Μου έκανε εντύπωση για τα επιδόματα που έπαιρναν μέχρι σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι, για παράδειγμα επίδομα μεταφοράς φακέλων, και συνάμα με τσάντισε.
- Β.Λ.
Η γενιά της χρυσωμένης επιφάνειας
…και όχι η γενιά των 700 ευρώ. Έτσι θα χαρακτήριζα τη γενιά μας. Ερχόμενη σε επαφή με τυφλά παιδιά τις τελευταίες εβδομάδες, ένιωσα ντροπή για εμένα και πολλούς οικείους μου. Χρησιμοποιώντας την αφή τους, έκαναν τις μικρές ανακαλύψεις-θριάμβους τους με το χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό τους και την παιδικότητα ακόμα διατηρημένη. Το άγγιγμά τους ήταν πολύ διαφορετικό από αυτά που έχω συνηθίσει. Ήταν αληθινό, βαθύ και διεισδυτικό. Ένιωθα σαν να ψηλαφούν τις διαθέσεις μου, τις στάσεις μου, μέχρι που αναρωτήθηκα αν αγγίζοντας το μαλακό μου δέρμα αντιλαμβάνονται τα ψήγματα σκληρότητας και αναλγησίας στην ψυχή μου… και αισθάνθηκα άβολα… Η προτροπή μου, λοιπόν, είναι αντί να ταμπελοποιούμε τη γενιά μας και να τη ρεζιλεύουμε μέσω facebook και έμμεσων επαφών, να σταθούμε απέναντι στον άλλον και να τον «κοιτάξουμε» βαθιά, να τον «αγγίξουμε» αληθινά, να προσπαθήσουμε να τον κατανοήσουμε. Και, κυρίως να διαπεράσουμε τη χρυσωμένη επιφάνεια του προσωπικού μας μικρόκοσμου και να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό εκείνο που οι επιθυμίες του είναι όσες και οι ανάγκες του, μικρές και ουσιαστικές, εμπνευσμένες από ευγνωμοσύνη και αγάπη.
Οι άνθρωποι σήμερα δεν επικοινωνούν, δεν αναλώνονται ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου κι αυτό είναι πλέον πρόβλημα της ψηφιακής εποχής. Πρώτον, διότι νομίζουμε ότι υπάρχει άφθονος χρόνος.
Δεύτερον, διότι όλα είναι εφήμερα λόγω της ταχύτητας. Κλεισμένοι στις παρωπίδες που υψώνονται σαν τείχη γύρω μας δεν βλέπουμε. Δεν καθόμαστε απλά να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ τον άλλον, να σιγοτραγουδήσουμε παρέα τον ίδιο στίχο, να απλώσουμε το χέρι και να τον σηκώσουμε από κάτω και να συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο. Νομίζουμε πως όλα διορθώνονται πατώντας το delete και το cancel. Αμ, κούνια που μας κούναγε!
19°
