Κάπως, κάποτε, όχι πολύ μακριά πίσω, πολλοί έφτασαν να έχουν όνειρο την πρόσληψη στο δημόσιο, δουλειά για 20-25 χρόνια και σύνταξη στα 50 και κάτι. Τη ζωή του «βρέξει χιονίσει». Ο Φ. Γεωργελές αναρωτιέται πότε ακριβώς σε αυτές τις δύο δεκαετίες του ’90 και του 2000 αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της έχασαν την ορμή και τον δυναμισμό τους, πότε άρχισαν να φοβούνται να αλλάξουν και να θρηνούν ένα μοντέλο που και οι ίδιοι ξέρουν ότι χρεοκόπησε. Και πώς θα γίνει να ξυπνήσουν μια μέρα και να πουν: τέρμα η κλάψα και η θυματοποίηση, τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα.
«Μπορείς λοιπόν να πεις πως ανάμεσα στον μέσο Θεσσαλονικιό και σε μένα υπάρχει ένα χάσμα, ένα γκαπ, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά και τη στοργή που προσφέρει η πόλη…». Εξομολογήσεις για τη ζωή στη Θεσσαλονίκη που μπορείς να τις χαρακτηρίσεις και σαν μια μίξη ρεπορτάζ και φαντασιακής προσέγγισης, από τον Στέφανο Τσιτσόπουλο. Δίπλα στις λέξεις του Στέφανου η ζωγραφική του Γιώργου Τζινούδη, άγρια και ρομαντική. Ένα ημερολόγιο για το 2015 πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Η διαφορετικότητα, μέσα από μια ιστορία επαναπροσδιορισμού φύλου, στο επίκεντρο (και) του τελευταίου βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου, η οποία τοποθετεί την ιστορία της στην Αμερική. Πρωταγωνιστής ο Σαλ, ο οποίος με 15.000 δολάρια στην τσέπη αφήνει τη μητέρα του στο Μέιν και φεύγει για το Μεξικό, προκειμένου να υποβληθεί σε εγχείριση αλλαγής φύλου. Στο δρόμο θα κάνει μερικές στάσεις για να μιλήσει για τελευταία φορά ως άντρας με κάποια αγαπημένα του πρόσωπα, ανάμεσά τους η αδερφή του και η πρώην σύζυγός του. Αλλά ας μην πούμε περισσότερα.
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΚΙ Ο ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΣ, Δημήτρης Φύσσας, εκδόσεις Εστία, σελ. 256
Αθήνα, δεκαετία του ’40. Ένας ο νεαρός μετεωρολόγος Χωματάς μελετά συστηματικά το κλίμα της πόλης, προσδοκώντας ότι κάποτε θα πολεοδομηθεί εκ νέου. Την ίδια περίοδο ο γεωπόνος Αστεριάδης ξεκινά μια εξίσου εξαντλητική έρευνα για τους λαχανόκηπους. Θα γίνουν φίλοι, θα αρνηθούν να επιλέξουν πολιτικό στρατόπεδο επιμένοντας στο επιστημονικό τους έργο - κι έτσι θα βρεθούν στο στόχαστρο όλων των πλευρών. Μια εικόνα για το τι σημαίνει εμμονή στην επιστημονική έρευνα αλλά και μια θέαση της κατοχής μακριά από τα συνήθη στερεότυπα, σε ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί.
Τι ακριβώς ήταν η μεταπολίτευση; Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες οι αναλύσεις. Εδώ έχουμε την άποψη του πανεπιστημιακού και δημοσιογράφου του Δ. Ψυχογιού, που αφορά στην πρώτη της δεκαετία. Με την ιδιαιτερότητα ότι αποτελεί και μέρος της, καθώς πρόκειται για κείμενα που γράφτηκαν εκείνη την περίοδο. Η επώδυνη εμπειρία της στρατιωτικής θητείας, οι χαμένες προσδοκίες για την ανανέωση της Αριστεράς, ο κόσμος των πολιτικών κινήσεων και περιοδικών, ο αδιέξοδος παραλογισμός της τρομοκρατίας, το πανηγύρι των εκλογών, ο επιστημονικός μοναχισμός, καταγράφονται αυτοβιογραφικά δίνοντάς μας απαντήσεις.
