Αχ Μυρτώ μου… Αναζητώ εδώ και λίγους μήνες μία λύση στα αισθηματικά μου προβλήματα, τα οποία συνεχώς πολλαπλασιάζονται και νιώθω πως σιγά-σιγά αρχίζουν να με πνίγουν. Είμαι 31 χρονών, με μια δουλειά αρκετά καλή για τις μέρες μας, με τους φίλους μου τους λίγους αλλά καλούς και με μία σχετικά ήρεμη καθημερινή ζωή στη μεγαλούπολη. Μέχρι εδώ καλά. Χώρισα πριν από 8 μήνες περίπου από την τελευταία μου σχέση, η οποία είχε διάρκεια 3 ετών περίπου. Εγώ ήθελα κάτι παραπάνω, αυτός δεν ήταν έτοιμος να το δώσει. Έκανα το λάθος και –έστω για μικρό χρονικό διάστημα– επέστρεψα στον πρώην μου, τον άνθρωπο δηλαδή με τον οποίο είχα σχέση παλαιότερα και ο οποίος ήταν πάντοτε για μένα αυτό που λέμε «ο άνθρωπός μου», η ζεστή αγκαλιά και η ασφάλεια. Θεώρησα πως θα μπορούσαμε να είμαστε ξανά μαζί αλλά μάλλον έκανα λάθος με αποτέλεσμα πλέον να έχουμε απομακρυνθεί αρκετά μετά από δική μου πρωτοβουλία μέχρι να καταλάβω τι είναι αυτό που πραγματικά θέλω. Μέσα σε όλα αυτά, τις τελευταίες ημέρες υπάρχει ένα φλερτ με κάποιον μεγαλύτερό μου, που ζει όμως αρκετά μακριά. Ο λόγος που σου γράφω; Νιώθω πολλές φορές ότι, ενώ θέλω να προχωρήσω παρακάτω και να αποδεσμευτώ από το κοντινό και το μακρινό παρελθόν, αυτό με κρατάει πίσω και με γεμίζει σκέψεις και αμφιβολίες. Μήπως έκανα λάθος που χώρισα από την τελευταία μου σχέση; Μήπως η αγάπη και η ασφάλεια της παλαιότερής μου σχέσης αρκούν; Μήπως να προχωρήσω και να τα αφήσω όλα πίσω; Είμαι απελπισμένη. Ευχαριστώ για την υπομονή σου και τον κόπο σου, εάν τελικά μου απαντήσεις. Καλή συνέχεια και καλό φθινόπωρο! - Σ.Χ.
Απελπισμένοι δικαιούμαστε να είμαστε μόνο για τη ρύθμιση των εκατό δόσεων.
Υ.Γ. 1 Άμα σκέφτεστε μήπως αρκεί η ασφάλεια της παλιότερης σχέσης στα 31, τον ήπιαμε. Για την αγάπη, δεν το συζητώ, καλά κάνει και είναι εκεί που είναι. Η αγάπη υπάρχει για να τη ζούμε και να την ανταποδίδουμε, όχι ως δεκανίκι για να πορευόμαστε κούτσα κούτσα στο άγνωστο. Λέω εγώ, τώρα.
Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω κάποιον που να μη φοβάται τι θα του λάχει. Ούτε κάποιον που αποχωρίζεται εύκολα το παρελθόν του και τρέχει στο μέλλον με τη χαρά ενός ξεβράκωτου μωρού. Έτερον εκάτερον.
Γνωριζόμαστε εδώ και 5 χρόνια... σχέση σεξ, μόνο. Ποτέ δεν μίλησε πολύ αλλά ακόμα κι όταν μιλούσε, το έκανε με χαζό-παιδικό τρόπο και πάντα έτρωγε πόρτα! Το σεξ καλό... σπάνιο. Μαζί μου, λέει, δεν ένιωθε άνετα (πώς γίνεται βέβαια να πέφτεις στο κρεβάτι με έναν άνθρωπο επί 5 χρόνια και να μη νιώθεις άνετα, ποτέ δεν κατάλαβα). Κάποια στιγμή αποφασίζω ότι θέλω να δω πώς θέλει αυτός από τη μεριά του να πάει η σχέση και αρχίζω χοντρό κόρτε με τραγούδια, μηνύματα πιο ερωτικά, άλλες φορές αγαπησιάρικα κ.λπ. Τσιμπάει για λίγο στα μηνύματα και έρχεται πιο συχνά. Έρχεται καλοκαίρι... Πάει διακοπές, καμιά επικοινωνία, δεν απάνταγε καν στα μηνύματα. Γυρνάει από διακοπές και στέλνω το ωραιότατο «Τι κάνεις;» και μου απαντάει «Είμαι σούπερ, πέρασα το καλύτερο καλοκαίρι μου». Φρίκη, υστερία, βγαίνει η κατίνα από μέσα μου. «Ερωτεύτηκες;» τον ρωτώ. Και παίρνω την εξής απάντηση «την πάτησα φουλ! Πέφτω στα πατώματα». Μαζεύομαι και του λέω «Μπράβο, σε ζηλεύω, να είσαι καλά»! Επανέρχεται μετά από 10 ώρες να μου πει ότι δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα και ότι είναι τρελαμένος! Και με τα μαζεμένα κομμάτια μου από το μεσημέρι του απαντάω «μπράβο, έτσι πρέπει να είναι»! Μου λέει, λοιπόν «Πρέπει να σου πω γεια». Και έρχομαι εγώ και σε ρωτάω: Γιατί μου λες πόσο τρελαμένος είσαι; Γιατί ο αποχαιρετισμός; Με είχες κάτι και δεν το κατάλαβα; Και τέλος πάντων έρχεσαι σε μια γυναίκα που σε θέλει και το βλέπεις και που μέχρι πριν λίγο καιρό κοιμόσασταν μαζί για να της πεις πόσο ερωτευμένος είσαι; Επίσης δεν ξέρω αν όντως ερωτεύτηκε ή λάκισε από το πολύ κόρτε! Αι σιχτίρ.
Summer kisses winter tears, έλεγε η σοφή Σοφία Αρβανίτη. Κάτσε να μπουν τα πρωτοβρόχια και να σκοτωθεί το καλοκαίρι με την πρώτη σταγόνα της βροχής και τα λέμε μετά, κατακαημένο πιτσουνάκι... Χο χο χο...
Υ.Γ. Υπάρχει βεβαίως και η πιθανότητα όλα να πάνε στραβά για μας και υπέροχα γι’ αυτούς. Σε μια τέτοια περίπτωση έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε γιατί τρομάζουν οι άντρες που κοιμούνται μαζί μας επί μια πενταετία, γιατί ενώ τους ρίχναμε πόρτα (όλοι ξέρουμε πώς νιώθει ένας άντρας τρώγοντας πόρτα την ώρα που πάει να εκφραστεί με τον δικό του παιδικό τρόπο) ξαφνικά μας καπνίζει και τον θέλουμε τρελά, γιατί τον θέλουμε αφού τον έχουμε υποτιμήσει τόσο και τέλος γιατί να μας εκδικείται κάνοντας δηλώσεις ευτυχίας; Όντως πρέπει να μας έχει πολλά μαζεμένα.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
8°
