Το ενδιαφέρον με το «Bright nights» είναι ότι δεν προσποιείται πως είναι, και καλά, μεγάλη λογοτεχνία. Για την ακρίβεια, δεν προσποιείται καθόλου σε κανένα επίπεδο κι αυτό είναι το σημαντικότερο ατού του: είναι γραμμένο ειλικρινά, σαν memoir ανθρώπων που έπαθαν κι έμαθαν δουλεύοντας πολλές σεζόν σε νυχτομάγαζα. Ο συγγραφέας του Χρήστος Τερζίδης είναι μάνατζερ του Βουρλιώτη (Going through), έχει δουλέψει πολύ στο χώρο της μουσικής και, ακόμα περισσότερο, στο χώρο της νύχτας.
Ποια είναι λοιπόν τα «μυστικά της νύχτας»; Είναι ιστορίες με λεφτά, με έρωτες, με μαγκιές, με ξύλο, με σεξ και βία, ενσταντανέ από τις ζωές ανθρώπων που δεν κυκλοφορούν τη μέρα επειδή έχουνε μπλέξει χρόνια τώρα στον κόσμο της νύχτας… ο οποίος είναι εντελώς διαφορετικός απ’ αυτόν της ημέρας. Η γοητεία του βιβλίου είναι λίγο σαν την ίδια τη γοητεία της νύχτας – σε τραβάει απ’ το αυτί και σε παρασέρνει χωρίς να το καταλάβεις.
Κάποιος μου έλεγε ότι «το “Bright nights” δεν είναι fiction, και ο συγγραφέας φαίνεται όταν γράφει fiction». Διαφωνώ, ο συγγραφέας φαίνεται ακόμα κι όταν γράφει λίστα για μπακάλικο – αλλά κυρίως κρίνεται ως συγγραφέας από το πόσο αληθινός είναι… κι ο Τερζίδης είναι 100% αληθινός. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. -Μανίνα Ζουμπουλάκη
Το στοιχειό - Το έπος των ρουνικών λίθων Βιβλίο 1 C.C. Humphreys, εκδ. Φανταστικός Κόσμος
Όταν ο Σκάι συνδυάζει τους ρούνους στον πίνακα που ανακαλύπτει στο ημερολόγιο του παππού του Σίγκουρντ –όλα κρυμμένα σ’ ένα σεντούκι στη σοφίτα– έλκει το νεκρό παππού του. «Στην αρχή εμφανίστηκε σ’ ένα όνειρο, κι έπειτα, όταν ανακάλυψε τον τρόπο να εισβάλει στη σκέψη μου, επέστρεφε ξανά και ξανά. Τώρα πια δεν χρειάζεται το προπέτασμα του ύπνου. Με πλησιάζει όλο και περισσότερο. Σύντομα, εγώ θα γίνω αυτός, κι αυτός εγώ. Κι ύστερα, τι θα κάνουμε;»
Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια - και άλλες ελληνικές τραγωδίες Λένα Διβάνη, εκδ. Μελάνι
Συχνά στις παρουσιάσεις βιβλίων χρησιμοποιείται η φράση «ο/η συγγραφέας αγαπάει τους ήρωές του/της». Όχι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού η Λένα Διβάνη απλά τους παρατηρεί, ενώ η παρέμβασή της μοιάζει με φωνή off σε εκπομπή που χρησιμοποιεί κρυφή κάμερα. Και εδώ κρύβεται η μαεστρία της. Ενώ, χρησιμοποιώντας ένα φακό σαρκασμού, δρομολογεί ιστορίες σαν αποδείξεις νοοτροπιών της ελληνικής πραγματικότητας, στο τέλος καταλήγουν να θυμίζουν προσωπικές εξομολογήσεις υπαρκτών ανθρώπων: μια γυναίκα που ζει μ’ έναν καταπιεστικό πατέρα, μια καθηγήτρια που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους μαθητές της κ.ά. Σε καθένα από τα 10 διηγήματα, εμφανίζεται ένας από μηχανής Θεός –μια φωνή σε κινητό, ένας ταξιτζής, ένας μανάβης–, όχι για να δώσει λύση αλλά για να ωθήσει τον ήρωα να πάρει αποφάσεις ή να συνειδητοποιήσει πράγματα (ακόμα και το ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει). Ωραίες και έξυπνες ιστορίες για «κατά βάθος τραγικούς ήρωες μιας πολύ ελληνικής κωμωδίας».
13°