Ένα έξυπνο και γρήγορο σύγχρονο μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα σήμερα... γι’ αυτό και θυμίζει θρίλερ. Επτά ύποπτοι ανακρίνονται για τη δολοφονία ενός πολιτικού και μέσα από τις ιστορίες τους βγαίνει ο χαρακτήρας του καθενός, οι έρωτες και τα πάθη του, η καθημερινότητα, το Δημόσιο, η χώρα, τα σκάνδαλα, η Κρίση αλλά και η Αλήθεια. Το ερώτημα δεν είναι «ποιος είναι ο ένοχος», από ένα σημείο και μετά, αλλά ποιες είναι οι αιτίες που τον έφτασαν μέχρι το έγκλημα κι αν έσωσε τελικά με μια κίνηση την Ελλάδα από τη διαφθορά, ίσως και την καταστροφή.
Ο ΔΑΝΙΗΛ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, Αντώνης Νικολής, εκδόσεις Το Ροδακιό, σελ. 136
Μια νουβέλα που μοιάζει με ονειρόδραμα και παιχνίδι με το χρόνο, αλλά και εικόνες από ένα νησί που θα μπορούσε να είναι το οποιοδήποτε - κι ας είναι η Κως. Ανακατεμένες στιγμές από τη βιαστική ενέργεια της εφηβείας και την υπόκωφη σήψη της ωριμότητας – «Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της…».
Μια ιστορία για τη μνήμη και το πάθος, το «αίμα» της οικογένειας και την ίδια την αφήγησή του, με κεντρική ηρωίδα την Αγάπη, grande dame της ελληνικής λογοτεχνίας, που βρίσκεται κατάκοιτη στο κρεβάτι της σε ένα μεγάλο αρχοντικό στα Μελίσσια. Στον ίδιο χώρο τα δύο της παιδιά, ο άντρας της κόρης της, ένας μυστηριώδης βοηθός που επιμελείται την αυτοβιογραφία της και μια παράξενη κοπέλα. Το κάθε πρόσωπο, όμως, ίσως να έχει προθέσεις διαφορετικές από αυτές που δείχνει και το δωμάτιο της Αγάπης μετατρέπεται σταδιακά από ένα σκηνικό που σιγοβράζει σε ένα θάλαμο που εκρήγνυται.
ΣΥΛΛΑΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, Δημήτρης Γ. Στεφανάκης, εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 256
Τέλος του 20ού αιώνα, ο διάσημος νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ επιστρέφει στις Κυκλάδες, προσπαθώντας να συμφιλιώσει τις αναμνήσεις της προηγούμενης ζωής του με ένα σήμερα που δεν τον αφορά. Μαζί του και η νεαρή δημοσιογράφος Αριάδνη Δάριβα, η οποία βλέπει αυτό το ταξίδι σαν μια δεύτερη ευκαιρία προκειμένου ο συγγραφέας να ολοκληρώσει το μυθιστόρημά του «Ο πρώτος άνθρωπος». Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος.
Εννέα διηγήματα που μοιάζουν με ταινίες μικρού μήκους σε ύφος νουάρ. Δεν θα βρείτε στοιχεία ρομαντικής διήγησης ή ξέγνοιαστων εφηβικών αναμνήσεων, αλλά καθημερινούς ξεχωριστούς χαρακτήρες του σήμερα, ανθρώπους που ζουν εκρηκτικές ζωές, σε ακραίες συνθήκες, φροντίζοντας να παραμένουν αόρατοι από αδιάκριτα βλέμματα. Ο Φ. Καλαμαντής αποτυπώνει με οδυνηρή διεισδυτικότητα αλλά και χιούμορ τις συνέπειες της κρίσης, εστιάζοντας στον σκοτεινό υποθάλαμο του εγκεφάλου και στους καμένους καναπέδες των ξεπεσμένων μπαρ της αθηναϊκής περιφέρειας.
