Στο «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν –γράφτηκε το 1879 και προκάλεσε διεθνή σάλο με την επίθεση που εξαπέλυε στην πατριαρχική κοινωνία – η πρωταγωνίστρια, η υπάκουη Νόρα, αποφασίζει να χτυπήσει τη γροθιά της στο σπασμένο γυαλί της σαθρής ανδρικής κοινωνίας. Τώρα, στο «Θέατρο Τόπος Αλλού» ο σκηνοθέτης Νίκος Καμτσής ανεβάζει την παράσταση «Η Νόρα μετά» –βασισμένη στο Κουκλόσπιτο– και αναρωτιέται: Τι κατάληξη είχε η επανάστασή της Νόρας; Πατήσαμε πάνω στις ερωτήσεις του και κάναμε τις δικές μας.
Γιατί το «Κουκλόσπιτο»; Γιατί είναι ένα έργο που μέσα στον πυρήνα του κρύβει τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Κατ’ αρχάς των γυναικών, και κατ’ επέκταση κάθε ανθρώπου που νιώθει το αδιέξοδο –προσωπικό ή κοινωνικό– να τον πνίγει.
Ποια στοιχεία κρατήσατε από το έργο και ποια προσθέσατε; Τα κρατήσαμε όλα., αλλά μέσα από μια νέα ματιά. Ο θεατής που θα δει την παράσταση θα αναγνωρίσει αναμφισβήτητα τη Νόρα, αλλά θα αισθανθεί μια δύναμη καθαρά σημερινή και θα διαπιστώσει ότι αυτή η γυναίκα κατοικοεδρεύει μέσα του.
Ο χρόνος του έργου είναι ο σημερινός; Ασκείτε κριτική στα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη σύγχρονη εποχή; Ο χρόνος του έργου είναι ο… ανθρώπινος, που δεν εγγράφεται ούτε στα ημερολόγια του τοίχου, ούτε στα ρολόγια χειρός. Το έργο θίγει το τεράστιο και εσαεί άλυτο πρόβλημα των ανθρώπινων προσδοκιών. Αυτό που όλοι μας ποθούμε: να ζήσουμε σε μία μόνιμη ψυχική και πνευματική ανάταση, αλλά δυστυχώς πέφτουμε πάντα στα πεζά και τετριμμένα. Πολύ περισσότερο ο Έλληνας θεατής, που διαχειρίζεται μονίμως τη μιζέρια της καθημερινής του ζωής. Αυτό μας συνθλίβει.
Δώστε μας μια σημαντική ατάκα ή φράση από αυτό το έργο. Η Νόρα λέει στο σύζυγό της: «Το σπίτι δεν με χωράει πια, Τόρβαλτ, δεν έχει μέρος να κρυφτώ εδώ μέσα. Έξω, η άσφαλτος, η μεγάλη λεωφόρος πυρωμένη από τον ήλιο. Αυτή θα περπατήσω για να μου κάψει τα πόδια, να βγάλω άλλο δέρμα, καινούργιο. Και μ’ αυτό θα επιστρέψω και θα σας πω τι είδα στα ταξίδια μου».
Τι προσδοκάτε ή φαντάζεστε πως θα νιώσουν οι θεατές; Θα ήμουν ευτυχής αν ένας (απόλυτος αριθμός 1) θεατής αγανακτούσε και έκανε την ανατροπή για τον εαυτό του, στη δική του πραγματικότητα.
Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει το θέατρο την οικονομική κρίση; Ή να λάβει μέτρα… (φτηνό εισιτήριο κ.λπ.), μια δουλειά που ανήκει περισσότερο στους manager, ή να περιφρονήσει την αγορά, να τη σαρκάσει και να κάνει τη δουλειά του. Συμπεριφορά που ανήκει στους καλλιτέχνες. Γιατί ο χώρος του θεάτρου δεν είναι η πραγματικότητα, είναι η ποίηση. A
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
10°
