«Η Κρητικοπούλα, η Αρετή, είναι το κεντρικό πρόσωπο. Ντύνεται αγόρι (Μανωλιός) για τις ανάγκες της Κρητικής Επανάστασης και αποσπά έτσι προνόμια για τους συμπατριώτες της από τον Ενετό δούκα. Όπλα της η τσαχπινιά, η εξυπνάδα και η θηλυκότητά της.
Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να μπω στο ρόλο, αφού ο χαρακτήρας της έχει συνάφεια με το δικό μου – έχω και εγώ το επαναστατικό της Κρητικοπούλας!
Η δυσκολία του έργου είναι ότι έχει και πρόζα. Αυτό για τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη είναι διπλός κόπος. Ο Ζούλιας όμως είναι ένας “διαθέσιμος” σκηνοθέτης – είναι στη διάθεση του καλλιτέχνη, παίρνει ένα κομμάτι μας και το εξελίσσει, μας βγάζει όλα τα προτερήματα και βοηθάει να καλύψουμε τα ελαττώματά μας. Εμένα με απελευθέρωσε.
Πιστεύω ότι λόγω των καταστάσεων που διανύουμε αυτή τη στιγμή το έργο θα ξεσηκώσει τον κόσμο, γιατί μιλάει για “Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία”, το σύνθημα ακούγεται στη σκηνή. Το κραυγάζουν οι Κρητικοί στην αρχή της παράστασης, όπως πριν από λίγες μέρες το φώναζαν οι εκπαιδευτικοί στα συλλαλητήρια. Ακούγονται κι άλλα συνθήματα, όπως το “Όχι άλλα μέτρα αντιλαϊκά”. Ακούει ο κόσμος Ενετοκρατία και σκέφτεται “τι σχέση έχει με την Ελλάδα του σήμερα;”. Ε, λοιπόν, υπάρχουν πολλές ομοιότητες».
Trivia
Είναι η πρώτη φορά που ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας συνεργάζεται με τη Λυρική / Η «Κρητικοπούλα» μιλά με απλά υλικά για τον έρωτα και την επανάσταση στα χρόνια της Ενετοκρατίας στην Κρήτη (1211-1715) / Είναι το κύκνειο άσμα του Σπύρου Σαμαρά (1861-1917), γραμμένη ένα χρόνο πριν από το θάνατό του / Παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 1916 στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών και την πρεμιέρα παρακολούθησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος
17°
