Τα φαινόμενα απατούν

Κάτι μεταξύ διηγημάτων και σπαραγμάτων ημερολογίου. Γιατί όλες οι ιστορίες κρύβουν από πίσω το βλέμμα του συγγραφέα, όχι τη διάθεση καταγραφής, σε καθημερινά γεγονότα ή μπορεί –ποιος ξέρει (;)– και σε βιωμένες καταστάσεις. Το ωραίο είναι πως κανένα διήγημα δεν μοιάζει με το άλλο, καθώς δεν υπάρχει καμία προσπάθεια ενοποίησης κάτω από ένα ευδιάκριτο (κοινό) ύφος. Κι αν ψάξουμε λίγο περισσότερο το διήγημα που έδωσε και τον τίτλο του βιβλίου, θ’ ανακαλύψουμε και το σκεπτικό του συγγραφέα: «Τα κάδρα μου δεν έχουν τοπία, κτίρια ή κάτι άλλο που να πιστοποιεί την εθνικότητά τους, πέρα από κάποιες μικρές, ελάχιστες λεπτομέρειες που μου αρέσει να κρυπτογραφώ με τις φωτογραφίες μου, μεταφέροντας ένα μήνυμα, μια σήμανση, ένα θέμα προς συζήτηση στους θεατές μου». (Ο Στέλιος Μάινας είναι ηθοποιός)

Τα φαινόμενα απατούν, Στέλιος Μάινας, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 146