Το τραίνο σχεδόν έσχιζε στα δύο τα καταπράσινα βουνά όμως για τη Λίζα η θέα δεν ήταν έξω απ’ το παράθυρο. Ο συνεπιβάτης στα αριστερά του διαδρόμου και σε θέση μετωπική δίχως άλλο, παραήταν καλή παρέα για το ταξίδι. Λέξη δεν της έλεγε βέβαια αλλά το πώς έπιανε το ποτήρι με το κρασί -μα κυρίως το πώς το γευόταν-, έλεγε στη Λίζα τα περισσότερα που θα’θελε να ξέρει γι’ αυτόν.
Αυτή τον κοίταζε πολύ κανονικά. Ούτε συστολές, ούτε δήθεν πάσες για να κάνει αυτός το πρώτο βήμα. Άλλωστε ήταν πολύ κύριος μέσα στο ατσαλάκωτο κουστούμι του. Το Λιζάκι πάλι, λίγο βιαστική, πολύ πρόχειρη και βασικά αχτένιστη. Τον κοίταζε και σκεφτόταν… «Φοράω ζαρτιέρες κάτω απ’ το τζιν μου βλάκα. Στην έφερα… είμαι σίγουρη πως δεν μου το’χεις». Αυτό ήταν ίσως το πιο αγαπημένο απ’ τα παιχνίδια της. Να νικάει πάντα στις καθόλου μαντεψιές των άλλων.
Μια στάση πριν το τέλος της διαδρομής της, σηκώθηκε για να μαζέψει τα πράγματά της. «Πώς θα γίνει να σας ξαναδώ;», τη ρώτησε ευγενικά.
«Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω με την περίπτωσή σας», του απάντησε. «Είστε ο άγνωστος του τραίνου και δεν έχετε καν μαντέψει αυτό που σκέφτομαι όση ώρα σας κοιτάζω».
«Δηλαδή έχασα;», αποκρίθηκε με όλη την παιχνιδιάρικη θλίψη που ένας άντρας λίγο πριν τα 50 μπορεί να υποκριθεί.
«Σας υπόσχομαι μια φαντασίωση. Είμαι αρκετά μοναχική. Χάρηκα», του είπε και προχώρησε προς την έξοδο.
Δυο βήματα πριν την πιάτσα των ταξί η φωνή του άλλαξε τα σχέδιά της… «Δαντέλα. Δαντέλα ραμμένη σε καθαρό μετάξι. Το χρώμα δεν με ενδιαφέρει πολύ», της φώναξε. Αυτή σταμάτησε… αθώα γύρισε προς το μέρος του για να του πει «…με λένε Λίζα».
Κοινή συναινέσει άφησαν τις ζαρτιέρες κάτω απ’ το χαλάκι της εισόδου στο μοτέλ της γνωριμίας τους. Έτσι δε συνηθίζουν οι πολλοί με το… κλειδί τους;
18°
