Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Δεν είναι τόσο ακίνδυνος ήρωας ο Ορέστης»

Τον συνάντησα σε ένα καφέ λίγο πριν την πρόβα του για την «Ηλέκτρα εντός» του Δημήτρη Τάρλοου. Ο χρόνος κύλησε χωρίς να το καταλάβουμε καθώς ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος είναι ένας πολύ γοητευτικός ομιλητής, πολύ ώριμος για την ηλικία του, με βαθιά αγάπη για τη δουλειά του. Η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή τον ρόλο του στην παράσταση στο θέατρο Πορεία, αλλά δεν ήταν δυνατόν να μη μιλήσουμε και για τον Θεόδωρο Τερζόπουλο που του εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Ορέστη την περασμένη σεζόν στην «Ορέστεια», αλλά και για όλα τα υπόλοιπα πρότζεκτ του στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Ζωγράφο για την «Ηλέκτρα εντός» στο Θέατρο Πορεία

Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα που έλαβε τον Αύγουστο από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου Πορεία. Εκεί του αποκάλυψε ότι σκέφτεται να φτιάξει μια εντελώς καινούρια παράσταση τον χειμώνα. «Μου ανακοίνωσε και τους συνεργάτες που ήδη είχε επιλέξει για το νέο κάστ: τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη στον ρόλο του Παιδαγωγού και την Αγλαΐα Παππά στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας. Με την Αγλαΐα δουλεύαμε μαζί στην «Ορέστεια» του Τερζόπουλου και είχαμε κάνει και κάποια ακόμα project μαζί. Γνωριζόμαστε και επικοινωνούμε καλλιτεχνικά. Με τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη είχα κάνει ένα σεμινάριο πριν από κάποια χρόνια. Και φυσικά τον γνώριζα ως ηθοποιό, τον εκτιμώ πάρα πολύ και τον θαυμάζω. Οπότε για μένα ήταν μια εγγύηση αυτή η ομάδα και η Λουκία (Μιχαλοπούλου) φυσικά που ήξερα ότι παραμένει».

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Τάρλοου. Πώς είναι αυτή η συνεργασία;

Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι είχα δει μικρός παραστάσεις του. Όταν ήμουν έφηβος - πήγαινα ακόμη γυμνάσιο- είχα παρακολουθήσει δικές του σκηνοθεσίες. Και ήταν από τις πρώτες μου επαφές με το θέατρο. Πιο χαρακτηριστικά από όλες θυμάμαι την «Ευριδίκη» της Σάρα Ρουλ με την Κόρα Καρβούνη και τον Γιάννη Νταλιάνη. Είχα μαγευτεί τότε -ήμουν άλλωστε στην εποχή της μαγείας. Και πάντα έλεγα όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός ότι θα ήταν ωραία κάποια στιγμή να συνεργαστώ μαζί του. Κατέχει μια θέση στη σκέψη μου και στη σχέση μου με το θέατρο.

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αρχαίες τραγωδίες σε ανοιχτά θέατρα. Πώς θα είναι αυτή η Ηλέκτρα εντός, όπως τη σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου;

Είμαι πολύ υπέρ των διασκευών και πολύ ενάντια στη λογική να μην πειράζουμε τα αρχαία έργα. Θα έλεγα «πειράξτε τα, βγάλτε τους τα μάτια». Το θέμα είναι να δώσουμε νέα πνοή σε αυτά τα πολύ όμορφα κείμενα που έχουν διασωθεί. Επομένως οποιαδήποτε απόπειρα μεταφοράς αρχαίου κειμένου σε κλειστό χώρο, σε ένα λεωφορείο, σε ένα μπαρ, οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα, εμένα μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Χειμωνάς έχει επέμβει πολύ στο πρωτότυπο κείμενο. Επομένως η ερμηνεία έχει ξεκινήσει από πολύ πίσω. Έχουμε μια ερμηνεία του μεταφραστή, μια ερμηνεία της σκηνοθεσίας, μια νέα ερμηνεία στον κλειστό χώρο, και φυσικά την ερμηνεία του κάθε ηθοποιού απέναντι στον ήρωα και στο κείμενο. Όσον αφορά τώρα τη σκηνοθετική ματιά του Τάρλοου, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι ο κλειστός χώρος επιβάλλει στο έργο μια διαφορετική αγωγή του λόγου. Θα χρησιμοποιήσει πολλή μουσική, θα χρησιμοποιήσει ήχους, εναλλαγές μικροφώνων, τέτοια στοιχεία. Οπότε είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα δοκιμή πάνω σε αυτό το έργο.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο της προσέγγισης του Δημήτρη Τάρλοου που έχεις ξεχωρίσει;

