Τι βλέμμα με κέρασες;

Χτες, Δευτέρα βράδυ, 12+ προτελευταίος συρμός από Κεραμεικό, μπαίνω με μια φίλη μου και καθόμαστε διαγώνιά σου. Εσύ στη μονή θέση. Το βλέμμα σου ήδη δίνει άλλο νόημα στην παρουσία σου. Παρά την εμφανή κούραση, εκείνο διαπεραστικό, να διαχέει ενέργεια μέσα μου. Η φίλη φεύγει γρήγορα και όταν ξανακοιτάζω προς το μέρος, εσύ με κοιτάς στα μάτια. Με νικάς, δεν μπορώ να κρατήσω το βλέμμα μου. Σε κοιτάω με τον πιο διακριτικό τρόπο που μπορείς να κρατήσεις οπτική επαφή μέσα στο μετρό. Με την αντανάκλασή σου από το σκοτεινό τζαμί. Το παλτό σου ή καπαρντίνα ενδεχομένως, τα μεσαία κρικάκια στα αυτιά σου, τα ελαφρώς πιασμένα μαλλιά σου, έφυγαν όταν κατέβηκες κάπου στην Πανόρμου. Το βράδυ ξενύχτησα προσπαθώντας να κρατάω στο μυαλό μου την εικόνα σου. Η ενέργειά σου ήταν μέσα μου. Σε έναν τύπο που φόραγε μάσκα, γυαλιά, ντυμένος στα μαύρα. Όταν ξαναμπήκα σήμερα στο μετρό κοίταζα μήπως... σαν κάποιο μπαρ που βγαίναμε παλιά και έψαχνα αν υπάρχεις. Και εδώ, άλλωστε, λίγη τύχη ψάχνω, μήπως και έχω την ευκαιρία να σου πω πώς με έκανες να νιώσω.