Μου έβαλε όρο, αν θέλω σπιτικό μαζί του, να διώξω το γατάκι μου

Ο άνθρωπός μου, Μυρτούλα, πριν γίνει άνθρωπός μου, είχε μια πολύ κακή σχέση με τα ζώα και ειδικά με τα γατιά. Να σου δώσω να καταλάβεις, όταν βγήκαμε date πρώτη φορά σε ρομαντικό εστιατόριο downtown και πλησίασε το τραπέζι μας ένα ασπρόμαυρο γατσούνι να χαϊδευτεί, μόνο που δεν έκανε μήνυση στον υπεύθυνο του καταστήματος ο καλός μου. Πάρα πολύ κακή εντύπωση για πρώτη φορά. Μετά, όμως, λίγο η ευγένειά του, λίγο οι εξηγήσεις του για κάτι τραυματικές εμπειρίες με σκυλιά, λίγο τα μάτια του τα μπλε τα τσακίρικα, με έριξε. Κάπου ένα χρόνο μαζί, όλα ωραία και ελπιδοφόρα, βρήκα κι ένα κακορίζικο γατάκι (που σήμερα είναι ο μέγας και τρανός Μπάμπης) και του το κοτσάρισα σπίτι (οπότε τι να κάνει, σπίτι μου είναι, το ανέχεται), φτάσαμε όμως στο σημείο εκείνο της σχέσης που συζητάμε τη συγκατοίκηση. Έβαλε όρο λοιπόν ο κύριος, αν θέλω σπιτικό μαζί του, να στείλω τον Μπάμπη στην ευχή του Θεού. Και σε ρωτάω, Μυρτώ μου, πώς να διώξω τον γάτο μου που τον αγαπώ σαν αδερφάκι; Πώς να αποχωριστώ τα χουρχουρίσματα, τα πατουσάκια, τα νιαουρητά του; Από την άλλη μεριά, όμως, πώς να κλωτσήσω την πρώτη ευκαιρία μου να ζήσω με αυτόν που αγαπώ; Νιάου