Athens Voices του τεύχους 861: Λόγια που ακούστηκαν δημοσίως στην Αθήνα.
Συζήτηση σε χάι κομμωτήριο: -Εμείς θα πάμε Αμαλιάδα, είναι ο δικός μου από εκεί.
-Α, έχει ωραίες παραλίες προς τα εκεί.
-Καλέ τι παραλίες, ξεκωλιαζόμαστε στη γουρνοπούλα.
(Παρασκευή της Αποκριάς, Βριλήσσια)
-Έπρεπε να του απαντήσω να τον βάλω στη θέση του αλλά δεν απάντησα.
-Γιατί;
-Μου είπε ο ψυχολόγος μου να μην απαντήσω. (ΚΤΕΛ Κηφισού, Κυριακή πρωί)
Ταξιτζής που ακούει κλασική μουσική, καθαρός, σιδερωμένος, ευγενής, σιωπηλός. Φθάνοντας στον προορισμό, την ώρα που πληρώνει ο πελάτης, του λέει: «Ό,τι και να πεις, αυτό το φως της Αθήνας είναι μοναδικό». (Διαδρομή Κουκάκι - Αμπελόκηποι, Σάββατο πρωί)
«Δεν είμαστε καλά, τι δείχνουν εδώ οι άνθρωποι. Είχε λιοντάρια η Αθήνα;»
(Μαμά στο μικρό της, Μουσείο Ακρόπολης, Σάββατο πρωί)
Πελάτισσα και πωλήτρια: -Δεσποινίς, θα ήθελα να μου δείξετε μαύρα μπλουζάκια, παρακαλώ.
-Μάλιστα. Έχουμε αυτό… αυτό… και με λαιμόκοψη αυτό.
-Όχι, όχι, είναι πολύ σκούρα. Θέλω ένα φωτεινό μαύρο. (Κατάστημα ρούχων, Μαρούσι, Τετάρτη πρωί)
-Δεν σε φιλάω λόγω γρίπης.
-Εντάξει, αλλά εγώ δεν έχω.
-Ούτε κι εγώ.
(Κυρίες συναντιούνται σε δημοτικό γυμναστήριο, Σάββατο μεσημέρι)
17°
