Διαβάστε ένα κείμενο από το βιβλίο «Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά» επιλεγμένο από τον Γιάννη Μυλόπουλο αποκλειστικά για τους αναγνώστες της ATHENS VOICE.
Το νέο βιβλίο του Γιάννη Μυλόπουλου, με τίτλο «Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις IANOS. 44 ιστορίες που ξεκίνησαν στο κινητό και ολοκληρώθηκαν στο χαρτί. Ποια μπορεί να είναι η διαδρομή μιας ιστορίας; Και ποιος ο συγγραφέας της; Ξεκινάμε να γράφουμε λέξεις που τις βάζουμε στη σειρά, που τις τοποθετούμε στη σκέψη μας και αποκτούν αρχή, μέση και τέλος. Όλες ξεκινούν από τη… μιλιά, τη φυσική μας ικανότητα να πούμε μια ιστορία.
Αυτές τις ιστορίες τοποθέτησε ο Γιάννης Μυλόπουλος σε ένα βιβλίο.
Όλοι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ιστορία. Πάντα υπάρχει μια αφετηρία. Μια αρχή. Μια λέξη. Μια σκέψη που μπορεί να σημειώσουμε στο κινητό για να μην την ξεχάσουμε και αν είμαστε τυχεροί να την συνεχίσουμε και να γεμίσουμε το χαρτί με λέξεις, με κείμενο, με ιστορίες. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα στα όνειρα. Αλλά και οι ξένοι. Κι αυτό γιατί όταν τα βιώνουμε, έχουμε το ελεύθερο να τα ερμηνεύσουμε ως τυχαία γεγονότα από ανεκπλήρωτες προσδοκίες ανάμεσα σε υπαγορευμένες ιστορίες συναισθημάτων και αθέατες συνέχειες. Σαράντα τέσσερις φανταστικές ιστορίες με ένα κοινό σημείο επαφής: Την έμπνευση. Ένα ερέθισμα αποτύπωσης στο κινητό τηλέφωνο και η επέκταση της σκέψης σε αφηγηματικό όνειρο. Αυτό ήταν! Η απλή σημείωση στο κινητό εξελίχθηκε σε μεταφορά πλοκής σαράντα τεσσάρων χαρακτήρων από τον αστικό πολιτισμό της σύγχρονης καθημερινότητας. Σκέψεις γλυκές λίγο πριν την καληνύχτα. Είναι η μιλιά τελικά αυτή που φωνάζει δυνατά στα πλήκτρα. Ή μήπως το Μήλο. Αυτό που αν και απαγορευμένο θα μας οδηγήσει στην κατάληξη της ιστορίας;
Ο Γιάννης Μυλόπουλος στο πρώτο του ολοκληρωμένο βιβλίο creative short story writing, ή αλλιώς στο πρώτο βιβλίο μικρών ιστοριών, δικών του ιστοριών και ονείρων που μοιράζεται με τους χαρακτήρες του και μαζί μας, δίνει την απάντηση. Δεν είναι το Μήλο, είναι η Μιλιά… Όπως εξηγεί ο ίδιος «Το πιο γλυκό μήλο είναι αυτό της καρδιάς. Εκείνο που όταν γράφεις, το καλλιεργείς, ενώ παράλληλα το δοκιμάζουν άλλοι γιατί έχουν ανάγκη να το διαβάσουν και να ταυτιστούν μαζί του. Κάποιοι το ονομάζουν ανακούφιση. Οι ήρωες των φίλων μου το λένε μιλιά. Εσύ;»
Διαβάστε ένα κείμενο από το βιβλίο «Δεν είναι το μήλο. Είναι η μιλιά» επιλεγμένο από τον Γιάννη Μυλόπουλο αποκλειστικά για τους αναγνώστες της Athens Voice
Η ποδιά του, φορεσιά που παραπέμπει σε ελληνική φουστανέλα. Σέλα ατομική χωρίς προέκταση και φιλική διάθεση για δεύτερο άτομο. Ο συνεπιβάτης έκανε «φτερά». Προτίμησα να βάλω ακουστικά και να χαθώ στις μητρικές μπασογραμμές. Ασπρόμαυρα φωνητικά, πολύχρωμες ερμηνείες. Νέος Moby με μια αργή νυχτερινή αργκό στο ακτιβιστικό του οδοιπορικό. Διαφορετικός, αλλά και απαράλαχτος.
