Το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», ζωντανεύει στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου από τη Μαρία Πρωτόπαππα.
Μετά το εξαιρετικό έργο «Το πράσινό της φουστανάκι» η Λένα Κιτσοπούλου πλάθει τη Μαιρούλα, που ζωντανεύει στη σκηνή από τη Μαρία Πρωτόπαππα. Μονόλογος μιας γυναίκας, συνομιλία με το κοινό, εκμυστηρεύσεις ενός ανθρώπου που κάθε μέρα πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο θάνατο, φτάνει στα άκρα την αρνητική όψη της ζωής του για να βρει έναν καινούργιο δρόμο, μια διέξοδο. Στο μονόλογο αυτό μια νέα γυναίκα αποκαλύπτει τον εαυτό της, απορρίπτει μια όψη της πραγματικότητας που τη θέλει δραστήρια και αισιόδοξη, με τα λόγια της να ξεχύνονται με ωμότητα και χιούμορ, με συγκίνηση και σαρκασμό, με οικειότητα αλλά και την απόσταση της άμυνας.
Ποια είναι η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. λοιπόν;
Η Μαιρούλα είναι μια γυναίκα που έχει πάθει ένα μπούχτισμα, μια τρέλα, εκεί λίγο πριν τα σαράντα, από όλη αυτή την προσπάθεια που βλέπει γύρω της και που καταβάλει και η ίδια για θετική ενέργεια, ισορροπία· μια γυναίκα που βαρέθηκε την τέχνη και όλη αυτή τη συζήτηση που γίνεται συνεχώς, που βαρέθηκε τη γνώση, τη συσσώρευσή της, με την επίγνωση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τις υπαρξιακές της αγωνίες, τίποτα δεν μπορεί να τις ανακουφίσει. Που ονειρεύεται κάτι παραπάνω από το να ξεσκάσει και να ξεχαστεί με μια παρέα, ένα βράδυ.
Δεν είναι ουτοπικό να αναζητάς πια κάτι μεγάλο;
Είναι, αποτελεί και μια αναπόληση της εφηβείας, της έξαρσης μιας ηλικίας, της αναζήτησης του απόλυτου. Η Μαίρη θέλει κάτι μεγάλο, αυτό το μεγάλο που δεν μπορεί να έχει, θέλει να είναι μακριά από την πίεση και τη μόδα που ανακινεί συνεχώς και θέλει να προσελκύσει την προσοχή μας, υπογραμμίζοντας την αξία των μικρών καθημερινών πραγμάτων. Της λείπει το απόλυτο, το αφελές, το μαχητικό της εφηβείας, δεν της λείπει η συναίνεση της ωριμότητας, δε τη βολεύουν οι χαμηλοί τόνοι.
Αυτό είναι ένα σύμπτωμα της γενιάς σας;
Νομίζω ότι δεν περιγράφει γενιές, αλλά ανθρώπους και χαρακτηριστικά. Όλες οι γενιές αντιμετωπίζουν τα ίδια θέματα, υπάρχουν άνθρωποι μοναχικοί που πορεύονται και δημιουργούν κάτι, και οι μάζες που μας περιβάλλουν και είναι ξεπουλημένες, συμβιβασμένες ή απλώς ξένες.
Αυτό το ξέσπασμα μέχρι ποια άκρα φτάνει;
Φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει ο εαυτός της, γιατί είναι αυτός που την ακολουθεί, με τις αντιφάσεις του. Αυτός επαναστατεί, βρίζει, βλέπει τον κόσμο με χιούμορ, σαρκάζεται και προχωρεί τελικά, χωρίς να πιστεύει στην αλλαγή που ποθεί.
Πώς τελειώνει αυτή η ιστορία;
Όπως τελειώνουν οι ιστορίες εκείνες που δεν λαχταρούν την Ιθάκη, αλλά μια στάση για να κατέβουν, μια στάση που θα κάνει τη διαφορά από το να περιμένουν ένα τέλος.
17°
