ΠΟΙΗΤΗΣ

Πού είν’ η χαρά που άπλωνε σαν φρέσκο χαμομήλι, το βλέμμα που αφηνότανε ανύποπτο στην όραση, πως ανατέλλει στο βουβό βυθό σου ένα κοχύλι

Δεν ξέρω αν χάνω τον ορίζοντα. Ή μήπως τα χέρια είν' αυτά που απομακρύνονται

Βλέπουμε καίγοντας τις λέξεις στο σκοτάδι

Ο χειμώνας... αφυπνισμένος, παγωμένος και φτωχός, πάνω από τα χιονισμένα δάση της αυγής και της ολόφωτης νύχτας

Τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Ζω με τα χέρια κρεμασμένος, aπ’ τη γωνία ενός εγγράφου, aπ’ την άκρη μιας κλωστής, από ’να θραύσμα σύννεφου

Κι έτσι με την παγκόσμια αγιοσύνη να συγκλίνει στην Ελλάδα, μάλλον θα σωθούμε εν μέσω τόσων απίστων