The Dandy Warhols: Στα ελληνικά νησιά η εβδομάδα έμοιαζε με μήνα

Τριάντα χρόνια και κάτι δρόμος. Πάνω από τριάντα singles. Περισσότερα από δέκα άλμπουμ, δώδεκα για την ακρίβεια – με πιο πρόσφατο το περσινό «Rockmaker». The Dandy Warhols: Τέσσερα πρόσωπα που απέδειξαν ότι δεν χρειάζεται να είσαι Βρετανός για να είσαι bohemian και δεν χρειάζεται να φοράς απαραίτητα δερμάτινα για να κάνεις rock. Το 1994 τους βρήκε στο Πόρτλαντ, σε μια σκηνή που ψυχορραγούσε. Το grunge πέθαινε από υπερβολική σοβαρότητα, η Britpop φορούσε κουστούμι και έλεγε αστεία για το σινεμά. Οι Dandies έφεραν κάτι άλλο. Μια σκόνη garage, ένα riff από shoegaze και το βλέμμα του ανθρώπου που ξέρει ότι η Τέχνη είναι εγωιστική. Πολύ εγωιστική για να σου χαϊδεύει τ’ αυτιά.

Οι The Dandy Warhols τραγούδησαν για junkies, φίλους που χαθήκαν, για αστικούς εφιάλτες. Το «Bohemian Like You» ίσως το έχεις τραγουδήσει μεθυσμένος, ίσως το έχεις μισήσει νηφάλιος, ίσως το έχεις ξεχάσει και το έχεις αγαπήσει ξανά. Και μετά ήρθε το «We Used To Be Friends» για να σου θυμίσει ότι οι φιλίες, όπως και οι μπάντες, μένουν μόνο αν είναι χτισμένες πάνω σε κάτι πιο σκληρό από like.

Στο Glastonbury Festival το 2000, o David Bowie πραγματικά εντυπωσιάστηκε από το show των Dandy Warhols και τους κάλεσε να παίξουν στο φεστιβάλ Meltdown το 2002. Όχι μόνο αυτό, ανέβηκε μαζί τους στη σκηνή και τραγούδησαν μαζί το κομμάτι «White Light / White Heat» των The Velvet Underground σαν μέρος του encore της μπάντας.

Σε λίγες ώρες, την Τετάρτη 9 Ιουλίου, οι The Dandy Warhols θα βρίσκονται στην Ελλάδα ξεκινώντας τις ζωντανές εμφανίσεις τους από την Αθήνα και το Universe, στη Λεωφόρο Κηφισού 87, με support τους Sisters Of Your Sunshine Vapor και opening act τους The Callas. Την Πέμπτη 10 Ιουλίου, θα εμφανιστούν στα Ιωάννινα, στο Stage Ioannina Open Air και την Παρασκευή 11 Ιουλίου στην Πάτρα, στα Παλαιά Σφαγεία.

Ο τραγουδιστής του επιδραστικού συγκροτήματος, o frontman των The Dandy Warhols, Courtney Taylor-Taylor βρήκε χρόνο και έδωσε τις δικές του απαντήσεις στην Athens Voice, πριν δώσει τη δική του ενέργεια στη σκηνή.

Πώς είναι να επιστρέφετε στις ζωντανές εμφανίσεις;

Λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν κάνουμε ποτέ πολύ μεγάλες παύσεις. Πήραμε ένα διάλειμμα πέντε μηνών από τον Δεκέμβριο μέχρι τον Μάιο, και αυτό μπορεί να είναι το μεγαλύτερο που έχουμε κάνει στα 31 χρόνια. Μου ταιριάζει.

Τι σας συνδέει με το ελληνικό κοινό και τι αναμνήσεις έχετε από τις προηγούμενες επισκέψεις σας εδώ; Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ελληνικό στοιχείο –μουσικό ή πολιτισμικό– που σας έχει εμπνεύσει ή εντυπωσιάσει;

Τι με συνδέει... η σωκρατική θεωρία. Οι Διάλογοι και η Πολιτεία του Πλάτωνα. Φρόντιζα πάντα, όποτε παίζαμε στην Ελλάδα παλιά, να έχουμε μία εβδομάδα ελεύθερη για να πάμε στα νησιά, όπου ο χρόνος επιβραδύνεται και εκείνη η εβδομάδα έμοιαζε με μήνα. Ήταν υπέροχο.

