Περπατούσες μόνος σου με τα χέρια στις τσέπες, Εξάρχεια, Παρασκευή βράδυ

Μία που το γράφω, μία που το ξεχνάω γιατί δεν δίνω πολλές πιθανότητες να το δεις. Περπατούσες κατά τη μία και κάτι τα ξημερώματα μόνος σου στην Καλλιδρομίου. Πέρασα μ' ένα λευκό αμάξι και 3 φίλους και τραγουδούσα Παπαρίζου. Φορούσες μαύρα και διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας. Γύρισα να σε κοιτάξω και με κοιτούσες κι εσύ μέχρι που απομακρύνθηκε τ' αμάξι. Επαναλαμβάνω, δεν είμαι τρελή, απλά ένιωσα κάτι «πεταλουδέ» μετά από χρόνια. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Είμαι χαζή που δεν είπα να σταματήσουμε να σου αφήσω τηλέφωνο.