Ο Μηνάς πέρασε το βράδυ του μέσα στους ξεχασμένους μπλε τηλεφωνικούς θαλάμους της πόλης. Τα μπλε τηλέφωνα έχουν πια αφανιστεί, ελάχιστα μόνο έχουν παραμείνει ζωντανά. Ένα υπάρχει στις πιάτσες των κίτρινων ταξί ψηλά στην αγορά και ένα άλλο ανάμεσα στα χαλίκια ενός αδιέξοδου δρόμου κοντά στο πρώτο Λύκειο. Τα μπλε τηλέφωνα σου τρώνε όλα σου του κέρματα και μπορούν να σε πνίξουν αφού ποτέ τους, από πείσμα μάλλον, δε σε αφήνουν να πεις ολόκληρη μια λέξη. Ο Μηνάς στριμώχτηκε ανάμεσα στο μπλε περιμένοντας τις τηλεφωνήτριες της νυκτερινής βάρδιας που επαναλαμβάνουν στα ελληνικά και στα αγγλικά «αναμείνετε στο ακουστικό σας». Περίμενε έντεκα ολόκληρα λεπτά. Είχε απελπιστεί και θα το έκλεινε, αν δεν άκουγε μια τηλεφωνήτρια με καλοκαιρινή χροιά. Έβαλε και άλλα κέρματα για να κερδίσει χρόνο. Της είπε ότι δε ξέρει πού θα πάει φέτος διακοπές. Έχει ακριβώς έντεκα μέρες και νύχτες να περάσει μακριά από την επαρχιακή του πόλη, τη βαρετή του δουλειά και την Πανδώρα. Εκείνη ψεύτικα ευγενική, τον έβαλε ξανά στην αναμονή, με τη φωνή του Στίνγκ από κάποιο περασμένο καλοκαίρι να του κάνει παρέα. Ο Μηνάς παρέμεινε εκεί, σχεδόν ερεθισμένος, να τραγουδάει «how fragile we are», για να ρωτήσει τη μπλε τηλεφωνήτρια πού να πάει φέτος διακοπές.
19°
