Παρασκευή βράδυ σε συνοικιακό ταβερνάκι με μεγάλη παρέα φίλων. - Άντε, παιδιά, καλό χειμώνα να έχουμε!
- Είσαι καθόλου καλά; Από τώρα αρχίσαμε τα «καλό χειμώνα»; Μη με διαολίζεις! - Άσε μας, ρε Τζενάκι! Έκανες 20 μέρες διακοπές και θες κι άλλο.
- Ναι, κύριέ μου, θέλω κι άλλο. Λοιπόν, αύριο, όσοι πιστοί, πάρτε ένα μαγιό στο χέρι και ξεκινάμε από το σπίτι μου πουρνό-πουρνό. - Για πού;
- Για Μεγανήσι. - Για πού;
- Είπαμε για Μεγανήσι. Άκου «καλό χειμώνα».
Έτσι κι έγινε. Μπήκαμε στα αυτοκίνητα γύρω στις 6 το πρωί με τη τσίμπλα στο μάτι και ξεκινήσαμε για Λευκάδα. Υπολόγισε περίπου 4 ωρίτσες διαδρομή (370 χλμ. από την Αθήνα) και 30 ευρώ διόδια.
Από το Νυδρί της Λευκάδας, τσιμπήσαμε φέριμποτ-σένιο για Μεγανήσι.
Χρειάστηκαν μόλις 25 λεπτά για να φτάσουμε στον παράδεισο.
Λίγα λόγια για το νησί
Πρόκειται για ένα καταπράσινο νησί του Ιονίου με κρυστάλλινα νερά, μια ανάσα από τον Σκορπιό του Ριμπολόβλεφ. Ανήκει στο ευρύτερο σύμπλεγμα των Τηλεβοΐδων νήσων και έχει συνολικό πληθυσμό 1.000 και κάτι κατοίκους. Μπορεί κατά καιρούς να έχει φιλοξενήσει σκαφάτους και celebrities απ’ όλο τον κόσμο, σε μας όμως παραμένει σχετικώς άγνωστο, πράγμα που δεν ανέχομαι. Γι’ αυτό και τους κουβάλησα όλους εδώ. Φέτος, μάλιστα, το Μεγανήσι βρέθηκε ανάμεσα στους 7 καλύτερους νησιωτικούς παραδείσους στον κόσμο, που ανέδειξε το Booking.com. Οι προορισμοί αυτοί συγκέντρωσαν σκορ προτίμησης άνω του 95% από τους χρήστες της πλατφόρμας.
Ολόκληρη η γύρω περιοχή από το Μεγανήσι με το όνομα «Εσωτερικό Αρχιπέλαγος Ιονίου» είναι προστατευόμενη και περιλαμβάνεται στο δίκτυο Natura-2000 ως μία από τις κορυφαίες για τη φώκια σε εθνικό επίπεδο και όχι μόνο.
Κατά την αρχαιότητα το Μεγανήσι ονομαζόταν «Τάφος», ενώ αποτελούσε το ορμητήριο των ξακουστών πειρατών της αρχαιότητας, των Τηλεβόων.
Μία από τις θαλάσσιες σπηλιές του, μάλιστα, «Η σπηλιά του Κύκλωπα», είναι από τις τρεις υποψήφιες που διεκδικούν το γνωστό ομηρικό μύθο όπου ο Οδυσσέας τύφλωσε τον Κύκλωπα Πολύφημο.
Στο νησί υπάρχουν τρία χωριά, το Κατωμέρι, το Βαθύ και το Σπαρτοχώρι, αλλά μη σε κουράζω άλλο με πολλές πληροφορίες. Ας γυρίσουμε πίσω στην εκδρομή μας.
Να τα και τα τυχερά στο δρόμο!
Μόλις φτάσαμε στα Σπήλια, ένα υπέροχο λιμανάκι με ωραιότατη οργανωμένη παραλία και την ομώνυμη ταβέρνα κυριολεκτικά πάνω στον αφρό της θάλασσας, ακριβώς κάτω από το Σπαρτοχώρι.
Όσο εγώ αγναντεύω τη θέα, η παρέα με ειδοποιεί ότι βρήκαμε βάρκα για μια μίνι κρουαζιέρα γύρω από το νησί σε εξαιρετική τιμή. Βουρ!