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο στην προσέγγιση του Δημήτρη είναι μια παράξενη τάση ερωτισμού που έχουν τα δύο αδέλφια. Επιμένει πολύ σε κάτι που θυμίζει μια αιμομεικτική σχέση. Ο Ορέστης είναι ένας ανέραστος ήρωας. Η Ηλέκτρα από την άλλη, όπως το λέει και το όνομά της ἄ στερητικό + λέκτρον: δεν έχει κρεβάτι, σύζυγο. Είναι αγάμη. Οπότε έχουμε δυο ανέραστα αδέρφια με πολύ ερωτικούς γονείς. Τόσο ο Αγαμέμνονας με την Κασσάνδρα όσο και Κλυταιμνήστρα με τον Αίγισθο έχουν πλήρη ερωτική ζωή, ενώ τα δύο αυτά παιδιά όχι. Και όταν συναντιούνται στη σκηνή της αναγνώρισης υπάρχει ξαφνικά ένας καταπιεσμένος ερωτισμός πολύ έντονος. Και μάλιστα υπάρχει και μια φράση στη μετάφραση του Χειμωνά που λέει «Τώρα βγήκε στο φως το δικό μας το κακό». Και ο Δημήτρης το έχει επισημάνει αυτό στην πρόβα και μας έχει καθοδηγήσει προς τα εκεί: «Για να δούμε αυτή η φράση μήπως κρύβει και άλλα στοιχεία πιο παράξενα, πιο άβολα, και για το έργο και για μας». Και όντως με τη Λουκία εξ αρχής στην πρόβα προσπαθήσαμε να βρούμε τέτοιες στιγμές παράξενου και αμήχανου ερωτισμού μεταξύ τους. Γιατί μην ξεχνάμε ότι ο Ορέστης είναι ένας άνδρας μετέφηβος και η Ηλέκτρα μια γυναίκα νέα ακόμα, ώριμη αλλά νέα, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται καλά. Δεν έχει προλάβει να εγκαθιδρυθεί μια αδελφική σχέση ανάμεσά τους, με σαφείς διαχωρισμούς ως προς τα υπόλοιπα.

Ενώ στην εκδοχή του Αισχύλου, στην Ορέστεια, ο Ορέστης δείχνει να αμφιταλαντεύεται και να κινούν τις πράξεις του οι θεοί και η μοίρα, στην προσέγγιση εδώ του Σοφοκλή στον μύθο των Ατρειδών, στην «Ηλέκτρα», φαίνεται πιο αποφασισμένος για το έγκλημα, παρόλο που η Ηλέκτρα κινεί τα νήματα.

Αυτό που λες είναι πολύ έγκυρο γιατί στον Αισχύλο το σύστημα είναι πολύ πιο θεοκρατικό. Δηλαδή, όντως βλέπουμε τους ήρωες να κινούνται από κάτι που τους υπερβαίνει. Και αυτό είναι πολύ εμφανές στο τέλος των Χοηφόρων, όταν εμφανίζονται οι Ερινύες, που είναι θα λέγαμε ένα πράγμα που δεν ελέγχει κανείς. Ούτε η Ηλέκτρα, ούτε ο Πυλάδης, ούτε ο Ορέστης. Στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή η ευθύνη μοιράζεται πιο πολύ στα πρόσωπα. Οι θεοί αποτραβιούνται. Επομένως και Hλέκτρα είναι πιο ενεργή και αποφασιστική -ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος, με νομικούς όρους- αλλά και ο Ορέστης έχει μεγαλύτερο κομμάτι ατομικής ευθύνης σε αυτό που πράττει.

