Κυριακή στο Καμπεθόν, στον Κεραμεικό

Καθόμασταν σε απέναντι τραπέζια στην αυλή του Καμπεθόν. Πέρασαν 4 ώρες που κοιταζόμασταν, αλλά δεν μίλησε κανείς απ’ τους δυο. Κάποια στιγμή είπαμε με τη φίλη μου να φύγουμε, η οποία μου είπε ότι μου χαμογελούσες ενώ έφευγα, αλλά εγώ δεν σε είδα. Ναι, εσύ με τα κόκκινα παπούτσια που μιλούσες δυνατά και μάθαμε ότι μόλις γύρισες από Καλαμάτα και κανόνιζες το καλοκαίρι για Σκύρο. Μάθαμε κι άλλα, για το πώς προτιμάς να πεθάνεις, αλλά δεν είναι της παρούσης. Αν τύχει και το δεις, να ξέρεις ότι αναρωτιέμαι: ρε αγόρια, γιατί μας κοιτάζετε τόσες ώρες και δε μιλάτε; Τι μας χαμογελάτε στο φεύγα;