Μυρτώ, έστω ότι δεν αναγνωρίζεις ακριβώς τι συναίσθημα κουβαλάς, να τρέξω σε πρώην να πω πόσο πολύ μου λείπει, ο οποίος είναι σε σχέση καιρό, και θέλω μια γ ** νη αγκαλιά μόνο ή να αρχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέχρι να μου ξαναπεράσει; Έχουν περάσει 2,5 χρόνια ήδη, με δική μου πρωτοβουλία χωρίσαμε και γενικώς είχαμε μια σχέση πολύ έντονη και γενικώς αυτός έχει αρνηθεί να βρεθούμε, διότι δεν είμαι φίλη του, λέει, και γενικώς κρατάει πολύ αποστάσεις και γενικώς εγώ δεν ξέρω τι βιώνω. - Rakun
Αρχίστε να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο μέχρι να σας ξαναπεράσει.
Υ.Γ. 1 Τον χωρίσατε πριν από 2,5 χρόνια και ξαφνικά σας καπνίζει να αναστατώσετε τη ζωή του επειδή προφανώς δεν παίζει τίποτα ενδιαφέρον στη δική σας. Ποιος δεν θα κρατούσε αποστάσεις;
Υ.Γ. 2 Αν λέγατε «δεν τον ξεπέρασα ποτέ» θα το καταλάβαινα, εδώ εσείς δεν ξέρετε τι βιώνετε.
Υ.Γ. 3 Γιατί δεν βιώνετε κάνα καινούργιο γκομενικό τώρα που έρχεται και η άνοιξη στην πόλη;
Μυρτώ, γεια σου! Είμαι 25 χρονών. Χωρίς εργασία τους τελευταίους μήνες. Κάνοντας στο παρελθόν δουλειές που δεν είχαν άμεση σχέση με το αντικείμενο σπουδών μου, άλλα ούτε και ιδιαίτερες προοπτικές (μόνο επειδή τις είχα ανάγκη). Ενώ βλέπω πια το μεγάλο μου όνειρο (να ασχοληθώ κάποτε με το θέατρο που τόσο αγαπάω) να εξανεμίζεται. Κι όσο σκέφτομαι πως πέρασα πολύ πιο δύσκολα, με την απώλεια του πατέρα μου σε μικρή ηλικία, προσπαθώ και θέλω να είμαι αισιόδοξη. Όμως, με όσα ακούω και βλέπω γύρω μου τον τελευταίο καιρό, δεν τα καταφέρνω πάντα. Και δυστυχώς, σ’ αυτό συμβάλλει και ο φίλος μου. Είμαστε μαζί σχεδόν 1,5 χρόνο. Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να γίνεται μέγας καταστροφολόγος. Με ό,τι αρνητικό διαβάζει στα διάφορα site να το εκλαμβάνει ως 10 φορές χειρότερο. Να κάνει ευφάνταστα σενάρια για το μέλλον και ενώ δεν πανικοβάλλεται ο ίδιος, να πανικοβάλει εμένα (ακόμα και για επικείμενο πόλεμο). Aπ’ τη μια να μου λέει να μη με παίρνει από κάτω, απ’ την άλλη να ψάχνει μέτρα προστασίας για το καλό μας. Άσε δε που τελευταία δεν μιλάμε σχεδόν για τίποτε άλλο, πέρα από τα θέματα της επικαιρότητας. Μετά απ’ όλα αυτά, πώς μπορώ να αισιοδοξώ; Και εγώ αυτό θέλω. Κάποιον που θα με κάνει να μη χάσω την ελπίδα, πως κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Έτσι θέλω να πιστεύω, κι όχι να μιζεριάζω σαν να έρχεται η συντέλεια. Του έχω εξηγήσει πως δεν είμαι στον κόσμο μου και τον καταλαβαίνω, αλλά δεν θέλω να ζούμε μόνιμα μες στο άγχος για το τι θα συμβεί. Βλέπω ότι μ’ αγαπάει πολύ, με προσέχει ακόμα πιο πολύ και θα έκανε τα πάντα για να μένα, η συμπεριφορά του όμως έχει αρχίσει να με ανησυχεί. Κι αν δεν αλλάξει, ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Εσύ τι με συμβουλεύεις;
Σιγά μη δεν πανικοβάλλεται ο ίδιος. Αν θέλετε τη γνώμη μου έχει φάει τεράστια φρίκη –δικαιολογημένη εν μέρει, αναποτελεσματική ωστόσο– και την προβάλλει σε εσάς. Πολύ λογικό αφού είσαστε το πιο κοντινό του πρόσωπο. Στη θέση σας θα του έλεγα «με φρικάρει η φρίκη σου, μιζεριάζω και πανικοβάλλομαι, κανόνισε την πορεία σου» μπας και πάρει χαμπάρι ότι έχει πάθει εμμονή και θα έβαζα μπρος τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας απαγορεύοντας να μου αναφέρει ξανά οτιδήποτε σχετικό με τη συντέλεια του κόσμου. Κοινώς θα έβγαινα από το παιχνίδι και θα τον άφηνα να παίζει μόνος του.
Υ.Γ. Και μετά θα έσκαγε ο ήλιος και το δευτερόλεπτο πριν γίνουμε κάρβουνο, θα με κοιτούσε βλοσυρά, θα μου έλεγε «στα ’λεγα εγώ», θα του απαντούσα «αϊ-παράτα μας» και θα τα τινάζαμε τσακωμένοι.
Μυρτώ, πες καμιά τεχνική να βελτιώσω το laydar! Έχω απελπιστεί... Η τελευταία που μου άρεσε ήταν συνδικαλίστρια του ΠΑΜΕ, κατηγορία MILF, δυναμική, ετοιμόλογη και με σεβασμό στο συνομιλητή. Κι εκεί που είμαι σαγηνευμένη (no kidding) με το αγέρωχο βλέμμα, την ξύλινη γλώσσα και το αγέλαστο προφίλ, μαθαίνω ότι το Κόμμα δεν είναι τόσο gay friendly. Τι κάνω; Στροφή 360 μοιρών και ζαλίζομαι ή εγγράφομαι στο Κόμμα για να την πλησιάσω; Και αυτή, λες να είναι αρνητική απέναντι μου; Λες να με βλέπει σαν το ΝΑΤΟ; Κρίμα δεν είναι; Και πάνε και πέντε μήνες που ’χει μπει η άνοιξη.
10°