Οπότε αυτός ο Ορέστης είναι πολύ πιο αποφασιστικός σε σχέση με αυτόν της Ορέστειας;

Νομίζω ναι. Και με βάση τη σκηνοθεσία, θα προκύψει ένας νέος ισχυρός τύραννος στο τέλος του έργου. Και μάλιστα είχαμε μια συζήτηση στις πρώτες πρόβες: γιατί δεν κάνει τους φόνους η Ηλέκτρα; Άλλωστε σε κάποιο σημείο της τραγωδίας αυτό είναι ερώτημα και του ίδιου του Σοφοκλή. Όταν μαθαίνουν ότι ο Ορέστης πέθανε, οι δύο αδελφές -η Ηλέκτρα και η Χρυσόθεμις- βρίσκονται σε απόλυτη αμηχανία. Ο Ορέστης ήταν η τελευταία τους ελπίδα. Τότε η Ηλέκτρα λέει «Θα το κάνουμε εμείς». Και έρχεται ο Ορέστης και λέει: "θα το κάνω εγώ, είμαι έτοιμος". Δηλαδή ακόμα και εκεί είναι σαν να της κλέβει την παράσταση, της κλέβει το χειροκρότημα. Σαν να λέει “ο φόνος αυτός μου ανήκει". Γιατί εξουσία γίνεται αυτός που θα ανατρέψει την προηγούμενη. Ο Ορέστης στο τέλος με αιματοβαμμένα χέρια γίνεται η νέα εξουσία, η νέα δύναμη. Υπάρχει ένα αμήχανο τέλος, όπου ο Ορέστης βγάζει ένα μικρό πολιτικό διάγγελμα. Και λέει ότι «από εδώ και πέρα έτσι θα τιμωρείται όποιος τον νόμο παραβιάζει». Ποιανού είναι ο νόμος; Είναι ο νόμος που ο ίδιος εγκαθιστά πλέον. Ο νόμος του νικητή. Επομένως, δεν είναι τόσο ακίνδυνος ήρωας ο Ορέστης...

Το ότι είχες ενσαρκώσει ήδη τον Ορέστη στην «Ορέστεια» του Τερζόπουλου ήταν εμπόδιο για να πεις το «ναι» ή πρόκληση; Μιλάμε για δύο διαφορετικές προσεγγίσεις.

Ίσα ίσα. Για μένα ήταν πολύ βοηθητικό ότι είχα ήδη ασχοληθεί με το ρόλο του Ορέστη σε ένα άλλο έργο,ενός άλλου ποιητή, ενός άλλου σκηνοθέτη. Ήξερα άλλωστε ότι ο Τάρλοου θα κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Στην «Ορέστεια» του Αισχύλου ο ρόλος του Ορέστη είναι σίγουρα πιο κεντρικός, ενώ στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή όλα τα πρόσωπα περιστρέφονται σαν πλανήτες γύρω από την κεντρική ηρωίδα. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, το να είσαι στην μία περίπτωση στο κέντρο και στην άλλη να είσαι δορυφόρος ενός άλλου ήρωα. Από εκεί και πέρα, θεωρώ μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να μπαίνει σε πολύ διαφορετικές σκηνοθεσίες. Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος είναι ένας ογκόλιθος στο παγκόσμιο θέατρο, οπότε έπρεπε να μπω εντελώς στη δική του αισθητική. Ο Δημήτρης Τάρλοου έχει από την άλλη τη δική του αναγνωρίσιμη ματιά, οπότε ουσιαστικά υποδύομαι έναν εντελώς διαφορετικό ήρωα.

Πώς ήταν η συνάντηση με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο. Και πώς ένιωσες που σου εμπιστεύτηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τη μεγάλη παραγωγή.

Σίγουρα ήταν μια πολύ ευτυχής στιγμή για μένα η συνάντηση και με αυτό το ρόλο και με αυτό το σκηνοθέτη. Είχα ήδη μια εμπειρία στο θέατρο πριν τον Τερζόπουλο - είχα κάνει αρκετές παραστάσεις, ωραία έργα και ωραίους ρόλους. Δεν ήμουν εντελώς άβγαλτος και αυτό με βοήθησε να συναντήσω τη σκέψη του. Θεωρώ ότι αν είχα βγει από τη σχολή και δούλευα αμέσως με τον Τερζόπουλο, δεν θα μπορούσα να αφομοιώσω όλα όσα είχε να μου δώσει. Νομίζω ότι ήμουνα σε μια σωστή ηλικία. Αν ήμουν πιο μεγάλος από την άλλη, ίσως να ήμουνα λίγο πιο δύσκαμπτος να μπω σε κάτι τόσο ειδικό. Είχα την ευκαμψία της νεότητας ας πούμε.

