»Μυρτώ, γεια. Είμαι 17 χρονών και από πολύ μικρή έχω προβλήματα υγείας(τώρα είμαι καλύτερα, ας πούμε), τα οποία με έχουν φέρει στη σημερινή μου κατάσταση. Είμαι χοντρή, όχι βαρέλι, αλλά παχουλή.
Αυτός ο ρατσισμός που έχω αντιμετωπίσει είναι απίστευτος και απαράδεκτος! Δεν μπορούμε να ψωνίσουμε από εκεί που ψωνίζετε και εσείς. Αν βγω με την παρέα μου και πάρουμε παγωτό όλοι, εμένα θα κοιτάτε γιατί είμαι χοντρή και τρώω! Έλεοοοςςς! Κοιτάξτε τα χάλια σας, ρε! Ούτε έναν άντρα της προκοπής δεν μπορούμε να βρούμε, όχι ψηλό, ξανθό, γαλανομάτη, σεξομανή, αλλά γλυκό, ρομαντικό με καλές προθέσεις. Δηλαδή, ρε, εμείς οι χοντρές/οί δεν έχουμε μέλλον στον κόσμο σας; Αν είναι ποτέ δυνατόν!
P.S. 1 Γαμιέστε @@@!!! (δημοσίευσέ το, σε παρακαλώ!)
P.S. 2 Ελπίζω να υπάρχει κάποιος και για μας, αλλιώς γάμησέ τα και άφησέ τα!
P.S. 3 Δεν είμαι καμία ηλίθια που νομίζω πως όλοι ασχολούνται με μένα, απλά λέω την αλήθειααα! - Αγανακτισμένη!
Το γεγονός ότι δεν μπορείτε να βρείτε άντρα της προκοπής δεν έχει να κάνει με το βάρος σας αλλά με το ότι η συγκεκριμένη κατηγορία μάλλον έχει ταμπουρωθεί σε κάποια ανεξερεύνητη γωνιά του πλανήτη και κάθεται εκεί –ποιος ξέρει για ποιο λόγο-, ενώ στο μεταξύ οι Άλλοι ζουν ανάμεσά μας κι αλωνίζουν.
Υ.Γ. Και ο Τζον Μπελούσι ήταν χοντρός. Και η Αρίθα Φράνκλιν είναι. Και διάφοροι άλλοι ελκυστικοί, αβάσταχτα σέξι άνθρωποί μας.
»Μυρτούδι μας, γιατί αυτά τα ηλίθια πουλιά κουβαλάνε μωράκια «συγκεκριμένων» άλλων; Σκασίλα μου για την ελληνική υπογεννητικότητα –την προτιμώ χίλιες φορές από τον κερατοειδή στεγαστικό βίο. Αλλά να, εκεί που κάθεσαι αμέριμνη να σε κουκουλώνει με το σκατωμένο μαντίλι η χαζοπελαργίνα; Και να σου κάνει και «κρα-κραα» εν ώρα «κενής-ησυχίας»; Ξουτ, ξουτ, ραμφοειδή μακακομπουμπουνιέρα! Πάρε τον μπέμπη στον Ατλαντικό κρουαζιέρα one-way ticket και τσίμπησε αλύπητα την «πατάτα» τούτου μέχρι τελικής ξεφουσκώσεως. Μετά φέρ’ την εδώ να την «τραγανίσω» και εξαφανίσου ύστερα. Το άκουσες, ξανθό πτηνό; Άντε, «πιφ» τώρα!
Δεν καταλαβαίνω τι λέτε, όμως ξέρω ότι χρειάζεστε λίγη ξεκούραση. Όπως κι εγώ, άλλωστε.
»Στα 32 καίγεσαι. Έτσι δεν λένε; Όσο λοιπόν είμαι ακόμη στα 31 άκου πώς έχουν τα πράγματα, Μυρτώ. Μια ζωή ερωτεύομαι του θανατά, κολλάω, βλέπω αστεράκια. Το «είναι» μου ζητάει και παραδίδεται στο αντικείμενο του πόθου. Αυτό το αντικείμενο άλλες φορές πιάνεται κι άλλες όχι, όμως εγώ –ανόητα και αυτοκαταστροφικά τις περισσότερες φορές– το γυροφέρνω και το ακολουθώ, χάνω χρόνο (χρόνια), πονάω μάταια, απελπίζομαι, ξεχνάω, προχωράω… και πάλι από την αρχή.
Κάποια στιγμή μπαίνει στη ζωή μου η ισορροπία. Με αγαπάει πολύ, με προσέχει πολύ, με σέβεται, με νοιάζεται. Μα δεν με απογειώνει, δεν με τσαντίζει, δεν με πονάει, δεν με βασανίζει. Ο χρόνος περνάει κι ενώ παλεύω να ζήσω πια χωρίς όλα αυτά (να μπω σε έναν ίσιο δρόμο, να ταΐσω τις ανασφάλειες και να κάτσω βολικά στην πολυθρόνα), η καρδιά μου δεν με αφήνει σε ησυχία. Ναι, αγαπάει, αλλά δεν σκιρτά πια.
Τι λες; Υπάρχει κάποιο ξόρκι να το πω τρεις φορές και να σταματήσω να την ακούω ή θα κάνει πάλι ό,τι θέλει αυτή; Πότε κάποιος κάθεται πια στα αυγά του, Μυρτώ;
Δεν έχω ιδέα. Ρωτήστε κάποιον που κάθεται σε αυγά. Εγώ κάθε φορά που πάω να κάτσω, πετυχαίνω αχινούς.
»Σου λέω, θέλω να με βουτήξει από τα μαλλιά και να γίνει ολοκαύτωμα. Να με κάνει κομμάτια. Θέλω για πρώτη φορά στη ζωή μου να είμαι παιχνίδι στα χέρια του. Με μια ματιά του κόβεται η ανάσα μου. Με ακουμπά και ____ (λογοκρισία). Και αυτός τι; Τι κάνει; Με ψήνει, με ξενερώνει, με φουντώνει. - Χουμ χουμ χουμ
Αν σας ψήνει και σας φουντώνει, είμαστε οk. Το να σας ξενερώνει είναι που έρχεται κάπως κόντρα με τα υπόλοιπα, αλλά, τέλος πάντων, καλοκαίρι έχουμε, ας πάει και το παλιάμπελο.
Υ.Γ. 1 Γιατί δεν τον βουτάτε εσείς απ’ τα μαλλιά και να γίνει ολοκαύτωμα; Έλεος πια, βαρέθηκα να διαβάζω γράμματα κοριτσιών που περιμένουν να κάνει κάτι ένας τύπος που κάθεται σαν ηλίθιος και παίζει τις κουμπάρες.
Υ.Γ. 2 Κι όπως θα τον κρατάτε απ’ το μαλλί, κοπανήστε του μία και το κεφάλι στον τοίχο, μήπως ξαστερώσει λίγο ο ορίζοντας και πάρει μπρος.
16°
