Μυρτώ, συνέβη το εξής. Μου αρέσει μια κοπέλα με την οποία ποτέ (όμως ποτέ) δεν πρόκειται να έχουμε το σωστό timing για να κάτσει η φάση. Παρ’ όλα αυτά μιλάμε. Ταυτόχρονα, κάτι παιζόταν με μια τύπισσα την οποία την ήθελε χαλαρά και ένας φίλος. Τον ρωτάω, λοιπόν, δυο φορές κιόλας, αν είναι ok με το να κάνω κίνηση και μου λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζει να της μιλάει. Και επειδή δεν είχα την υπομονή να περιμένω, βγαίνω μαζί της αλλά το τελειώνω εντελώς φιλικά επειδή σκεφτόμουν το φίλο μου. Μια νύχτα με φεγγάρι, έρχεται ο φιλαράκος μου σπίτι, βρίσκει ανοιχτό το facebook και βλέπει όλα τα μηνύματά μου μαζί της (μεγάλη γουρουνιά)... Το έκανε λέει για να με βοηθήσει με την πρώτη (και καλά). Αλλά τον πλήγωσα πολύ με τη συμπεριφορά μου όσον αφορά τη δεύτερη, χρησιμοποιώντας κιόλας τον όρο πισώπλατη μαχαιριά! Εν τω μεταξύ από την ντροπή μου δεν είπα τίποτα αλλά αντίθετα έβαλα την ουρά κάτω από τα σκέλια. Το φίλο μου δεν θέλω να τον χάσω από τη ζωή μου, αλλά πλέον δεν μιλιόμαστε. Δεν ξέρω τι να κάνω, γιατί με στήριξε πολλές φορές και περνούσαμε πολύ καλά. Νιώθω λίγο μπερδεμένος. Βασίλης
Μπορεί πολλές φορές να χρειάζεται εμείς να επιστρατεύσουμε τη συναισθηματική μας νοημοσύνη για να διαβάσουμε την αλήθεια πίσω από τις μπούρδες που μας λένε οι άλλοι για να παριστάνουν τους κουλ τύπους που δεν είναι. Αυτό ισχύει ειδικά με τα γκομενικά των αγοριών που για κάποιο λόγο (μάλλον σχετικό με την αρχιτεκτονική του ανδρικού εγκεφάλου) νομίζουν ότι αν κάνουν κάνα αστείο και καταθέσουν την «αδυναμία» τους θα τους επιβληθεί πρόστιμο τεστοστερόνης. Αφού λοιπόν δεν είχατε «σοβαρό» σκοπό για το κορίτσι που γούσταρε ο φίλος σας και αφού δεν θέλετε να τον χάσετε από τη ζωή σας, ήταν όντως λίγο μαλακία που δεν επιστρατεύσατε αυτό το όπλο νωρίτερα για να μην μπείτε σε φασαρίες. Απ’ την άλλη μεριά, οι ενήλικες άνθρωποι ανοίγουμε το στόμα μας και για άλλους λόγους από το να τρώμε πακοτίνια, οπότε ο μάγκας έχει την ευθύνη του σε αυτή την ιστορία και, αν θέλετε τη γνώμη μου, σας φέρθηκε χειριστικά, απαράδεκτα και ενοχοβόλα, όχι μόνο γιατί κατασκόπευσε το fb σας αλλά και κυρίως γιατί δεν είπε εξαρχής τι νιώθει και τι θέλει – αντ’ αυτού σας άφησε να πάτε να πέσετε στην τρύπα του κούνελου. Τη στιγμή λοιπόν που θα κάνετε τη σχετική κουβέντα συμφιλίωσης (γιατί αυτό πρέπει να κάνετε μια και σας αφορά η σχέση), καλό είναι να μπουν τα πράγματα στις θέσεις τους και για τις δυο πλευρές. Κοινώς να συγχωρέσετε ο ένας τον άλλο και να πιείτε τις μπύρες σας αδελφωμένοι.
Υ.Γ. Πάντως αν δεν λειτουργήσει με ωριμότητα και αυτή τη φορά, δηλ. αν παραμείνει κολλημένος στο θέμα, κάτι άλλο συμβαίνει μεταξύ σας, πιο βαθύ και πιο ανταγωνιστικό μάλλον.
Έχεις χωρίσει μήηηνες από μεγάλη σχέση, χτυπήθηκες (με μέτρο), το ξεπέρασες, τσιτσίνισες και λίγο σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα, και ξανά προς τη δόξα τράβηξες όταν ένα ωραίο βράδυ βρίσκεται ο πρώην στην πόρτα του (επίσης πρώην) κοινού σας σπιτιού να σου πει ότι τόσο καιρό υποφέρει, δεν μπορεί να ζήσει γιατί δεν υπάρχεις εσύ στη ζωή του, είναι ερωτευμένος και μπλα μπλα μπλα. Του εξηγείς ευθέως ότι ευχαριστώ, δεν θα πάρω, και συνεχίζεις.
Όμως κάτι που δεν παίζει τίποτα καινούργιο συνταρακτικό στον ορίζοντα, κάτι που τόσο καιρό που είχε κόψει κάθε επικοινωνία και τώρα κατάλαβες γιατί σου έλειψε (δυστυχώς σαν ένας πολύ καλός άνθρωπος με κοινά ενδιαφέροντα, σαν σύντροφος πάλι ουδόλως...), αρχίζεις να το σκέφτεσαι προφανέστατα για όλους τους λάθος λόγους. Και ενώ μετά τα 17 έπαψε να είναι στην ιδιοσυγκρασία σου να βασανίζεις τα αγοράκια, κάτι μέσα σου (και έξω σου οι φίλοι που το έμαθαν και η πρώτη αντίδραση ήταν ότι «φυσικά και πρέπει να του δώσεις ευκαιρία, ήσασταν πολύ καλά μαζί, τι σημασία έχει που πέρασε σχεδόν ένας χρόνος;!») σε σπρώχνει προς τα εκεί, ενώ ξέρεις ότι δεν είναι αυτό που θες παρά μόνο αυτό που «ξέρεις κι αυτό εμπιστεύεσαι».
Μυρτώ, μίλα μου βρώμικα, επιτέλους πρέπει να μπω στη θέση μου!
τρελόκιαγαπησιάρικο
Κάτι μου λέει ότι η θέση που θα μπείτε είναι η θέση που μπαίνει όλος ο ντουνιάς στις αντίστοιχες περιπτώσεις, όταν δεν έχει πληγωθεί ήδη αρκετά και θέλει ένα γύρο ακόμα. Σε αυτόν τον έξτρα γύρο συνήθως επιστρέφουμε ο ένας στον άλλο (μια και όπως λέτε κι εσείς δεν έχει βρεθεί κάτι καινούργιο να μας συναρπάσει) και αφού κάνουμε λίγες ωραίες διακοπές και ζεστάνουμε την καρδιά μας στο «πατρικό» και δυναμώσουμε, ξανανοίγουμε το παράθυρο και όποιος πρόλαβε, πέταξε οριστικά αφήνοντας τον άλλο στο περβάζι να τρώει τη σκόνη στα μούτρα. Κλασικά εικονογραφημένα. Παλιοζωή.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
9°
