Ο Μαιγκρέ κι ο νεκρός του

«Όταν μπήκε στο γραφείο του αρχηγού, εκείνος τον υποδέχθηκε λέγοντας: - Λοιπόν, Μαιγκρέ, ο “νεκρός σας”;

Ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε η λέξη. Θα πρέπει να διηγήθηκαν στον προϊστάμενο της Δικαστικής Αστυνομίας ότι από τις δύο το πρωί ο επιθεωρητής δεν σταμάτησε στιγμή την έρευνα.

-Τον έφαγαν λοιπόν ! Ομολογώ ότι χθες είχα σκεφτεί πως είχατε να κάνετε με κάποιον φαρσέρ ή έναν τρελό…

-Εγώ όχι… Πίστεψα αυτά που μου είπε απ’ το πρώτο τηλεφώνημα…

Γιατί ; Δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί.

[…] Πού, σε τί καταβόθρες, σε ποιό μίζερο περιβάλλον έγινε η συνάντησή τους ;

Ήταν όλοι τους πεινασμένοι. Και αυτή ήταν η πραγματικότητα, γιατί μόλις τέλειωναν το χτύπημά τους δεν σκέφτονταν παρά να φάνε, να τρώνε όλη τη μέρα, να τρώνε και να πίνουν, να κοιμούνται, να κάνουν ερώτα, να ξανατρώνε, χωρίς να τους νοιάζει το άθλιο περιβάλλον της οδού Ρουὰ ντε Σισὶλ ούτε τα φθαρμένα τους ρούχα που ήταν σαν κουρέλια. Δεν σκότωναν για το χρήμα. Το χρήμα ήταν γι’ αυτούς το εργαλείο για να τρώνε και να κοιμούνται ήσυχοι, στη γωνιά τους, στη φωλιά τους, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος. […]»

Ένας άγνωστος άντρας, πανικόβλητος, κυνηγημένος από δολοφόνους, τηλεφωνάει από καφέ σε καφέ στη Δικαστική Αστυνομία και ζητάει βοήθεια από τον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Δεν θα καταφέρουν να τον σώσουν. Το πτώμα του θα βρεθεί πεταμένο από ένα αυτοκίνητο στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, στο κέντρο του Παρισιού. Η υπόθεση στοιχειώνει τον Μαιγκρέ, που ξενυχτάει με τους συνεργάτες του για να βρουν τους ενόχους. Θα οδηγηθεί έτσι σε μια σπείρα Τσέχων και Πολωνών κακοποιών, που αποδεικνύονται σήριαλ κίλλερ της γαλλικής επαρχίας, στα πλούσια αγροκτήματα της Πικαρδίας.

Ένα μυθιστόρημα με πολλή αγωνία, ένταση, αλλά και χιούμορ, με μεγάλες αφηγηματικές ανατροπές και με έντονο το ανθρώπινο στοιχείο του Μαιγκρέ.