Έχω ξαπλώσει στον καναπέ. Κυριακή βράδυ. Θέλω να πάω μια βόλτα, αλλά θα μείνω μέσα γιατί η σιωπή εδώ μοιάζει με έρωτα. Αυτό είναι το κακό, σκέφτομαι, φαντάζομαι πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν, ενίοτε και ανθρώπους. Χτίζω τις μέρες ως πάνω με κλουβιά. Εγκαταλείπομαι, ξεχνάω τα ρούχα απλωμένα για μέρες, μα ποτέ τα πιάτα. Όλα από μόνος μου. Αυτό είναι το κακό σκέφτομαι, στο τέλος κανείς δεν μας χρειάζεται, κανέναν δεν χρειαζόμαστε εμείς. Προχωράμε από αγάπη σε αγάπη, σα μικρόβιο, γιατί εκεί μας είπαν πουλάνε φτηνά ένα κομμάτι ουρανό. Ναι, είμαστε σκλάβοι όλων των φωτιών που αρνηθήκαμε να περάσουμε από μέσα τους, μοιραίοι εραστές, πιστοί σύζυγοι, μόνο, όλων όσων δεν ζήσαμε. Με πιάνει ένα στιγμιαίο κλάμα για τα καλοκαίρια που έφυγαν μαζί με τη θάλασσα. Ήμασταν υπερβολικά νέοι για να ξέρουμε τι θα έρθει. Νόμιζες κι εσύ ότι ο χρόνος είναι αρκετός, ανόητε, αλλά ποτέ δεν είναι. Τις λίγες φορές που τον ένιωσες να κοντοστέκεται ήταν όταν σε είδε να στερεώνεσαι ένα βήμα πριν την άβυσσο, και σε τραβούσε πάντα πίσω. Εξάλλου τα όνειρα για μένα είναι άλλοτε μαλακό σαν μετάξι μελτέμι στο μπαλκόνι και άλλοτε βοριάς που ξυρίζει τον αυχένα μου. Δεν αντέχει ο άνθρωπος δίχως όνειρα, μα αυτά που έχει πρέπει να τα μαντρώνει καλά γιατί αλλιώς μπορεί να βγουν το βράδυ και να τον φάνε ζωντανό. Είμαστε ένα θραύσμα, σαν ενωθούν οι ζωές μας αποκτούμε κοινές αιμορραγίες, κοινές ανάγκες, όμως τι περίεργο, ξέχωρα του καθενός η αγάπη ενηλικιώνεται, με ξέχωρες εικόνες χτίζεται του καθενός η ευτυχία και η δυστυχία. Κυριακή βράδυ. Τα τελευταία ίχνη μας χαράσσονται στο μαλακό βράχο, σκέφτομαι όλους εκείνους που έχασαν το μυαλό τους εξαιτίας ενός έρωτα. Κάποτε η αγάπη ήταν κάτι εύκολο.
Οκ. Θα ξεκινήσω κατεβάζοντας ένα μπουκάλι βότκα ξεροσφύρι. Μετά θα τηλεφωνήσω στον έρωτα της ζωής μου, πλανταγμένη στο κλάμα. Και τέλος θα πηδήξω από τον ένατο τραγουδώντας Σωκράτη Μάλαμα.
Υ.Γ.Μην ξεχάσω να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει.
Εδώ και 6 μήνες και κάτι είμαι ερωτευμένη με ένα «φίλο» μου (εννοώ αυτό που λέμε ότι στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκολ). Τέλος πάντων, ενώ στην αρχή ήμασταν φίλοι, με τον καιρό την είδαμε αλλιώς και πλέον –να το πω και με απλά λόγια– εδώ και 6 μήνες «τραβιόμαστε». Όλα καλά, αλλά πολύ στο φλου, ρε παιδί μου. Του έχω πει πώς νιώθω και η απάντηση ήταν «ναι, αλλά ξέρεις πως εγώ δεν νιώθω κάτι τέτοιο». Το γελοίο είναι ότι αυτά που λέει με αυτά που κάνει δεν συμπίπτουν. Από τη μια λέει ότι δεν τον πειράζει να ασχολούμαι και με άλλους και ότι και αυτός αυτό κάνει (και καλά) και από την άλλη συμπεριφέρεται λες και είμαστε μαζί: τον πειράζει άμα μιλήσω για κάποιον άλλον (ακόμα και πρώην μου), δεν του αρέσει να με πλησιάζουν άλλοι κ.λπ. Στο μεταξύ, έφυγε για φοιτητής σε άλλη πόλη και υπάρχει απόσταση. Το θέμα είναι πως θέλω κάτι πιο σοβαρό μαζί του γιατί την έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα κανονικά! (Και πώς να μην την δαγκώσω; Ψηλός, μελαχρινός, καστανομάτης και με ένα ταπεραμέντο στο κρεβάτι που σου κάνει τον εγκέφαλο πουρέ). Μπορείς να μου πεις τι θα κάνω μαζί του; Είναι λες και χτύπησε εμένα το βέλος του έρωτα και αυτόν το τηγάνι της αναισθησίας.
Φιλιά, Τίνα!
Λοιπόν, αν περνάτε για έρωτα το γεγονός ότι γρυλίζει όταν σας πλησιάζουν άλλοι, μην ψαρώνετε. Τα ίδια κάνει κι ο σκύλος μου όταν βγαίνουμε στο πάρκο με τη φίλη του τη Μαρτίνι κι έρχεται εκείνο το αρσενικό κόκερ για να τη μυρίσει.
Μετά απο 2 χρόνια σχέσης με αρκετά σκαμπανεβάσματα, ο λεβέντης μού ανακοίνωσε ότι δεν είναι ερωτευμένος πια. Σεβαστό λέω εγώ και χωρίζουν οι δρόμοι μας. Μετά από λίγες ημέρες ο εν λόγω λεβέντης αρχίζει τα τηλέφωνα και να οι έξοδοι, να τα δώρα, να και οι δηλώσεις τύπου σ’ αγαπώ, δεν μπορώ να μη σε βλέπω, μπήκα ξανά στο τριπάκι να σκέφτομαι πιθανή επανασύνδεση. Ώσπου μια ωραία μέρα μου σκάει το παραμύθι ότι πήδηξε μια γκόμενα από τη δουλειά του (σημειωτέον η τύπισσα είναι η πρώην του νυν συνεταίρου του) και απόρησε κιόλας που τα είδα όλα κόκκινα και έκανα τόση φασαρία για ένα πήδημα που ήταν και μέτριο κατά τα λεγόμενά του. Επίσης, ότι δεν θα έπρεπε να με πειράζει γιατί εμείς είμαστε χωρισμένοι (μόλις 2 βδομάδες, ρε μαλάκα). Ο τύπος θέλει και εμένα για αποκούμπι και να κάνει τη ζωούλα του. Η μαλακία και η καφρίλα δεν έχουν σύνορα, μόνο αυτό έχω να πω. Φιλάκια! Jo
Αν το γυρίσετε από την ανάποδη, μπορεί να περάσετε μια χαρά. Σκεφτείτε το: δεν υπάρχει καλύτερο αποκούμπι από έναν μπερδεμένο πρώην, τη στιγμή που δοκιμάζετε τα καινούργια σας φτερά χωρίς να του έχετε και υποχρέωση. Αρκεί να ξεκολλήσετε από την ιδέα ότι είναι ο άνθρωπός σας. Δεν είναι.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
12°
