμακας Ζαχάρωφ - Ρίχτερ», με την ιδέα του πως το Τόκιο, το Σαν Φρανσίσκο και οι υπόλοιπες σεισμογενείς περιοχές του πλανήτη χτίστηκαν στη θέση τους προκειμένου να καταστραφούν, έρχονται να αποδείξουν τον ισχυρισμό πως ακόμα και η πιο απίστευτη υπόθεση μπορεί να γίνει πιστευτή αν εξιστορηθεί πειστικά.

Όλα αυτά από ένα συγγραφέα που μετρά εφτά δεκαετίες καριέρας, ο οποίος χαρακτήριζε το διήγημα «ετεροθαλή αδερφό του μυθιστορήματος» και που εξέθρεψε το δικό του ετεροθαλές αδερφάκι με ένα έργο που ξεπερνά συνολικά τις 1.800 σελίδες. Ενενηκονταετής σήμερα, ο Μπράντμπερι θυμάται πως όταν ήταν ένας ανήλικος φανατικός συλλέκτης περιπετειών του Μπακ Ρότζερς, οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν σε σημείο να πετάξει τα κόμικ του. Κατέληξε τόσο δυστυχής, που διάλεξε να μαζεύει Μπακ Ρότζερς ξανά. «Έκτοτε ευτύχησα. Διότι αυτή ήταν η μύησή μου στην επιστημονική φαντασία. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε όποιον κριτικάρισε την έφεσή μου στα διαστημικά ταξίδια, τα φαντάσματα ή τους γορίλες. Όποτε συνέβαινε κάτι τέτοιο, μάζευα τους δεινοσαύρούς μου και έφευγα μακριά». Αν αυτή είναι μια παρότρυνση του Μπράντμπερι για το να μην παύουμε να κυνηγάμε ανεμόμυλους, για την επιβεβαίωση της υποψίας πως δεν υπάρχει κανενός είδους απολυτότητα και πως είμαστε όλοι ελεύθεροι να κυνηγάμε τις τρελότερες επιδιώξεις μας, ας προσδεθούμε όλοι οι αλλοπαρμένοι αιθεροβάμονες στο σκάφος του και ας πετάξουμε μακριά.

Πέθανε ο σκύλος, κατά τ' άλλα όλα καλά, Ray Bradbury, εκδ. Άγρα, σελ. 352