Ο Τερζόπουλος εξ αρχής είχε την πρόθεση να μου εμπιστευτεί μεγάλο υλικό. Τη δεύτερη χρονιά που ερμήνευσα εντέλει τον Ορέστη, μου δόθηκε πολύς χρόνος εκτός πρόβας να μελετήσω μόνος μου το κείμενο. Ήξερα ότι θα κάνω αυτό το ρόλο από τον Δεκέμβρη και οι πρόβες ξεκίνησαν τον Απρίλη. Έτσι δούλεψα πάρα πολύ μόνος μου. Το οποίο είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, το κάνω σε όλες τις παραστάσεις.

Εγώ δεν είχα καμία επαφή με την τεχνική του, με πήρε από ακρόαση για την παράσταση αυτή. Ευτυχώς την πρώτη χρονιά δουλέψαμε αρκετούς μήνες την πρόβα μας. Επομένως διανύσαμε μία απόσταση, προκειμένου να εξοικειωθούμε με το σύστημά του. Τη δεύτερη χρονιά, που πια είχα εμπεδώσει κάποια από τα στοιχεία αυτά, τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο, αλλά κι ο ίδιος άρχισε να με εμπιστεύεται περισσότερο ως ηθοποιό. Δηλαδή, μπήκα και εγώ στο δικό του σύμπαν, αλλά έφερα και πολλά από τα στοιχεία τεχνικής και ερμηνείας που μου ενδιαφέρουν ανεξάρτητα από το δικό του κόσμο. Γι' αυτό και θεωρώ ότι ήταν μία πολύ ευτυχής συνάντηση μεταξύ μας. Δηλαδή και εγώ τον προσέγγισα, αλλά και ο ίδιος μου άφησε χώρο για να υπάρξω με τον δικό μου τρόπο. Και αυτό είναι πολύ μεγάλος έπαινος για τον ίδιο, γιατί δεν φοβάται το νέο, το ακατέργαστο υλικό, αντίθετα το αναζητά. Αυτό έχει να κάνει πολύ και με την προσωπικότητά του. Είναι πολύ γλυκός και δοτικός, και μου έδωσε τον χώρο που χρειαζόμουν για να υπάρξω με τον δικό μου τρόπο στο σύστημά του. Και αυτό μου το είπαν και πολλοί θεατές και φίλοι και συνάδελφοι: ότι ναι μεν εντάχθηκα στο σύμπαν του Τερζόπουλου αλλά ταυτόχρονα έφερα και κάτι δικό μου.

Φέτος είναι η πρώτη φορά που δουλεύεις στην τηλεόραση, στον «Δικαστή». Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Μου είχαν γίνει προτάσεις και παλιότερα, αλλά δεν έβρισκα το χρόνο να το κάνω. Η τηλεόραση απαιτεί πολύ χρόνο και αφοσίωση ,όσες φορές ήταν να δουλέψω εκεί, όλο κάτι προέκυπτε. Και έδινα μια προτεραιότητα στο θέατρο, στις πρόβες, στις σπουδές... Ωστόσο, εκτιμώ πολύ την τηλεόραση ως μέσο . Και πιστεύω ότι οι καλές τηλεοπτικές δουλειές έχουν μια φιλοδοξία πολύ ευγενή: επιδιώκουν να επικοινωνήσουν ένα καλό προϊόν σε ένα ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει πιο ευγενική φιλοδοξία από αυτή. Βεβαίως δεν είναι πάντα εύκολες οι συνθήκες. Πολλές σειρές ρίχνουν την ποιότητα προκειμένου να έχουν μεγαλύτερο κέρδος.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα επιμείνουμε να προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και εμείς και οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί μιας σειράς για να επικοινωνηθεί κάτι όμορφο. Αυτή τη στιγμή οδεύουμε προς το τέλος των γυρισμάτων του «Δικαστή». Με βοήθησε πολύ ο Κώστας ο Αναγνωστόπουλος, ο σκηνοθέτης της σειράς, ο οποίος με εμπιστεύτηκε εξ αρχής και μάλιστα σε έναν κόντρα ρόλο για μένα. Και αυτό του το οφείλω γιατί ο ίδιος επέμενε ότι μπορώ να το κάνω. Ο Τάσος είναι ένα παιδί της πιάτσας, που κλέβει αμάξια και είναι το τέλειο θύμα για να φορτωθεί το έγκλημα που διέπραξε ο γιος του δικαστή (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Μια σειρά που δείχνει δυο κόσμους σε αντιδιαστολή και μια μεγάλη συγκάλυψη...

