Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για τα ιστορικά μυθιστορήματα του Βασίλη Λογοθέτη, «Θυμάρι στο Αιγαίο» και «Ισορροπώντας στον άνεμο» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Αν σας αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα που μάλιστα εκτυλίσσονται στο Αιγαίο, αν μεγαλώσατε κοντά σε θάλασσα ή έστω σας αρέσουν οι μεγάλες περιπέτειες (σε μορφή μυθιστορήματος), διάβασα δύο, του ιδίου συγγραφέα, που είναι μέσα στις προδιαγραφές: ιστορικά, περιπετειώδη, με ερωτικές υποθέσεις στο κέντρο τους, με πιστευτούς ήρωες, με αληθινές βάσεις στην Ιστορία του Αιγαίου και χωρίς καμία δηθενιά: «Θυμάρι μεσοπέλαγα» και «Ισορροπώντας στον άνεμο», του Βασίλη Λογοθέτη. Ο οποίος είναι επιχειρηματίας στον ναυτιλιακό τομέα, ξέρει από θάλασσα, νησιώτικη Ιστορία (μέλος ΔΣ του Ναυτικού Μουσείου Αιγαίου) και νησιώτικες ιστορίες αλλά και από γράψιμο.
Το «Θυμάρι» λοιπόν είναι η ιστορία του Μανόλη Βλαντά, που γεννήθηκε το 1761, αιχμαλωτίστηκε και πουλήθηκε σκλάβος σε έναν Τούρκο τσιφλικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στη Σμύρνη. Τον Μανόλη τον ονειρεύεται ένα καλοκαίρι η απόγονός του η Μάγδα, κι έτσι βουτάει στα αρχεία και τον ψάχνει – ή έτσι μαθαίνουμε εμείς τις περιπέτειές του. Μαθαίνουμε παράλληλα και πώς ήταν η καθημερινή ζωή, το εμπόριο, οι συναλλαγές και οι σχέσεις στα Ελληνικά νησιά τους τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας, με αληθινά στοιχεία από τα αρχεία νησιών του Αιγαίου τα οποία ξεσκόνισε για κάμποσο καιρό ο Λογοθέτης με επιμέλεια παραδοσιακού δημοσιογράφου και μάλιστα εμμονικού (όπως είναι όλοι οι καλοί δημοσιογράφοι). Στο «Ισορροπώντας στον άνεμο» κάνει την ίδια έρευνα, αλλά αυτή τη φορά ανάμεσα στις οικογένειες των αστών εμπόρων που έζησαν στις Κυκλάδες και έγιναν Αιγυπτιώτες τον 19ο αιώνα. Ο Παύλος, ο ήρωάς του, φεύγει από το νησί μετά από ερωτική απογοήτευση και πηγαίνει στην Αίγυπτο, την πατρίδα του βαμβακιού, όπου ασχολείται με το εμπόριο του «λευκού χρυσού» όπως αποκαλούσαν το βαμβάκι. Ανάμεσα στην Ερμούπολη, στην Αλεξάνδρεια, την Κωνσταντινούπολη, τα ωραία αρχοντικά σπίτια, τα ζωηρά λιμάνια, τις τρικυμίες, τις απαγωγές και περιπέτειες κάθε είδους, ο Παύλος αναζητάει – τι άλλο; - την αγάπη. Δεν σας λέω αν την βρίσκει τελικά ή όχι, πάντως το βιβλίο διαβάζεται σαν νερό, όπως και το «Θυμάρι», κι έχεις αγωνία για την τύχη των ηρώων ενώ παρακολουθείς τις διαδρομές τους σε ένα Αιγαίο σίγουρα ανάστατο.
Και τα δύο βιβλία είναι τίμια: γραμμένα απλά, χωρίς καμία λογοτεχνική έπαρση (του «θα σας δείξω τι πολλές και δύσκολες λέξεις ξέρω»). Αφηγούνται ιστορίες που αναγνωρίζουμε λίγο πολύ, από παππούδες και προγιαγιάδες μας, και τις λένε με στρέητ τρόπο χωρίς τζιριτζάντζουλες… με βαθιά αγάπη για τις Κυκλάδες, το Αιγαίο και την ίδια την Ιστορία.
«Θυμάρι στο Αιγαίο» και «Ισορροπώντας στον άνεμο», μυθιστορήματα, Βασίλης Λογοθέτης, εκδόσεις Καστανιώτη.
16°
