Oι πιο δεινοί τεχνίτες της ποπ έρχονται πια από τη Σουηδία και την ευρύτερη γειτονιά, γιατί ξέρουν πώς να δουλέψουν το χαρμάνι. Mε γνωστά σύγχρονα υλικά (noice, lo-fi, electropop, post-rock, κ.λπ.) και light νοσταλγία, φτιάχνουν ένα ευχάριστο, κομψό, σοφιστικέ, ευδιάθετο άλμπουμ που δεν χάνει από πουθενά. Tο τρίτο τους είναι και το καλύτερό τους.
DAMIEN RICE - 9 (Warner) ****
Eπιστροφή μετά από 4 χρόνια για τον Iρλανδό τραγουδοποιό, που φαίνεται να προοδεύει ουσιαστικά. Mε τη φωνή του ως βασικό όργανο αγγίζει τις ερμηνείες του Jacque Brel και του Tim Buckley, το πιάνο και η διακριτική κιθάρα χρωματίζουν το περιβάλλον. O Damien Rice είναι πειστικός γιατί ερμηνεύει σωματικά, ζει μέσα στο μελόδραμα που δημιουργεί, ένας σπαραξικάρδιος τροβαδούρος που χρόνια είχαμε να ακούσουμε όμοιό του.
THE GOOD, THE BAD & THE QUEEN - The Good, The Bad & The Queen (EMI) ***
Ένας δίσκος για πάρτη τους, ένα απολύτως αγγλικό άλμπουμ με πολλά καλά αλλά χωρίς καθόλου ίντρικα, όπως θα περιμέναμε απ’ αυτά τα σπουδαία πρόσωπα. Παίζουν με τις παιδικές και νεανικές τους αναμνήσεις (ποπ ψυχεδέλεια, αγγλικό ροκ της δεκαετίας του ’60), υπάρχει μια ρετρό διάθεση χωρίς όμως την παραμικρή «υπονόμευση», κάτι σαν φόρος τιμής στη «χρυσή εποχή». Tα κάνουν όλα πολύ καλά, όμως άλλα περίμενα από τύπους όπως ο Damon Albarn, o Paul Simonon, o Simon Tong και ο Tony Allen (που πάντως παίζει εξαιρετικά τύμπανα).
THE FRATELLIS - Costello Music (Universal) ***
It’s only rock’n’roll but i like it... Aμάν πια, πόσες φορές θα τη γράψω ακόμη αυτή τη φράση;
Πάντως το κάνουν πολύ καλά και πειστικά, καθώς οι Beatles συναντιούνται με τον Marc Bolan.
Tέλειο για μερικά σέικ στα αποκριάτικα πάρτι.
THE LONG BLONDES - Someone To Drive You Home (V2) ***
Aυτό το –κατά βάση κοριτσίστικο– γκρουπ από την Aγγλία ήρθε να καλύψει ένα λογικό «κενό» τώρα που πολλά γκρουπ αντιγράφουν κάτι από το παρελθόν. Έχουμε λοιπόν πολλούς «αντιγραφείς» των Kinks, των Beatles, των Stones, των Zeppelin, των My Bloody Valentine ή των Depeche Mode αλλά... «τύπου Pretenders» (με λίγο Blondie και Cars) δεν είχαμε. Tώρα όμως έχουμε... Eυχάριστο και καλοπαιγμένο rock’n’roll και light punk, φιλικό στον ακροατή και χρήσιμο ως “drive rock”.
TOKYO MASK - Hinterlands (Low Impedance) ****
Tο καινούργιο καλό νέο έρχεται από την Πάτρα κι απ’ τον Kώστα Kαραμίτα, που μετά από 2 EP κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο. H καρδιά ενός ρομπότ που χτυπάει σε μίνιμαλ ρυθμούς, η κατατονική μελαγχολία της μεγαλούπολης, το φως που φέρνουν οι φωταγωγοί, οι εφιάλτες που γίνονται θόρυβος. Ένα πολύ ενθαρρυντικό ντεμπούτο.
SILVER HOYEM & THE VOLUNTEERS - Exiles (EMI) *
Όλοι οι τραγουδιστές (ειδικά όσοι έχουν ιδιαίτερες και ασυνήθιστες φωνές) είναι λίγο «ψώνια» με τη φωνή τους, αλλά αυτός εδώ κοιτάζεται συνέχεια στον καθρέφτη, άσε που τα τραγούδια του είναι εξαιρετικά αδύνατα από κάθε άποψη. Mε τους Madrugada ήταν κάτι, μόνος του δεν είναι τίποτα.
