Η φωνή της Αθήνας ακούγεται δυνατά... 800 χλμ. μακριά!
Περιμένουμε τις Πέμπτες με ανυπομονησία, καθώς, αν και απέχουμε πολλά πολλά χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, ο παλμός φτάνει σε κάθε άκρη της Ελλάδας.
Εδώ, στην πλατεία της Κομοτηνής, έχοντας πάρει το τελευταίο τεύχος στο χέρι!
Κα υπουργέ...
Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα σχεδόν, πιο συγκεκριμένα από την επόμενη των φοιτητικών εκλογών, στο κτίριο της Νομικής επικρατούσε πανικός και ένταση. Ο λόγος είναι απλός: οι δύο «μεγάλες» παρατάξεις πιάστηκαν στα χέρια. Οι εχθροπραξίες (καθώς πλέον μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίζονται) άρχισαν από την Παρασκευή 21 Μαΐου το μεσημέρι και στην ουσία έλαβαν τέλος την Τετάρτη 26 Μαΐου.
Αποτέλεσμα των πράξεων αυτών ήταν ένας διόλου ασήμαντος αριθμός φοιτητών να καταλήξουν στο νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο να υποστεί κι άλλες φθορές, το ίδιο και γειτονικό κατάστημα, αλλά, βασικότερο όλων, οι φοιτητές που δεν έχουν κάποια σχέση με τις παρατάξεις να νιώσουν άβολα, να νιώσουν φόβο, μέσα στο κτίριο το οποίο χρέος έχει να παρέχει γνώση και όχι να παράγει συνδικαλιστές-παλαιστές.
Δεν θέλουμε να εξιστορήσουμε τα γεγονότα. Το θεωρούμε κατάντια. Δεν θα δώσουμε βάρος στις υλικές φθορές, αν και κάποιος θα ήταν καλό να ενδιαφερθεί για αυτές, καθώς τις χρεώνονται οι φορολογούμενοι. Εσείς, οι γονείς μας, η κοινωνία ολόκληρη.
Αυτό που μας εξοργίζει κα υπουργέ, και απευθυνόμαστε σε εσάς καθώς είστε η πλέον αρμόδια, είναι ότι το πανεπιστήμιο χάνεται. Η ακαδημαϊκή κοινότητα χάνει τον εαυτό της, το χαρακτήρα της. Το πανεπιστημιακό άσυλο κάποτε σήμαινε το να μπορεί κανείς να μιλήσει ελεύθερα χωρίς να στιγματιστεί ως «προσκείμενος» στη μια ή στην άλλη πλευρά, χωρίς να μισηθεί από εκείνους με τη διαφορετική άποψη. Σήμαινε να περνάς στο χώρο του πανεπιστημίου και να μη φοβάσαι. Να μην εμποδίζεται η θέλησή σου να καταρτιστείς επιστήμονας από ανθρώπους χωρίς θέληση, ανθρώπους τεμπέληδες, από όντα ασυνείδητα. Πλέον όμως πολλές φορές κυριαρχούν ο φόβος ότι κάποιοι μπορεί να πιαστούν στα χέρια και να βρεθείς στη μέση αβοήθητος, ο θόρυβος της καταστροφής και η ανατριχιαστική σιωπή πριν το ξέσπασμα.
Οι παρατάξεις, ο φοιτητικός συνδικαλισμός, κάποτε ονειρεύονταν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο. Πλέον, ονειρεύονται μια εκλογική νίκη.
Δεν θέλουμε ένα πανεπιστήμιο, κα υπουργέ, έρμαιο των πελατειακών σχέσεων. Δεν θέλουμε να βλέπουμε συμφοιτητές μας να βιαιοπραγούν μεταξύ τους. Δεν θέλουμε να εμποδίζεται η εκλογή πρύτανη από εξω-ακαδημαϊκά στοιχεία. Θέλουμε να σπουδάσουμε, κα υπουργέ. Όπως έχουμε το δικαίωμα. Όπως είχαμε φανταστεί.
Όμως εξακολουθούμε να σεβόμαστε την ιστορία του ακαδημαϊκού χώρου, σε αντίθεση με άλλους. Δεν ζητάμε την απομάκρυνση των παρατάξεων. Καλώς ή κακώς αποτελούν θεμέλιο λίθο του ελληνικού πανεπιστημίου. Καλώς ή κακώς ένα σημαντικό ποσοστό των φοιτητών ασχολείται με αυτές.
Όμως, υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό των φοιτητών που δεν το κάνει αυτό. Που δεν ήρθε για να αισθάνεται άβολα. Που δεν ήρθε για να φοβάται. Ήρθε για να σπουδάσει.
Τη μέριμνα για αυτούς τους φοιτητές ζητούμε. Είναι οι μόνοι που το αξίζουν. Είναι οι μόνοι που το έχουν ανάγκη. Απαιτούμε τον περιορισμό των εκτρόπων στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει χώρος πλέον για αυτά. Ούτε πρέπει να θρηνήσουμε θύματα για να το καταλάβουμε. Αυτά είχαμε να πούμε ή, καλύτερα, να βγάλουμε από μέσα μας, φωνάζοντας από αγανάκτηση.
Κα υπουργέ, παρακάτω δεν θα διαβάσετε τα ονόματά μας. Δεν θα μάθετε ούτε πόσοι είμαστε. Μην απορήσετε. Φοβόμαστε. Κι αν αυτό δεν είναι κατάλυση του ασύλου, τότε τι είναι;
Με εκτίμηση, μια παρέα φοιτητών
Ένα σχόλιο για το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στον πεζόδρομο της Ερμού
Τα θύματα έγιναν θύτες... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έλλειψη σεβασμού στη μνήμη των εβραϊκής καταγωγής θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας από αυτή που επιδεικνύει το σημερινό κράτος του Ισραήλ, με ενέργειες σαν τη φονική έφοδο εναντίον των σκαφών της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αλλά και τον αποκλεισμό της περιοχής, που έχει ως συνέπεια να υποφέρει και να ασφυκτιά ένας ολόκληρος λαός. Είναι τραγική ειρωνεία, αλλά φαίνεται πως οι μόνοι που δεν διδάχθηκαν τίποτα από το Ολοκαύτωμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είναι οι ηγέτες του λαού που το υπέστη. -Αίας Γιαννάκης
