Μυρτώ, την έχω πατήσει με φίλο του πατέρα μου. Μη φανταστείς κάνα τρελό γκομενάκι six pack - γαλανό μάτι - παράστημα τσολιά, όχι, άλλος είναι ο λόγος που με τρελαίνει: ήρεμος, σίγουρος για τον εαυτό του, ατάραχος, με αίσθηση του χιούμορ, ψύχραιμος, άνετος, γνώστης πολλών θεμάτων, φοβερός. Για να μη στα πολυλογώ, ο Α έχει όλα αυτά που δεν έχει ο μπαμπάς μου και κάτι παραπάνω. Όταν είμαι μαζί του νιώθω την τέλεια αποδοχή και την απόλυτη γλύκα αντίθετα από τον μπαμπά που όλη την ώρα είναι χαμένος στον κόσμο του και σε κοιτάζει λες και θα τον πάρει ο ύπνος την ώρα που του μιλάς. Τεσπά, το θέμα μας είναι ο Α. Πώς του την πέφτουμε; Τι του λέμε; Πώς του δίνουμε να καταλάβει ότι τον θέμε; Πώς σιγουρευόμαστε μην πάθει φρίκη και πει τίποτα στους δικούς μου; Πώς διπλοτσεκάρουμε αν (ίσως) τρέφει κι εκείνος τα ίδια αισθήματα ή μια υπόνοια ότι μπορεί να μας δει αλλιώς τη στιγμή που δεν έχει δείξει τίποτα και μας φέρεται σα μωρό; Ε; Ε; Εεεεε;;; - Νελλάκι
Υ.Γ. Είναι και φρέσκος φρέσκος παντρεμένος στα 45! Αυτό πώς το προσπερνάμε; Πώς του τραβάμε την προσοχή; Αλλάζουμε ντύσιμο, στιλ, ύφος; Εεεεεεε;
Έξις, αγαπητό Νελλάκι, που πας να μας κάψεις πρωί-πρωί. Άντε. Τρελή. Αλλουνού την προσοχή θέλεις να τραβήξεις κι έβαλες σημάδι τον άσχετο άνθρωπο απ’ το πουθενά.
Υ.Γ. 1 Αν σκασίλα σου και θα του την πέσεις οπωσδήποτε, οκ, ζύγισε ωστόσο τη μεγάλη, τεράστια πιθανότητα να σε στείλει στο διάολο και να ’χουμε άλλα.
Υ.Γ. 2 Και γιατί να σε στείλει στο διάολο; Μήπως διότι ο τύπος είναι μια χαρά στη φάση του και στη ζωή του και δεν έχει καμία όρεξη να το παίξει ήρωας του Ναμπόκοφ στα καλά καθούμενα; Εχμ... ίσως… μάλλον… ναι…
Μυρτώ, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Αυτός παντρεμένος 31χρονος συνάδελφος, εγώ ανύπαντρος και παρθένος (!). Φεύγει ο άντρας του για 1 μήνα για διακοπές, βγαίνουμε, του λέω ότι είμαι gay, με αγκαλιάζει. Περνάμε το μεθεπόμενο βράδυ μαζί στο κρεβάτι, δίχως σεξ. Τη μεθεπόμενη ημέρα φτιάχνω πάλι δείπνο, καθόμαστε μετά στον καναπέ, τον φιλάω, μού λέει να σταματήσω, δεν σταματάω, δεν σταματάει κι αυτός, πάμε στο κρεβάτι, το κάνω για πρώτη φορά. Φρίκη γιατί ήταν γρήγορο, δεν ήταν τίποτα το wow... Ενοχές γιατί δεν τον αγαπούσα. Περνάμε τον υπόλοιπο χρόνο μαζί μέχρι να έρθει ο άντρας του. Το κόβουμε όταν επιστρέφει ο άντρας του. Βλεπόμαστε ως φίλοι μία στο τόσο κάθε μήνα, αλλά καθημερινά στη δουλειά. Όταν έρχεται σπίτι για φιλικό hang out, πάμε στο κρεβάτι, με κρατάει στην αγκαλιά του. Αλλά πλέον έχει πάρει την απόφασή του, δεν είναι με εμένα. Εγώ πέφτω στα πατώματα τον Ιούλιο γιατί αισθάνομαι αποτυχία στα ερωτικά, στα επαγγελματικά, στα οικονομικά. Και μετανάστης και σε όλα χειρότερα. Παίρνει μετάθεση πίσω στη Βαρκελώνη τον Νοέμβριο γιατί ο άντρας του επί έναν χρόνο δεν έβρισκε εδώ δουλειά. Έκτοτε έρχεται ενίοτε πίσω λόγω δουλειάς και πότε μου λέει να βρεθούμε, πότε δεν αναφέρει καν ότι είναι εδώ. Τού λέω πάρε την τελευταία σου βαλίτσα/τσάντα και τέλος. Μου ζητάει συγγνώμη που δεν είναι καλός φίλος κι ότι όντως ενίοτε βάζει τους άλλους πάνω από εμένα. Μου ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία στην (καλή) φιλία μας. Του τη δίνω... Είμαι μαλάκας; Τι κάνω; Τον ξεκόβω εντελώς από τη ζωή μου; Ή τον αφήνω γιατί μια μέρα θα τον ξεπεράσω και θα λέω κακώς τον ξέκοψα; Θα το λέω αυτό το τελευταίο ή όχι;
Υ.Γ. Από τότε το έχω κάνει με 3-4 αλλά δεν είναι το ίδιο. Με τον εν λόγω είχαμε και το ίδιο χιούμορ. Απλά πονάω που δεν είμαι με κάποιον σαν αυτόν... όμορφο και έξυπνο και γυμνασμένο. Και όταν ήμασταν μαζί με ήθελε.
Υ.Γ. 2 Και τώρα ίσως με θέλει αλλά θέλει να είναι σωστός με τον εαυτό του και τον γάμο του. Ήδη το έχει αποκαλέσει «λάθος» την περίοδο που ήμασταν μαζί.
Υ.Γ.3 Κλάμα σαν να άνοιξαν οι ουρανοί, όχι βλακείες... Και πόνος. Και μοναξιά.
Υ.Γ.4 Όταν μαθαίνω ότι περνάει καλά θέλω να μην περνάει καλά, να νιώσει τον πόνο που μου άφησε. Είμαι κακός άνθρωπος. Τέλος.
Όλες αυτές τις ερωτήσεις που κάνετε πριν από τα υστερόγραφα για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, μόνο ένας μπορεί να τις απαντήσει κι αυτός είναι ο πανδαμάτωρ χρόνος. Όμως οι υπόλοιπες οψιόν απαντήσεων είναι δικές σας. Όπως και η ευθύνη της σχέσης αυτής και των σχέσεων εν γένει. Αποφασίστε τι θα κάνετε αφού ρωτήσετε τον εαυτό σας πώς νιώθει με τη μία ή την άλλη εκδοχή. Πάντως, απ’ αυτά που διαβάζω συμπεραίνω ότι το βάσανό σας είναι πιο προσωπικό, πιο δικό σας και λιγότερο σχετικό με το άλλο πρόσωπο. Καταλαβαίνετε τι λέω;
Υ.Γ. Σιγά μην είστε κακός άνθρωπος γι’ αυτό τον λόγο. Δείξτε μου έναν που έχει πληγωθεί και δε ρίχνει κατάρες.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
13°