Έχεις ξεκινήσει από νωρίς να γράφεις έργα. Σκοπεύεις κάποια στιγμή να αφήσεις την ηθοποιία;

Έγραφα και διάβαζα λογοτεχνία από μαθητής. Νομίζω πάνε μαζί αυτά τα δύο, αν δεν διαβάζεις πολύ, τι να γράψεις; Όταν πέρασα στο Εθνικό γνώρισα τον Διονύση Καψάλη που είναι ένας πολύ αγαπημένος μου λογοτέχνης και του έδειξα κάποια δείγματα γραφής μου. Με ενθάρρυνε πολύ να συνεχίσω. Και έτσι ήδη από τη σχολή έγραφα και με τη Μαριάμ Ρουχάτζε- που ήμασταν συμμαθητές στο ίδιο έτος- είχαμε κάνει διάφορες δοκιμές: εγώ έγραφα ποιήματα και εκείνη τα μελοποιούσε και τα εντάσσαμε σε παραστάσεις και παρουσιάσεις της σχολής. Μάλιστα το περασμένο καλοκαίρι συνεργαστήκαμε στο πλαίσιο του «Όλη Ελλάδα Ένας Πολιτισμός». Σκηνοθετούσε η Μαριάμ και ο Πάνος Ζυγούρος. Εγώ με τον Πάνο αναλάβαμε το κείμενο, εκείνος το πεζό και εγώ το έμμετρο και η Μαριάμ έγραψε μουσική πάνω στα έμετρα κομμάτια. Όλο αυτό παρουσιάστηκε στον Αχέροντα το καλοκαίρι και ευελπιστώ κάποια στιγμή να συνεργαστούμε και αλλού.

Οπότε, το γράψιμο γίνεται κάπως παράλληλα με την υποκριτική. Έχω δουλέψει αρκετά και με την Αικατερίνη Παπαγεωργίου πάνω σε κείμενα για παραστάσεις στο θέατρο Μπέλλος. Γενικά, πιστεύω πολύ στο κείμενο που απευθύνεται στον ζωντανό ακροατή. Η ποίηση που μελοποιείται, που γίνεται τραγούδι στα χείλη πολλών, αυτό με συγκινεί πάρα πολύ.

Θεωρείς ότι στις μέρες μας έχει χαθεί η ποίηση;
Σίγουρα δεν έχει χαθεί. Από την άλλη καταλαβαίνω αυτό που λες γιατί δυστυχώς στην εποχή του Instagram η ποίηση δεν είναι στη μόδα, είναι πασέ. Ωστόσο ακόμα και σήμερα γράφεται καλή ποίηση σε αυτήν την πόλη. Από νέους ανθρώπους αλλά και από μεγαλύτερους που είναι ήδη καταξιωμένοι. Θα αναφέρω ας πούμε τον Νίκο Κωσταγιόλα που είναι ένας νέος ποιητής, το τελευταίο του έργο είναι εξαιρετικό.

