Το νέο βιβλίο του Ίωνα Οικονομόπουλου, «Ιστορίες με το πετρέλαιο» (εκδ. Παρισιάνου), είναι ένα μυθιστόρημα καταιγιστικής οικονομικής - κατασκοπευτικής δράσης.
Πίσω από τον «ταπεινό» τίτλο «Ιστορίες με το πετρέλαιο» κρύβεται ένα μυθιστόρημα καταιγιστικής οικονομικής - κατασκοπευτικής δράσης, που διαβάζεται με πολύ ενδιαφέρον και δείχνει ότι κάποιες φορές μη επαγγελματίες συγγραφείς πλησιάζουν πολύ τους επαγγελματίες του είδους.
Το βιβλίο ανοίγει με την παρουσίαση του Άρη, ενός σχετικά νεαρού ακόμα επιστήμονα, που έχει φύγει από την Ελλάδα πριν την κρίση, έχοντας υπηρετήσει τη θητεία του στους Βατραχανθρώπους, και ζει στις ΗΠΑ. Ο Άρης έχει σπουδάσει στην Πολυτεχνική σχολή του Κολούμπια, έχε γίνει Δρ πλάι στον αγαπημένο του καθηγητή Κόουμαν και εργάζεται μαζί του στο ερευνητικό τμήμα μιας τεράστιας εταιρίας, η οποία ασχολείται με νέες πιθανές πηγές ενέργειας ή με βελτίωση των υπαρχουσών.
Κάποια μέρα, σ’ ένα από τα προγράμματα που τρέχει η ερευνητική του ομάδα, ο Έλληνας επιστήμονας ανακαλύπτει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα για μια πολύ σοβαρή ανακάλυψη: εργοστασιακή παραγωγή συνθετικού πετρελαίου, πράγμα που –αν επιβεβαιωθεί– θα γυρίσει ανάποδα την παγκόσμια οικονομία, η οποία στηρίζεται στο εξορυσσόμενο πετρέλαιο.
Καθώς η ερευνητική ομάδα αρχίζει έναν αγώνα δρόμου για να επιβεβαιώσει ή όχι τους υπολογισμούς της, γύρω τους γίνεται χαμός: η υπόθεση αποκτά δημοσιότητα, οι μετοχές των πετρελαϊκών εταιριών καταρρέουν, συμφωνούνται συμβόλαια θανάτου, πτώματα αρχίζουν να σωριάζονται, αδίστακτο κερδοσκόποι μπαίνουν (ή μήπως βρίσκονταν εξαρχής;) στο παιχνίδι, η CIΑ, το FBI και ο ίδιος πρόεδρος των ΗΠΑ ανακατεύονται, και, καθώς η δράση μεταφέρεται σε διάφορα μέρη του κόσμου (και στην Αθήνα), συλλήψεις, (επαπειλούμενα) βασανιστήρια και ανακρίσεις πάνε κι έρχονται. Ταυτόχρονα, η απειλή του Γκουαντάναμο και η Patriot act που είχε θεσπιστεί επί Μπους υιού μετά την 11η Σεπτεμβρίου έχουν την τιμητική τους, με επαναλαμβανόμενες αναφορές στο μυθιστόρημα.
Φυσικά ο βασικός ήρωας παραμένει σωματικά σχεδόν πλήρως αλώβητος (η εκπαίδευση στους Βατραχαναθρώπους ήταν αποτελεσματική), όχι όμως και συναισθηματικά, καθώς ερωτεύεται την Τζούλι, μια υπέροχη Αμερικανίδα, τη γραμματέα του καθηγητή του. Παράλληλα, ο συγγραφέας (η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη) διατυπώνει πλήθος παρατηρήσεων για της ΗΠΑ, το ρόλο της επιστήμης, τις διαφορετικές νοοτροπίες των εθνών κλπ, ενώ υπάρχουν και (πολύ καλογραμμένα) σημεία για πολύ ειδικά ζητήματα, όπως οι αντιθέσεις μεταξύ των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ο ρόλος των αεροπλανοφόρων, η σχεδόν κατάρριψη ενός ελικοπτέρου, η λειτουργία μιας εξέδρας άντλησης πετρελαίου κ.λπ. Από την άλλη, το χιούμορ είναι διάχυτο, με έξυπνες ατάκες και όχι μόνο.
Το βιβλίο φυλάει για το τέλος αρκετές ανατροπές και απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα: πώς προκύψανε τα δεδομένα που πρωτοβρήκε στον υπολογιστή του ο Άρης; τι μέλλον έχει μια επιστημονική έρευνα πλήρως τεμαχισμένη; θα προχωρήσει ή όχι το θέμα του συνθετικού πετρελαίου; θα παντρευτεί ο Άρης με την Τζούλι; μπορεί ένας μυστικός πράκτορας να γίνει καλός φίλος; πόσα μπορεί να καταλάβει ένας μισοναρκωμένος άνθρωπος; πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια –ή περισσότερες– προδοσίες;
Υπάρχουν και μερικές μικρές αδυναμίες, επιμέλειας μάλλον παρά συγγραφής: ας πούμε, στα χρόνια που διαδραματίζεται το βιβλίο η γερμανική πρωτεύουσα δεν είναι πια στη Βόννη, μα στο Βερολίνο. Αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, βιβλίο δίχως λάθη δεν υπάρχει.
16°