Εγώ, το παπάκι μου και ο πιο χαρισματικός βίγκαν της ηλεκτρονικής μουσικής. Δεν θέλω και πολλά. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή ένιωσα εντάξει. Άνοιξα καρδιά λέγοντας στοπ στη θαλπωρή της κατάθλιψης. Ένας ανεξάντλητος χαιρετισμός στην πιο μεγάλη μουσική περσόνα του είδους. Αταξινόμητος και αψυχολόγητος χαρακτήρας. Χωρίς ταμπέλες. Μια κατηγορία που δημιούργησε μόνος, ανοίγοντας δρόμο μακρύ για επίδοξους μιμητές. Τα κατάφερε. Δικαιούται να υπερηφανεύεται, αλλά δεν είναι τέτοιος. Ποτέ δεν ήταν.
Το χαρακτηριστικό μουσικό του ύφος με συνεπήρε. Δεν ήθελε και πολύ. Το πέτυχε στο λεπτό. Κι αυτή, κάπου εκεί στα κοντά, αποφάσισε να παρέμβει εγωιστικά διαλύοντας τη μοναδικότητα της στιγμής με το πιο άκυρο μήνυμα ever!
Πέταξα το κράνος δίχως σκέψη. Κρότος παχύς, μακρόσυρτος, με πολλές δίπλες κατά την πρόσκρουσή του στο υγρό σκουριασμένο φρεάτιο. Εκνευρίστηκα και θόλωσα. Μια κυρία στην ηλικία της γιαγιάς με κοίταξε επίμονα. Ανταπέδωσα το βλέμμα. Φοβήθηκε. Η καμπούρα της τράπηκε σε γρήγορη φυγή. Το repeat στο αγαπημένο κομμάτι του Moby είναι συνεχές.
Ναι, μερικές φορές ταυτίζομαι με μελωδίες. Γίνομαι εμμονική προέκτασή τους. Νιώθω απένταρος κομπάρσος που δεν επιλέχθηκε από το cast για να συμμετάσχει στο σενάριο του βίντεο κλιπ. Γίνομαι ένα με τους στίχους και τη μελοποίηση.
Αυτή τη φορά το τερμάτισα. Δεν μπορώ να ελέγξω θυμό και φόβο. Αφόρητος γερανός πέρα δώθε συναισθημάτων. Το θυμικό της βούλησης κατέφτασε διαολεμένο.
Ένα ορφανό και ταλαιπωρημένο παιδί, ίσως να έπιανε καλύτερα τη ροή μου. Άλλωστε, οι στίχοι δώσανε το δικό τους σόου. Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν, που θα έλεγε και ο Moby με τις πράξεις του. Είναι μέσα μου. Με άγγιξαν. Με καθόρισαν. Με επαναπροσδιόρισαν. Τουλάχιστον για το σπασμένο παιχνίδι της στιγμής.
Πού να 'ξερε του λόγου της η αγαπημένη μου, ότι η σαστισμένη ψυχή μου είναι κομματιασμένη. Διάσπαρτη σε χιλιάδες ψηφίδες νοσταλγικής καλησπέρας. Ένα γεια σου πέρασα να πω, να σου κάνω έκπληξη. Τόλμησα να σκεφτώ. Όπως παλιά, τότε στις αρχές. Με την ψευδαίσθηση πως θα πούμε μια κουβέντα παραπάνω πέρα από το εκκωφαντικό τίποτα. Αμήχανη ταραχή.
Πέρασε καιρός για μένα. Η μορφή σου, τατουάζ στη μνήμη και τη ραγισμένη καρδιά. Εμφανίστηκες στη χαραμάδα, μισόγυμνη χωρίς να θέλεις να ανοίξεις την πόρτα. «Τι θέλεις εδώ;» είπες με ξαναμμένη απορία γεμάτη πανικό και οργή κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού στα μούτρα μου δυνατά. Έφυγα για το κενό με προορισμό την άγνωστη αποθέωση του μυαλού.