Έχεις σπουδάσει Νομική, Φιλολογία και Συγκριτική Λογοτεχνία, ενώ παράλληλα είσαι και απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου.
Πέρασα στη Νομική της Αθήνας, αλλά οι σπουδές εκεί δεν με ενθουσίασαν. Παράλληλα, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό κι αφού αποφοίτησα από εκεί, ξεκίνησα τις σπουδές μου στη Φιλοσοφική. Επειδή είχα καλή βαθμολογία στο πτυχίο μου –που μου επέτρεπε να μπω σε μια καλή κρατική σχολή- άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο να πάω στο Παρίσι για Μεταπτυχιακό στη Συγκριτική Λογοτεχνία, στη Sorbonne Nouvelle. Από τις διάφορες εξειδικεύσεις στη φιλολογία , η συγκριτική ήταν που με ενδιέφερε περισσότερο, γιατί είναι η πιο δημιουργική, στρέφεται στο κομμάτι της σύνθεσης παρά της ανάλυσης, μελετά το διάλογο που ανοίγουν τα κείμενα μεταξύ τους, αλλά και με άλλες μορφές τέχνης, τη ζωγραφική, το σινεμά… Μπορείς να δουλέψεις πάνω σε πίνακες, σε ταινίες, σε performance, και μάλιστα από οποιαδήποτε χρονική βαθμίδα σε ενδιαφέρει, καθώς δεν θέτει τον περιορισμό του χρόνου και της γλώσσας που θέτουν όλες οι άλλες φιλολογίες . Έχω ήδη ξεκινήσει να δουλεύω τη διπλωματική μου. Μελετάω τη διακειμενική σχέση που αναπτύσσουν τρεις ποιητές, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Εουτζένιο Μοντάλε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης, τις παραλληλίες τους πάνω στο θέμα της ομορφιάς του νεανικού σώματος. Και οι τρεις από τη μία εξυμνούν την νεότητα, από την άλλη θρηνούν την παροδικότητά της. Άλλωστε γράφουν τα πιο συγκινητικά ερωτικά ποιήματα τους σε μεγάλη ηλικία και αυτό έχει μια σημασία.

Υπήρχαν άνθρωποι που επηρέασαν τη μέχρι τώρα πορεία σου;

Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτούς τους σημαντικούς άλλους που ξαφνικά εμφανίζονται στη ζωή σου με οποιαδήποτε αφορμή και αλλάζουν τα πάντα. Θα ήθελα να αναφέρω τη Μαρίζα Ρίζου η οποία με είχε δει σε μια παράσταση όταν ήμουν 17 χρονών στη Στέγη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, η οποία μου είχε πει ότι πρέπει να κάνω θέατρο. Μπορεί και άλλοι να μου το είχαν πει αλλά η Μαρίζα το έκανε με ένα τέτοιο τρόπο που με ενθάρρυνε αφάνταστα. Όσο για τους δασκάλους μου, σίγουρα νομίζω ότι ο Καψάλης στο Εθνικό μου άλλαξε τη ζωή σε σχέση με τη λειτουργία της λογοτεχνίας στη σκηνή. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που επίσης μεταφράζει πολύ για το θέατρο, είναι ένας λογοτέχνης επί σκηνής. Τον ενδιαφέρει η γραφή του να είναι «μιλητή» στο στόμα ενός performer και «ακουστή» για το ζωντανό κοινό. Επίσης πρέπει να αναφέρω τον Έκτορα Λυγίζο, με τον οποίο έκανα αρκετές παραστάσεις τα πρώτα χρόνια στο θέατρο και ο οποίος ασχολείται πάρα πολύ με το κείμενο ως πρώτο υλικό μιας παράστασης. Δεν γίνεται φυσικά να μην αναφέρω τον Τερζόπουλο. Ήταν μεγάλο σχολείο αυτά τα δύο χρόνια που δούλεψα μαζί του.

Βέβαια, ίσως για να μην περιοριστώ μόνο σε ονόματα, θεωρώ ότι έχει να κάνει και με το πώς θα αντιμετωπίσεις εσύ τους συνεργάτες σου. Να μπορέσεις να δώσεις το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου, αλλά και να πάρεις από εκείνους το καλύτερο κομμάτι τους. Γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε όλες τις πλευρές. Αλλά ο κάθε συνεργάτης, ο κάθε σκηνοθέτης, ο κάθε δάσκαλος έχει να σου δώσει ένα όμορφο κομμάτι του εαυτού του. Η δυσκολία είναι να το εντοπίσεις και να το εισπράξεις. Δεν είναι πάντα εύκολο, το προσπαθώ πολύ.

Τα επόμενα σχέδιά σου;

Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα στο Μέτσοβο τα γυρίσματα για μια μικρού μήκους ταινία, το «Primal matter» (με αστερίσκο γιατί υπάρχει περίπτωση να αλλάξει ο τίτλος) της Ισαβέλλας Μαργάρα. Η Ισαβέλλα έχει μια έντονα εικαστική και ποιητική ματιά στη δουλειά της. Επίσης, ήταν στην πρόθεσή μου να εκδώσω κάτι φέτος μέχρι τον Δεκέμβρη αλλά δεν πρόλαβα. Κάποια ποιήματα. Ευελπιστώ να το καταφέρω τους επόμενους μήνες.

Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση στο City Guide της Athens Voice