ΣΤΑΘΜΟΙ ΜΕΤΡΟ

Και δίνεις, και ξαναδίνεις, και δεν ξεφυσάς, και αισθάνεσαι για 2 λεπτά καλύτερα για τον εαυτό σου, και; Έκανες τη διαφορά; Θα μπορέσεις ποτέ να την κάνεις;

Στο χωριό μου το λένε cringe, μια λέξη που το google translate αρνείται να αποδώσει με τη σωστή δόση συνοφρυωμένης ξινίλας που συμπεριλαμβάνει η έννοιά της

Στον Κεραμεικό... σκέφτομαι, εδώ όπου συναντηθήκαμε πρώτη φορά ένα βράδυ Σαββάτου στις 21.30, και χωριστήκαμε το επόμενο πρωί στις 6 σ’ ένα «μπαλκόνι» στον Λυκαβηττό

Ενώ τα μάτια μας ήταν αντικριστά, δεν μπορούσε να με «δει». Η όραση είχε καταστεί ανούσια.

Διάβασα κάπου πρόσφατα, σε ένα διήγημα νομίζω, ότι ο χρόνος δεν πάει πουθενά

Πολλές φορές οι άνθρωποι για να αισθανθούν ασφάλεια κλειδώνονται στην εκάστοτε εποχή τους. Σαν ένα περίεργο σύνδρομο Στοκχόλμης

Η κοπέλα που κάθεται μπροστά μου πατάει το rewind και ακούει για 3η συνεχόμενη φορά το «Cornflake Girl» από Tori Amos. Τη νιώθω.

Ένας κύριος κοντά στα 70 μπαίνει στο βαγόνι, κατεβάζει τη βελόνα στο γραμμόφωνο κι ο καθένας ονειρεύεται τη δική του ζωή