Athens Voices του τεύχους 900: Λόγια που ακούστηκαν δημοσίως στην Αθήνα.
-Μαμά, τι είναι αυτό ψηλά;
-Η Εθνική Βιβλιοθήκη.
-Βιβλιοθήκη τόσο ψηλά; Μπορούμε να πάμε κι εμείς; Πωπωω… (6χρονη μικρή στη μαμά της, στο αίθριο του ΚΠΙΣΝ, Σάββατο πρωί)
Μαύρος μαρκαδόρος σε τοίχο: Είμαστε κι εμείς παιδιά της Αθήνας και του ρομαντισμού.
Απάντηση από κάτω: Μ’ ένα ροκ συγκρότημα ίσως ακουστούν αλήθειες, Φίλιππε. (Πλάκα, Σάββατο πρωί)
Μεσήλικες τα κουτσοπίνουν σε αθηναϊκό κουτούκι. Ο ένας, πιο αδύνατος, ρωτάει τον άλλο που είναι πιο ευτραφής: -Για πες μου τα δικά σου, πώς είσαι;
-Καλά λέω. Τις πηδάω ακόμα τις μάντρες. (Πλάκα, Παρασκευή βράδυ)
7χρονος πιτσιρίκος: Μπαμπά, θέλω ποπ κορν και κόκα κόλααα.
Μπαμπάς: Όχι σου λέω. Δεν πάει αλμυρό με γλυκό.
(Κινηματογράφος Αθήναιον, «Wonka», Κυριακή μεσημέρι)
«Με έφερναν τα τσιγάρα και δεν με τα έδιναν. Ένα ένα με τα έδιναν τα πακέτα… Έκλαιγα…» (Δύο μεσήλικες γυναίκες συζητούν στο κυλικείο του ΚΤΕΛ Λάρισας. Νωρίς, Σάββατο πρωί)
«Εγώ τους ανθρώπους τους κρίνω από το όνομα. Τηνε λένε Ευαγγελία και την κόρη της Ζωή. Ευαγγελία, το όνομα της Παναγίας. Και Ζωή από το ζωή να ’χει». (Οι ίδιες γυναίκες στο ΚΤΕΛ)
