«Για να καταλάβω: μας καλείς να μείνουμε στην ιστορία σαν κάτι κωλόπαιδα που σφάξανε τη μάνα τους;» Ορέστης
Από ποιονμπορεί να θεωρηθεί ιεροσυλία η μετατροπή της «Ορέστειας» σε σαπουνόπερα-μιούζικαλ; Μόνο από ένα δυσκοίλιο εθνικιστή ή χρυσαυγίτη. Οι υπόλοιποι μια χαρά γελάμε με την αγάμητη –και με τη φωνή της Σαπφώς Νοταρά– Ηλέκτρα, την κατίμαυρη τσούλα Ελένη, την απαρσάλωτη Ιφιγένεια, το νάρκισσο Αγαμέμνoνα, το φερέφωνο του Πυλάδη Ορέστη, την κομψευάμενη Κλυταιμνήστρα, την υστερική Κασσάνδρα και τον πολύ ποιοτικό Αισχύλο. Το ξεμπουμπούρλεμα των τραγικών ηρώων από τον Άκη Δήμου έγινε με γνώση στο ποιος είναι τι και κυρίως με επίγνωση του ειπωμένου «κάθε τραγωδία είναι απλώς κωμωδία αντεστραμμένη». Ο Δήμου μπαινοβγάζει τους ήρωες από το μύθο στην πραγματικότητα και το αντίθετο. Παίζει συνέχεια με τις θεατρικές συνθήκες (θέατρο μέσα στο θέατρο) και το κείμενό του αστράφτει και βροντά με τα λογοπαίγνια και τις διακειμενικές του αναφορές. Μόνη μου ένσταση η προσπάθειά του να συνδέσει το μύθο με σημερινές καταστάσεις – και εκτός χορικών. Ένιωσα σα να ξεφούσκωνε τα λάστιχα στη Ferrari της έμπνευσής του, που και πάλι όμως έτρεχε με χίλια.
Η Αθανασία Κραγιαννοπούλου σκηνοθέτησε την παράσταση εκμεταλλευόμενη σωματότυπους και φυσιογνωμιστικά χαρακτηριστικά των ηθοποιών, παίρνοντας ρυθμό από τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Ο τελευταίος είχε κέφια. Ασυναίσθητα ακούγοντας τη μουσική και τον πρώτο στίχο «Πρώτα πιάνεις το μαχαίρι…» στο «Μάθημα Συζυγοκτονίας», θυμήθηκα το «Νήμα», που έγραψε για τη «Λυσιστράτη» με τον Λαζόπουλο «Πρώτα παίρνουμε το νήμα…». Μάλλον θα θυμόμαστε στο μέλλον και αυτά τα τραγούδια. Όσο για τους 9 ηθοποιούς-τραγουδιστές τα σπάνε, με τον καθένα να συναγωνίζεται τον άλλο στο ποιος θα κερδίσει το κοινό. «Σ’ αυτό το σάπιο το σανίδι ποιος μας φώτισε/ Κι έχουμε βγει έτσι ωραίοι και φευγάτοι…»
