Ο ουρανός γεμίζει χαρτάκια – γράφουν «μας εγκατέλειψαν όλοι, δεν είστε ασφαλείς πουθενά». Ο ιεροκήρυκας ουρλιάζει κι εμείς είμαστε εδώ, στο Bios, προφυλαγμένοι πίσω από μια τζαμαρία, με ακουστικά στα αυτιά, παρακολουθώντας την παράσταση της Ομάδας Blitz για τις τελευταίες ώρες του κόσμου.
Οι ήρωές μας, ανάμεσα στους περαστικούς του δρόμου, μέσα σε μια ώρα περνάνε από το προσωπικό στο συλλογικό, από την απογοήτευση στην οργή, από την απαξίωση στην ελπίδα, βρίσκονται μέσα σε συναντήσεις και αποχωρισμούς, νίκες και ματαιώσεις, ελπίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή, κρατώντας πεισματικά συνήθειες και εμμονές, όνειρα και αναγνώσεις για να ξορκίσουν τη βία που τους επιβάλλεται ή να αλλάξουν τους τίτλους τέλους. Οι ερμηνευτές-performers αλλάζουν και μεταμορφώνονται μπροστά μας, ακόμα και όταν μένουν ίδιοι μέχρι τους τίτλους τέλους.
Αυτή την παράσταση την είδα και δεν μπορώ να ησυχάσω. Είχε χιούμορ, απλότητα, πνευματικότητα χωρίς ακρότητες και επίδειξη, ήταν σύντομη και πυκνή σε νοήματα και δεν άφηνε στιγμή απέξω το θεατή, δίνοντάς του την επιλογή να διαλέξει πού θα κεντράρει τη ματιά του, στους περαστικούς ή στους «περαστικούς» της δράσης.
Και είναι άδικο μια τέτοια ομάδα όπως η Blitz, ακριβώς επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, να μένει έξω από τις επιχορηγήσεις. Οι δουλειές τους έχουν συνέχεια, επιμονή, συνέπεια και κανείς δεν κάνει οικονομία καταργώντας ένα κομμάτι από το μέλλον του και βυθίζοντας τόσο ταλαντούχους ανθρώπους σε αβεβαιότητα - ειδικά σήμερα, που μας δείχνουν την καλύτερη δουλειά τους.
18°
