Στις 6.00 το πρωί, στο Αρχαίο Στάδιο της Επιδαύρου, τη στιγμή που το τοπίο βρίσκεται στην αγνότερη στιγμή του, ένα πρόσωπο θα αρθρώσει την ιστορία του μύθου των Ευμενίδων του Αισχύλου, ή αλλιώς μια προσευχή, και θα μας μεταφέρει μέσα στην κινούμενη, σκοτεινή ενέργειά της. Μία ηθοποιός και ένας μουσικός συμπράττουν στο δύσκολο εγχείρημα της αφήγησης ολόκληρου του έργου με όλα τα πρόσωπα να ηχούν μέσα από ένα σώμα και ένα όργανο. Ο λόγος, ο ήχος, η ώρα και το τοπίο συμπράττουν σε μία εμπειρία μεταμόρφωσης. Σκοπός των δημιουργών είναι ο μύθος να ηχήσει σε ένα τοπίο που θα τον ενεργοποιήσει μέσα μας.
20-21 Ιουλίου, Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, 21.30 Κωνσταντίνος Ντέλλας
Ο Ετεοκλής σφετερίστηκε το θρόνο από τον αδελφό του αλλά έπεσε υπερασπιζόμενος την πατρίδα του. Είναι ήρωας. Ο Πολυνείκης διεκδίκησε δίκαια το θρόνο αλλά έπεσε πολεμώντας της ίδια του την πατρίδα. Είναι προδότης. Ποιος έχει δίκιο; Ο Κρέοντας έχει την ευθύνη της πόλης. Η πόλη έχει ρωγμή. Τηρεί αυτά που διακηρύττει για να επανέλθει η τάξη και η ηρεμία. Η Αντιγόνη έχει την ευθύνη της οικογένειάς της. Και των νεκρών της. Παραβαίνει τους νόμους της πόλης και δημιουργείται χάος και αταξία. Στην Αθήνα δεν επιτρέπεται η ταφή σε ιερόσυλους, προδότες και αυτόχειρες. Ποιος έχει δίκιο; Ο Κρέοντας, από ακριβοδίκαιος άρχοντας και τηρητής των νόμων, μετατρέπεται σε εμμονικό τύραννο και οδηγεί τρία πρόσωπα στην αυτοχειρία. Ποιος είναι το τραγικό πρόσωπο στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή;
Οι «Θεσμοφοριάζουσες», ένα από τα τρία «γυναικεία» έργα του Αριστοφάνη, είναι ένα έργο που με όπλο το χιούμορ μιλάει για τη διεκδίκηση της προσωπικής ταυτότητας, το δικαίωμα στην πολιτειακή ισότητα, την κρίση των αξιών, τη φύση και τον νόμο. Αντέχει σήμερα το αριστοφανικό κείμενο, χωρίς καμιά διασκευή; Μπορεί να μην είναι στις μέρες μας οι γυναίκες σε τέτοια δεινή θέση, όμως υπάρχουν πάντα ομάδες πολιτών που δεν δικαιούνται ίσο μερίδιο στη λειτουργία της Πολιτείας. Με βάση την καινούργια μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα και τη μουσική του Νίκου Κυπουργού και μ’ ένα θίασο καταξιωμένων ηθοποιών κυρίως της νεότερης γενιάς, ο Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί μια φρέσκια παράσταση η όψη της οποίας παραπέμπει στο πρόσφατο παρελθόν της Ελλάδας.
3-4 Αυγούστου, Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, 21.30 Μάρθα Φριντζήλα
Ο Προμηθέας, που έχει τιμωρηθεί από τον Δία επειδή έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους, προφητεύει και την πτώση του κι αρνείται να φανερώσει στον απεσταλμένο Ερμή το πώς θα εκπέσει η βασιλεία του. Η τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» τελειώνει με τους μανιασμένους κεραυνούς του Δία ενάντια στον αντιστεκόμενο κρατούμενο με την ελεύθερη συνείδηση. Η παράσταση επικεντρώνεται στη δύναμη του λόγου και στη ρυθμική και μελωδική απόδοση του κειμένου. Για να βρεθεί ο λόγος στο επίκεντρο, η σκηνοθέτρια αποφεύγει την εκφραστική δραματική ερμηνεία και επιμένει στην καθαρότητα της εκφοράς του λόγου και των νοημάτων. Η θεατρικότητα και το πάθος υποστηρίζονται με τη χρήση μάσκας και υπογραμμίζονται με τη μελετημένη σχεδίαση των κινήσεων. Η παράσταση ακολουθεί μια αυστηρή μουσική και κινησιολογική παρτιτούρα, που επιτρέπει στους ηθοποιούς να εκφραστούν μέσα από ένα ορισμένο αισθητικό πλαίσιο.
Ο Αριστοφάνης θεωρεί την ποίηση και το θέατρο τα μόνα φάρμακα που μπορούν να σώσουν τη χώρα από την παρακμή. Έτσι, στους «Βατράχους», ο θεός Διόνυσος, μασκαρεμένος σε Ηρακλή, δεν κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στον κόσμο κάποιον πολιτικό, φιλόσοφο ή στρατηγό αλλά έναν δραματικό ποιητή, τον Ευριπίδη. Στην παράσταση, ο καρναβαλικός Άδης είναι ο υγιής συγκριτικά με τον άρρωστο κόσμο των «νηφάλιων» ζωντανών, που αργοπεθαίνει μέσα στην αδυναμία του να πλάσει μύθους που θα τους σέβεται. Ο Άδης σφύζει από ζωή, γιατί οι κάτοικοί του, έχοντας διασώσει το προαιώνιο ένστικτο του παιχνιδιού, συνεχίζουν να φαντάζονται και παραμένουν ικανοί να παίρνουν απόσταση από τον εαυτό τους. Έτσι, η κωμωδία μετατρέπεται σε μια πολιτική διδασκαλία, που ταξιδεύει επίκαιρη ως την εποχή μας.
Τραγωδία για τα σύνορα, πραγματικά και μεταφυσικά, για το μυστήριο της ανθρώπινης ελευθερίας παρά την παντοδυναμία των θεών, για την ευθύνη, για τα γηρατειά, για την πολιτική διαχείριση της πόλης, ο «Οιδίπους επί Κολωνώ», η τελευταία τραγωδία του Σοφοκλή, είναι επίσης ένα χαμηλόφωνο ποίημα, ένας διαλογισμός πάνω στο ανθρώπινο πεπρωμένο και, ταυτόχρονα, ένας ύμνος στην αγαπημένη του Αθήνα. Κυνηγημένος από την πατρίδα του, τη Θήβα, ο Οιδίποδας φτάνει ως πρόσφυγας στον Κολωνό, τόπο της τελευταίας του κατοικίας, που οι θεοί τού έχουν υποδείξει ως τόπο λύτρωσης. Μίασμα ο ίδιος, γίνεται ο ήρωας-προστάτης της πόλης που τον υποδέχεται για λόγους ηθικής αλλά και συμφέροντος. Από τις Συρακούσες στην Επίδαυρο, η παράσταση μεταφέρει τα βήματα του Οιδίποδα ως το ιερό δάσος των Ερινύων, όπου αποθεώνεται.
18°
