Αγόρασα ένα ζευγάρι μπλε βατραχοπέδιλα σήμερα το πρωί. Τα φόρεσα και περπάτησα μέσα στο σαλόνι. Έκανα κύκλους γύρω από την τραπεζαρία και όταν κουράστηκα κάθισα στο μπλε καναπέ. Μόνο όταν άρχισε να βρέχει βγήκα στο μπαλκόνι και είδα το μπλε να ξεβάφει. Σε δυο μέρες έρχεται το καλοκαίρι και ακόμα δεν κατέβασα τα καλοκαιρινά. Τα βράδια κοιμάμαι με μια ροζ κουβέρτα και φοράω κάλτσες. Οι πικέ κουβέρτες είναι κάπου καταχωνιασμένες μέσα στο ντουλάπι.
Περίεργο, τα ρούχα δε μυρίζουν πια ναφθαλίνη παρά μόνο λεβάντα ανακατεμένη με κόκκινο πιπέρι και δεντρολίβανο. Κάθισα ώρες έξω στη βροχή, για να δω αν τα βατραχοπέδιλα μου αντέχουν την υγρασία. Εκείνα, όπως φάνηκε ξέρουν να υπομένουν, εγώ όμως απέκτησα μια μικρή βραχνάδα στο λαιμό, και τώρα πια η φωνή μου βγαίνει ηλεκτροφόρα.
Στην τηλεόραση πάνω σχηματίζονται παλιρροιακά κύματα που κόβουν τις ανάσες των παρουσιαστών. Φύλλα ξεραμένα, χώματα από γλάστρες, βότσαλα από περασμένες διακοπές θρυμματίζονται μέσα στις υδρορροές. Ο Μηνάς με ρωτάει τι κάνω με το νυχτικό και τα βατραχοπέδιλα έξω στο μπαλκόνι. «Περιμένω το καλοκαίρι…» του απαντάω.
16°
