Το 2017 μας αποχαιρετά. Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι φτιάχνετε λίστες με στόχους που θα εκπληρώσετε με τον ερχομό του επόμενου έτους. Εγώ, όμως, φίλοι μου είμαι της παλιάς σχολής και θέλω πρώτα να ελέγξω τι έκανα την προηγούμενη χρονιά για να οργανώσω τα μελλοντικά μου σχέδια. Συντονιστείτε για την πιο απίθανη ανασκόπηση!
Disclaimer: Εάν έχεις ήδη διαβάσεις τα άρθρα μεμονωμένα, μην βιαστείς να κλείσεις τη σελίδα. Υπάρχουν πάντα πικάντικες λεπτομέρειες να αποκαλύψω.
Στις αρχές Φεβρουαρίου, επισκεφτήκαμε το πρώτο «Δωμάτιο Θυμού» της Αθήνας και το κάναμε «καλοκαιρινό». Μιλάμε για την απόλυτη ψυχοθεραπεία. Μπορεί να μην είναι ότι πιο παραγωγικό έχω κάνει ποτέ, αλλά σίγουρα είναι απίστευτα διασκεδαστικό.
Κάπου στη μέση του Μάρτη και αφού είχαμε εκτονώσει κάθε αρνητικό φορτίο αποφασίσαμε να βοηθήσουμε, όσο γίνεται, να ομορφύνει η πόλη μας. Παρά το επικίνδυνο της αποστολής, ανεβήκαμε σε γερανό, κάναμε και το σταυρό μας κι αρχίσαμε δουλεία πάνω σε ένα γκρίζο τοίχο, που μόλις τελειώσαμε είχε γίνει έργο τέχνης.
Επειδή, ως γνωστόν, η τέχνη ανοίγει την όρεξη, η επόμενη δοκιμασία σχετίζεται με φαγητό. Και όχι ένα απλό καθημερινό φαγητό, αλλά τα πιο λαχταριστά burgers με κροκόδειλο σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα μαγαζιά της Αθήνας, το «Big Kahuna».
Όση ώρα γράφω αυτό το άρθρο, η Μπιζού με σκουντάει και γαβγίζει παραπονεμένα. Νομίζω ότι με μια πρόχειρη ανάλυση της συμπεριφοράς της θέλει να κάνουμε λόγο για τη μέρα που ντύθηκε νυφούλα και πόζαρε με νάζι στο φωτογραφικό φακό.
Για να συνεχίσω με δύναμη και όρεξη το καταπονητικό έργο μου, χρειάζομαι ενέργεια, την οποία μου χαρίζει πάντα ένας καλός καφές. Προσελήφθη, λοιπόν, στα Starbucks (με μέσο) με απώτερο σκοπό να μάθω όλα τα μυστικά τους.
Και ο καιρός περνούσε.. Για το επόμενο θέμα, χρειάστηκε να κάνω μάλλον ένα πισωγύρισμα στα φοιτητικά μου χρόνια. Όχι, όχι στους έρωτες και τις βόλτες, αλλά στα τηλεφωνικά κέντρα και στα γραφεία εξυπηρέτησης πελατών.
Τέλη Αυγούστου κι εγώ με περισσή χαρά παρατούσα τις διακοπές μου. Ανώμαλη; Όχι. Άρρωστη; Ούτε. Μην ταράζεστε. Απλώς, η δουλεία περιελάμβανε ταξίδι στο Λονδίνο και συνέντευξη με τον Jamie Oliver. Δεν περιγράφω άλλο.
Και επειδή οι κακές παρέες είχαν ήδη αρχίσει να ψελλίζουν αυτά τα "καλό χειμώνα" Σεπτέμβρη μήνα, που πολύ με εκνευρίζουν, την ίδια ταξιδιάρα ψυχή κι έφυγα για τον καλά κρυμμένο παράδεισο, που ακούει στο όνομα Μεγανήσι.
Εντάξει Μπιζού, θα πω και για το φίλο σου τον Ερμή. Με αφορμή έναν φίλο της Μπιζού, γνωρίσαμε τον Αλέξανδρο (κτηνίατρο στο επάγγελμα) και την πιο γλυκιά ιδέα που έχετε ακούσει: Αναπηρικά αμαξίδια για ζωάκια.
Φυσικά, λόγω της εποχής, δεν γίνεται να μην αναφέρω τις φιγούρες μου στο παγοδρόμιο του Christmas factory, άλλωστε υπάρχουν άφθονες bothies ως απόδειξη για τη μπαλαρίνα επί πάγου που κρύβω μέσα μου.
