Εσύ, το ξέφωτο

Σε βλέπω συχνά στο 608 ή στο 235, είσαι μελαχρινή με τα όμορφά σου μαλλιά να πέφτουν τρυφερά στους λεπτεπίλεπτους ώμους σου. Στη χάρη του προσώπου σου αναγράφονται απαλά τα ομοιόμορφα συναισθήματα των σκέψεών σου που θυμίζουν τα λουλούδια του Μάη. Στις ζεστές ακτίνες των ματιών σου πλαγιάζει το παγωμένο μου πνεύμα, στο χαμόγελό σου γεννήθηκαν ζωηροί χοροί και καλοκαιρινές μελωδίες, τι νιότη. Σαν χαθείς έρχεται το κίτρινο φθινόπωρο που γελά με τη χλομή μου υπόσταση. Τι να ζητήσει ένας θνητός από ένα άγριο Τριαντάφυλλο που κατοικεί σε ρόδινες γιορτές πάρα μόνο έναν ονειρικό ψίθυρο, ψιθύρισέ μου, έστω και για μία φορά.