Γλυκιά πενικιλίνη

Δεκατέσσερις ιστορίες «γειτονεύουν» στη Γλυκιά Πενικιλίνη. Ανάμεσα στους γείτονες, η Τασία του νεροχύτη, ο πολεμιστής του Κολωνού, η Αποστολική, ο Νικολάκης από τον Ψαρομαχαλά, οι νησιώτες του βουνού, ο Τάσος ο σινεματζής από το Μενίδι, οι χρυσοθήρες του Ακροκόρινθου, ένας επιστολολάτρης, τρεις μεταφραστές στον ημιώροφο, η αχώριστη παρέα του χολ και άλλοι· μεταξύ τους, κι εκείνοι που δεν «δικτυώνονται» ποτέ.

Στη συλλογή διηγημάτων Γλυκιά πενικιλίνη (εκδόσεις Ιωλκός, 2018), της Μαρίνας Παπαγεωργίου, τα πρόσωπα ζουν στις αθηναϊκές συνοικίες, αλλά και σε τόπους καιγειτονιές της επαρχίας. Οι αφηγήσεις εκτυλίσσονται σε διαφορετικό χρόνο, «ανεβοκατεβαίνοντας» δεκαετίες χωρίς γραμμική ροή, και μετατοπίζονται σε γνώριμες ελληνικές διαδρομές. Με πρώτο «σταθμό» τη Βικτώρια, η αφήγηση στέκεται στον Κολωνό του 1920 και στην κατοχική Κυψέλη, ιχνογραφεί την αθηναϊκή γειτονιά του 1980, περνά το κατώφλι δίπατου σπιτιού στον Άγιο Παντελεήμονα του ‘50, ανεβαίνει στην πολυκατοικία του ‘70, περνά αόριστα και από το σήμερα. Ξεφεύγοντας από το αθηναϊκό αστικό τοπίο, επεκτείνεται στα βουνά του  λεκανοπεδίου, αλλά και σε κάστρα της Πελοποννήσου, παρακολουθώντας κι εκεί πρόσωπα και κοινότητες σε διαφορετικές εποχές.

Μικροί και μεγάλοι «σεισμοί», άνθρωποι ορατοί και «αόρατοι», γεύσεις και επιγεύσεις, γλυκιές και πικρές. Μυστικά, «αστικοί μύθοι», φάρσες και όνειρα της μέρας, σκηνικά και παρασκήνια, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, με τις μεγάλες ή μικροσκοπικές στιγμές που τους σημαδεύουν. Και ακόμα, πρόσωπα που φροντίζουν να μεταγγίζουν σταγόνες παιδικής φαντασίας στην καθημερινότητα: τα διηγήματα της συλλογής συστήνουν και τους «ονειροπαρμένους» κατοίκους κάθε «γειτονιάς».

Συστατικά της Γλυκιάς πενικιλίνης, οι συνειρμοί των εικόνων, των λέξεων και των αισθήσεων και η ασυνείδητη –ή απόλυτα συνειδητή– διατήρηση της παιδικής ματιάς και μνήμης ως στάσης ζωής και δημιουργικής ενέργειας στο χρόνο.