ΚΒΑΝΤΑ: ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΕΙΣ, Στράτος Φαναράς, εκδόσεις Τόπος, σελ. 61
«Παραδόθηκαν τέσσερις σταθμοί του Μετρό, δύο δραπέτες, ένας φάκελος με την ένδειξη “επείγον” και μία χώρα... Παραδόθηκαν επίσης οι πινακίδες κυκλοφορίας, κάθε τι νεότερο παραδόθηκε στην παράδοση και αυτή στην αγκαλιά του. Άνευ όρων». Τα ποιήματα του Στράτου Φαναρά πατάνε στέρεα στη γη ενώ σταθερά ρεμβάζουν τον ουρανό και, πιθανότατα, εδώ έγκειται η ποιητική τους αξία. Με τον ορθό λόγο ως βάση, απογειώνονται στο σκοτεινό στερέωμα της ψυχής με απροσδόκητη δύναμη, εκπέμποντας τη συγκίνηση με χειροπιαστό και άμεσο λόγο.
ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ, Μισέλ Φάις, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 128
Δύο ανώνυμοι ήρωες ξεκινούν μια πυρετώδη πεζοπορία στην ωμότητα, την αδιαφορία και την τρυφερότητα μιας πόλης απρόβλεπτης σαν την Αθήνα. Ποιος παρατηρεί ποιον και, τελικά, βλέπουμε αυτό που βλέπουμε ή βλέπουμε αυτό που είμαστε; Μια σκοτεινή κωμωδία για το θρυμματισμένο παρόν μας, ένα γαϊτανάκι παρατηρητικής και αυτοπαρατηρητικής αναζήτησης, ένα κυκλικό παιχνίδι ιδιωτικού και δημόσιου βλέμματος.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, Μυρσίνη Ζορμπά, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 424
Μια απόπειρα να κλονιστούν από το βάθρο τους παγιωμένες απόψεις για τον πολιτισμό που εμφανίζονται ως αυτονόητες, καθώς και τον μεγαλοϊδεατισμό για τον ελληνικό πολιτισμό, βάσει των σύγχρονων συζητήσεων πολιτισμικής ανάλυσης. Με τελικό σκοπό τη συγκρότηση ενός προβληματισμού που διαλέγεται με τα διεθνή ρεύματα σκέψης, και η αναδιατύπωση της σχέσης πολιτισμού, σύγχρονης κοινωνίας και δημοκρατίας. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες, με την τελευταία να εξετάζει ιστορικά τη δημόσια κουλτούρα και την πολιτιστική πολιτική της Ελλάδας από τη δεκαετία του '50 ως τις αρχές του 21ου αιώνα.
ΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ, Θανάσης Χειμωνάς, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 121
Με φόντο την Αθήνα της κρίσης, εν μέσω διαδηλώσεων, επεισοδίων, καταστημάτων που κλείνουν και «αγανακτισμένων», μια νεαρή γυναίκα, η Κατερίνα, προσπαθεί να αφουγκραστεί τον εαυτό της, γίνεται δέκτης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, επιχειρεί αποδράσεις που μένουν ανολοκλήρωτες και ρίχνεται με όλη της τη δύναμη στον έρωτά της για τον Παύλο. Μυστηριώδης και ανεξιχνίαστος εκείνος, σε μια σχέση που δημιουργεί ερωτηματικά και διάφορα συναισθήματα, σε έναν κόσμο που καταρρέει με πάταγο.
Από την εισαγωγή: «Κωνσταντίνε μου, το κοινό θέλει οδηγίες χρήσεως. Πώς γνωρίστηκαν αυτοί οι δυο; γιατί γράφουν μαζί; Τι είναι αυτό που γράφουν; Ποιητικό; Περιηγητικό; Συνομιλούν τα κείμενά τους; Τα έγραψαν ταυτόχρονα ή εναλλάξ; Πριν ή μετά; Οριζοντίως ή καθέτως; Υπάρχει μία ιστορία; (…) Η αλήθεια πάντως είναι πως δεν γίνονται ακριβώς "κοινή ιστορία" τα κείμενά μας, ούτε ξέρω αν ήταν ζητούμενο να γίνουν. Απλά συναντιούνται κάπου και κάπου αλλού απομακρύνονται. Χορευτικώ τω τρόπω, ακριβώς όπως το επισημαίνεις».
9°