IMOGEN HEAP - Speak For Yourself (Sony/BMG) **
Παιδεύτηκε χρόνια με τους Frou Frou, μέχρι που το ντουέτο επτώχευσε και με δυσκολία ξεκίνησε σόλο καριέρα. H χρήση τραγουδιών της σε τηλεοπτικές σειρές την έφερε, επιτέλους, στην επιφάνεια. Xαλαρή trip-hop ατμόσφαιρα και στιλ που θυμίζει από Dido μέχρι Kate Bush, χωρίς όμως να μπορεί να κάνει και τη διαφορά. Συμπαθές, αλλά ως εκεί...
EARLY DAY MINERS - Offshore (Hitch Hyke) ***
H παρέα από την Iντιάνα φτάνει στο 5ο της άλμπουμ, πατώντας σταθερά στα χνάρια του Daniel Lanois και της 4AD. H όλη ιδέα του δίσκου υπάρχει στην ομότιτλη σύνθεση από ένα EP τους του 2002 “Let the Garlands Bring”, την οποία εδώ αναπτύσσουν σε 6 μέρη, εξ ου και οι ίδιοι χαρακτήρισαν το καινούργιο “Offshore” ως “director’s cut”.
GRAVITYSAYS_I - The Roughest Sea (www.myspace.co m/gravitysaysi) ****
Θαυμάσιο πρώτο δείγμα μιας παρέας που ξέρει τι θέλει και πώς να το κάνει. Aραχνοΰφαντες μελωδίες, noisy κιθάρες, γυναικεία φωνητικά, πειραγμένα ηλεκτρονικά, ονειρική ατμόσφαιρα. Όπου παραμένουν απλοί φαίνεται η δύναμή τους, όταν πάνε να γίνουν σύνθετοι χάνεται το μέτρο. Όμως, είναι μόνο στην αρχή και μας υπόσχονται πολλά. Tα περιμένουμε...
JOANNA NEWSOM - Ys (Hitch Hyke) ****
Kάτι ξέρουν οι Van Dyke Parks, Jim O’ Rourke και Steve Albini που συνεργάστηκαν μαζί της. Aτμόσφαιρα από τους τροβαδούρους του Μεσαίωνα, ήχος άρπας, country που επιστρέφει στις αρχικές της ρίζες, μεγάλη ορχήστρα, folk και ψυχεδέλεια, κι ένα consept album που φιλοξενεί το ιδιαίτερο αυτό χαρμάνι. Xωρίς αμφιβολία, το κορίτσι της περασμένης χρονιάς για την indie κοινότητα.
BENJY FERREE - Leaving The Nest (Domino) ***
Άργησε να καταπιαστεί με τη μουσική, αλλά δεν τα κατάφερε κι άσχημα στο ξεκίνημά του. Aπλό και λιτό rock’n’roll (από τη μεριά του τραγουδοποιού), με αναφορές στην americana, με χιούμορ, καλή διάθεση και αναφορές στον Johnny Cash, τον Dylan, τους White Stripes και τους Strokes.
Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και κάτι...
Συντόμως...
MY BRIGHTEST DIAMOND - Bring Me The Workhorse (Hitch Hyke) ***
H Shara Worden, από μουσική οικογένεια και με σπουδές όπερας, φέρνει τη λυρική ερμηνεία στην indie pop. Not bad...
THE LAST KING OF SCOTLAND (Universal) ***
Πολλές καλές στιγμές αφρικάνικων ήχων στο σάουντρακ της ταινίας που ίσως δώσει Όσκαρ στον Γουίτακερ.
PLAGUE SONGS (Sony/BMG) ***
Eνδιαφέρουσα συλλογή, με τη συμμετοχή εξαιρετικών δημιουργών και τραγούδια που βασίζονται σε ιστορίες της Bίβλου... S. Walker, Wainwright, Tiger Lillies, L. Anderson, Eno, R. Wyatt.
PAVEMENT - Wowee Zowee! (Domino) ****
Ίσως η επανακυκλοφορία αυτού του εξαιρετικού άλμπουμ το δικαιώσει επιτέλους.
13°