Το παπάκι με πήγαινε από μόνο του. Εγώ, απλώς το ακολουθούσα. Πιστός καβαλάρης ταξιδιάρικων συνειδήσεων. Εν κινήσει μια ζωή. Φευγαλέος, πληγωμένος και διψασμένος ιππότης. Κάτι τύπους σαν εμένα ο Moby τους έχει για πρωινό. Κάνει πλάκα μαζί μας! Μας ξέρει καλά. Φάνηκε άλλωστε στο ληξιπρόθεσμο ποίημα λίγο πριν την εκπνοή τού 2017. Like A Motherless Child, λέει.
Δεν υπάρχει πιο συμβατό. Έτσι κι έγινε. Στο μήνυμα απά- ντησα με δυο κενούς χαρακτήρες και μια καρδιά χωρισμένη ανάμεσα σε δύο πρώην «δικές μας» emoji φιγούρες. Οφειλή στην ερώτησή σου. Με πόνο αλλά και πείσμα. Η μπάσα εξάτμιση απ’ το παπάκι μόλις εμφανίστηκε στους ήχους που με περιβάλλουν. Είναι αυτό που θέλω να ακούσω αμέσως μετά τη στάση για κλάμα.
Και είμαι τόσο μακριά από το σπίτι. Μάλλον θα πρέπει να ψάξω για κάτι πιο κοντά. Ο άγνωστος δρόμος θα με βγάλει στο επόμενο ραντεβού με την ελπίδα. Όχι, δεν θα περάσω με κόκκινο. «Έβαψα» πολλά μέχρι τώρα. Περίεργο πράγμα η ταραχή του νου. Ή να 'ναι η αγάπη; Θα ρωτήσω με την πίστη μιας ακατέργαστης προσδοκίας για να μάθω. Αφόρητο απογευματόβραδο. Πορεία κατευθείαν για να ξαναδώ το κλιπ στο YouTube. Whatever!
Έχει ο καιρός γυρίσματα, θυμήθηκα να λέει ο λαχειοπώλης που μπήκε το πρωί στο πρακτορείο του ΟΠΑΠ για να παίξει ΚΙΝΟ, σε μια καθιερωμένη κλήρωση που το αποτέλεσμα της έστειλε τον ίδιο στο ταμείο για να πληρωθεί και μένα στην καθημερινή απογοητευμένη εξόρμηση της μέρας.
Ο Γιάννης Μυλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τις πρώτες του ιστορίες τις έγραψε στην τετάρτη δημοτικού και από τότε δε σταμάτησε να διαβάζει αυτά που γράφει, όπου κι αν βρίσκεται. Σπούδασε Marketing, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Management Οργανωσιακής Αλλαγής και Κοινωνικές Επιστήμες αποκτώντας ακαδημαϊκούς τίτλους από τα πανεπιστήμια Kingston και Sheffield της Μεγάλης Βρετανίας. Εξειδικεύτηκε στη Δημιουργική Γραφή της σύγχρονης επιχειρηματικότητας και της στρατηγικής επικοινωνίας μέσω του Business Storytelling. Εργάζεται ως Creative Consultant και Digital Business Storyteller για την παραγωγή περιεχομένου σε εφαρμογές ψηφιακής οικονομίας της δημιουργικής βιομηχανίας. Η δουλειά του έχει αναγνωριστεί από αξιόλογα επιστημονικά ιδρύματα, επιχειρήσεις και διεθνείς οργανισμούς στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Το έργο «Δεν είναι το Μήλο. Είναι η μιλιά» είναι το πρώτο του ατομικό βιβλίο λογοτεχνίας.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Γιάννη Μυλόπουλο στο Instagram @yiannimylo και στη σελίδα του στο Facebook Yiannis Mylopoulos και να μάθετε περισσότερα για το βιβλίο αναζητώντας το hashtag #mylobook.
16°