Ο κ. Μιχάλης είναι ο άνθρωπός σας, αν ποτέ βρεθείτε στο Μεγανήσι. Θα σας νοικιάσει βάρκες (ή μηχανάκια), δίνοντας όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να ανακαλύψετε τα καλά κρυμμένα μυστικά του νησιού.
Συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα επικρατούν στην Athens Voice. Να σε τυφλώνει ο ήλιος πάνω στη βάρκα μετά τη δροσερή βουτιά σου στα νερά του Ιονίου. Έλεος.
Συνεχίζουμε τη βόλτα με το βαρκάκι στο νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού, όπου θα συναντήσεις πολλές θαλάσσιες σπηλιές, όπως αυτή του «Παπανικολή». Με βάθος 30 ολόκληρα μέτρα και αμμουδιά στο εσωτερικό, λέγεται ότι αποτελούσε την κρυψώνα του υποβρυχίου Παπανικολής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αν δεν εντυπωσιάστηκες μέχρι τώρα, πάτα play στο παρακάτω βίντεο και το ξανασυζητάμε.
Νομίζω ότι συνεννοηθήκαμε. Για τη συνέχεια, κατευθυνόμαστε προς το νοτιότερο κομμάτι του νησιού, το «Ακρωτήρι Κεφάλι». Η θέα κυριολεκτικά κόβει την ανάσα. Το κομμάτι αυτό (έκτασης πάνω από 2.000 στρέμματα) ανήκει κατά πλειοψηφία στο βρετανό μεγιστάνα Τζέικομπ Ρότσιλντ, αλλά και σε ελληνικά συμφέροντα.
Εδώ κάπου ξεκίνησαν οι φιλοσοφικές κουβέντες περί καπιταλισμού, γιατί να γυρίσουμε στην Αθήνα, γιατί δεν τα παρατάμε όλα να γίνουμε ψαράδες στο Μεγανήσι και άλλα τέτοια που τα πήρε ο άνεμος κι η θάλασσα. Ευτυχώς.
Λίγη ασχήμια ακόμη. Αντέχεις ή να γυρίσουμε πίσω σιγά-σιγά; Μας είχε θερίσει κι η πείνα.
Επιστροφή στα δωμάτια, ντουζάκια, γελάκια, ετοιμασίες και η νύχτα πια είχε πέσει στο Βαθύ.
Βαθύ by night
Όπως προείπα, μας είχε θερίσει η πείνα. Βγήκαμε, λοιπόν, παγανιά για να εντοπίσουμε την πιο ξακουστή ταβέρνα του νησιού, την οικογενειακή ταβέρνα «Ο Σταύρος» και να μην αφήσουμε λέπι για λέπι. Όπως κι έγινε.
Με τον Νίκο, ιδιοκτήτη της ταβέρνας, που μετρά 16 χρόνια λειτουργίας στο Βαθύ.
Για τη συνέχεια, γλυκάκι κανείς; Σοκολατόπιτα, παραδοσιακή λαδόπιτα Λευκάδος, γαλακτομπούρεκο, πορτοκαλόπιτα, σπιτικό παγωτό; Μα, φυσικά! Όλα από τα χεράκια του κ. Χρήστου στο «Fresh».
Μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, ήμουν έτοιμη για νάνι. Έλα που οι singles της παρέας ήθελαν να πιουν και τα ποτάκια τους.
Όπως καταλαβαίνεις, με την Αλέξια πίσω από τη μπάρα του «Οδυσσέα Marina Yacht Club», τα αγόρια μας ξενύχτησαν.
Ώρα 01.30. Ποδαράτη επιστροφή προς τα δωμάτια. Παρόλη τη νύστα, κάτι μου τραβάει την προσοχή. Τα σκουπίδια. Τα σκουπίδια; Μάλιστα, τα σκουπίδια.
Εγώ η πρωτευουσιάνα δεν είχα ξαναματαδεί τέτοιο θέαμα. Σύστημα υπογείων κάδων. Ουάου! Όπως θα διάβαζα αργότερα, οι κάδοι αυτοί μπορεί να είναι μικροί στο μάτι, αλλά είναι μεγαλύτεροι κάτω από την επιφάνεια της γης, προσφέροντας και καλύτερη αισθητική, αλλά και προστασία της δημόσιας υγείας. Καληνύχτα σας, τώρα.
Κυριακή απόγευμα στο Μεγανήσι. Ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη επιστροφή. Bye, bye Μεγανήσι! Θα μου λείψεις, αλλά τουλάχιστον σε γνώρισα.
16°
