Γεια σου, Μυρτώ! Ήθελα να γράψω εδώ σχετικά με το cyber bullying, μια και η στήλη σου διαβάζεται από όλους και εκτιμώ και τις απόψεις σου. Γράφτηκα στο tinder πρόσφατα. Δέχομαι μήνυμα (για όσους δεν ξέρουν, για να σου στείλει κάποιος μήνυμα πρέπει να έχετε δηλώσει και οι δύο ότι αρέσει ο ένας στον άλλο) «νομίζω σου την είχα πέσει σε ένα μπαρ, αλλά μου είπες ότι είχες αγόρι». Απαντάω με χιούμορ, μια και κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί, θεωρώντας το διαφορετική opening line, «ναι! Κι έλεγα ποιον μου θυμίζεις» για να δεχτώ την απάντηση «πλάκα σου κάνω, ποτέ δεν θα σου την έπεφτα σε μπαρ». Δεν ξέρω αν είναι αγενής ή υπονοεί ότι είναι ντροπαλός. Απαντάω «??» και συνειδητοποιώ ότι με διαγράφει (unmatch). Και αναρωτιέμαι, πόση αγάπη πρέπει να λείπει σε κάποιον για να θελήσει να μοιράσει κακία σε αγνώστους; Σε ένα app που φτιάχτηκε για να δηλώνεις πως κάποιος σου αρέσει, κάποιοι βρήκαν τρόπο να κάνουν το αντίθετο. Επίσης, αν κάποιος δεν είναι ψυχικά θωρακισμένος, πόσο κακό μπορεί να του κάνει; Και ως πού μπορεί να φτάσει; Πόσοι δεν υποφέρουν και πόσοι δεν φτάνουν στην αυτοκτονία με αφορμή τη χολή που δέχτηκαν διαδικτυακά από αγνώστους; Δώστε αγάπη και καλοσύνη, παιδιά! Δεν κοστίζει! Θα νιώσετε καλύτερα! Και εσείς και οι γύρω σας! -Μ.
Μαλακισμένα άτομα συναντάμε παντού και μέσα και έξω από τον κυβερνοχώρο, αλλά η βλακεία είναι ότι στο ίντερνετ ο άλλος χρησιμοποιεί την ανωνυμία του για να κανιβαλίσει. Έχει πλάκα να γνωρίζεσαι, να συζητάς και να φλερτάρεις με τις πιτζάμες από το σπίτι σου, οκ, όμως δεν θα πειστώ ποτέ ότι η «ασφάλεια» της απόστασης από τον άλλο που σου παρέχει ένας υπολογιστής, μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει την ανεκτίμητη αντάρα που σου χαρίζει ένα φευγαλέο βλέμμα αμέσως μόλις στρέφει αλλού και χαμηλώνουν τα βλέφαρα, ή ένα χαμόγελο που μισοκρύβεται πίσω από ένα γυάλινο ποτήρι με βότκα και που θες οπωσδήποτε να ανακαλύψεις το αίνιγμά του. Μπορεί να σου βγει μούφα βέβαια, αλλά τουλάχιστον έχεις κερδίσει την αντάρα.
Πήρα την πρωτοβουλία να σου γράψω για μια περίεργη ιστορία που δεν αφορά εμένα, αλλά μια πολύ καλή μου φίλη και την αδικία-πλεκτάνη που στήθηκε εις βάρος της. Η κοπέλα αυτή δούλευε για περίπου 3 χρόνια σε ένα γνωστό ιατρείο. Γυρνώντας στη δουλειά από 3ήμερο μαθαίνει ότι κλάπηκε ένα μεγάλο ποσό απ’ το ιατρείο. Στο meeting μεταξύ των εργαζομένων γίνεται λόγος από τη σύζυγο του αφεντικού ότι τα χρήματα πρέπει να τα πήρε κάποια από τις εργαζόμενες (χωρίς να κατονομάζει καμιά), θεωρώντας όμως ως ύποπτη και τη φίλη μου η οποία, μην έχοντας να φοβηθεί κάτι, προτείνει να καλέσουν την αστυνομία. Η κυρία όμως του κυρίου αρνείται λέγοντας στη φίλη μου πως δεν θα της κάνει υποδείξεις στη δουλειά της, ενώ δηλώνει ότι θα πρέπει να απολυθεί (έστω και άδικα) ένα άτομο προς παραδειγματισμό του ενόχου. Και δυστυχώς η φίλη μου έκανε το λάθος να δείξει το χαρακτήρα της λέγοντας πως, αν απολύσουν κάποιον άδικα, να απολύσουν και εκείνη. Ακολουθούν πολλά, κυρίως όμως μια άτυχη στιγμή που στάθηκε αφορμή να βρεθεί μπροστά στη γυναίκα του γιατρού με έτοιμα ήδη τα χαρτιά της απόλυσης. Και όχι γιατί την κατηγορούν ως κλέφτρα, αλλά γιατί τόλμησε να αυθαδιάσει στην «κυρία του κυρίου» (το πραγματικό μάλλον αφεντικό), επειδή απλώς υπερασπίστηκε τον εαυτό της. Και κάπως έτσι, τόσο άδικα, απολύθηκε! Η ειρωνεία; Ο γιατρός που υποτίθεται τη συμπαθούσε ιδιαίτερα, δεν έφερε καμία αντίδραση στην απόλυσή της, μην έχοντας το θάρρος ούτε να της μιλήσει. Ιστορία από ταινία; θα μπορούσε! Όμως δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Και το χειρότερο, δεν μπορεί να αποδείξει πως κάτι βρωμάει. Γιατί μετέπειτα έμαθα πως κάποια είχαν σκοπό να διώξουν. Και στην αστυνομία να πάει, όταν δεν την κατηγορούν ανοιχτά για κάτι, τι θα καταφέρει; Απλά είναι άδικο, όπως πολλάαα ακόμα γύρω μας και δυστυχώς την πλήρωσε πάλι κάποιος που δεν φταίει. Αυτό! Ήθελα μόνο να ακουστεί!
Με τρώει το χέρι μου να λαϊκίσω και να γράψω κάνα τσιτάτο του στιλ «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» αλλά εκτός από τον καπιταλισμό και την εξουσία του αφεντικού, υπάρχει και η σκατοψυχιά η οποία απ’ ό,τι φαίνεται παρεπιδημεί σε κάθε πολιτικό σύστημα. Όταν δε, μιλάμε για συνδυασμό της σκατοψυχιάς με την εξουσία του αφεντικού, καταλαβαίνετε ότι η σκληρότητα και η γαϊδουριά μηδενίζουν το κοντέρ. Όσο για τον γιατρό που δεν άνοιξε το στόμα του να μιλήσει για την αδικία, προφανώς αυτή τη στιγμή ψάχνει να βρει πού ακριβώς χαρτογραφούνται τα guts του. Δεν πειράζει. Η φίλη σας έχει γαμώ τα αναστήματα και σίγουρα κοιμάται μια χαρά τα βράδια.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
7°