Το «Rockmaker» σηματοδότησε μία δυναμική επιστροφή. Τι αναμνήσεις έχετε από τις συνεργασίες σας με τους Debbie Harry, Slash και Frank Black;

Οι πιο δυνατές στιγμές είναι πάντα όταν λαμβάνεις τα κομμάτια τους στο δικό σου στούντιο και τα ακούς στον, ας πούμε, «κανονικό» σου κόσμο. Και λες, «μα την αλήθεια, αυτός είναι ο Frank Black». Είναι ξεκάθαρα ο Frank Black στην κιθάρα. Ή είναι ξεκάθαρα ο Slash, ή η Debbie Harry. Είναι μια συναρπαστική στιγμή. Έχουμε συνεργαστεί και με τον Mark Knopfler, τον Mike Campbell από την μπάντα του Tom Petty, και έχουμε λάβει κομμάτια από τη Sinéad O’Connor. Και πάντα είναι μια απόλυτα φορτισμένη, συναρπαστική στιγμή. Υπέροχο.

Όταν κάποιος σας αποκαλεί «θρύλους της ροκ», γελάτε; Νιώθετε πίεση; Ή το απολαμβάνετε πλήρως;

Νομίζω πως έχω μια στάση του τύπου «δίκαιο ακούγεται». Το κάνουμε αυτό εδώ και πολύ καιρό. Και υπήρξαν σημεία στην καριέρα μας που ήμασταν πολύ επιδραστικοί. Και σε κάποιες φάσεις, ήμασταν ακόμα και οικείο όνομα. Το όνομά μας έχει εμφανιστεί στο τηλεπαιχνίδι Jeopardy δύο φορές. Υπέροχο.

Περάσατε από δισκογραφικές, τάσεις και το κατεστημένο... Τι σας κράτησε από το να τα παρατήσετε; Τι σας βοήθησε να παραμείνετε δυνατοί;

Δεν αλλάζουμε πραγματικά αυτό που κάνουμε. Η δημιουργία μουσικής έχει τεράστια σημασία στη ζωή μας. Το ότι έχουμε ένα παγκόσμιο κοινό και φίλους που θέλουμε να δούμε μας σηκώνει απ’ τον καναπέ και μας βάζει σε αεροπλάνα, τουριστικά λεωφορεία και στον δρόμο, τελεία. Η δημιουργία και η ηχογράφηση μουσικής δεν σταματά ποτέ, αφού πάντα είχαμε τα δικά μας στούντιο.

Πώς ορίζετε την αυθεντικότητα το 2025; Σε μια εποχή εικόνας, υπερβολής και αλγορίθμων, τι σημαίνει να είσαι «πραγματικός» καλλιτέχνης;

Θα έλεγα ότι δεν έχει αλλάξει ποτέ. Υπάρχει διαφορά μεταξύ Τέχνης και ψυχαγωγίας. Η ψυχαγωγία δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς κοινό στο μυαλό. Η Τέχνη δεν μπορεί να δημιουργηθεί με κοινό στο μυαλό. Η δημιουργία Τέχνης είναι μια καθαρά εγωιστική πράξη.

Ποιες είναι οι ιδιότητες ενός σπουδαίου frontman;

Ένα σχετικά μεγάλο στόμα.

Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που ακούσατε τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Θυμάστε ποιο ήταν;

Ήταν το «Not If You Were The Last Junkie on Earth». Ήμουν στο Λονδίνο, μπήκε σε ένα ταξί που ήμουν μέσα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ήθελα περισσότερη φωτεινότητα στο hi-hat.

Πότε καταλάβατε για πρώτη φορά ότι ήσασταν διάσημος; Ήταν περίεργο το πρώτο βλέμμα που σας έριξε κάποιος — σαν να σας έβλεπε διαφορετικά; Είναι εθιστική η αναγνώριση;

Για εμάς ήταν μια αργή πορεία προς την αναγνώριση. Δεν υπήρξε στιγμή που να άλλαξε τα πάντα ξαφνικά. Ήταν μια αργή, άβολη εξέλιξη, σαν ένας όγκος στο πρόσωπό σου που δεν θέλεις να δεις, οπότε αποφεύγεις να κοιτάξεις.

Ποιο είναι το ομορφότερο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας στη Γη;

Λοιπόν, αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Βουργουνδία της Γαλλίας, όχι στην πλευρά με τα κρασιά, αλλά εκεί που οι λόφοι είναι γεμάτοι λευκές αγελάδες. Εκεί ζει ο ηχολήπτης μας και μπορεί να είναι το ομορφότερο μέρος. Το Columbia River Gorge, όπου μένω, είναι επίσης μαγευτικό, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο, καθώς είναι μια βαθιά και τραχιά χαράδρα από το Billings της Μοντάνα ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, γεμάτη καταρράκτες και με τον ποταμό Κολούμπια να κυλάει στη βάση της. Υπέροχο.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο στερεότυπο της ροκ, κατά τη γνώμη σας — και γιατί;

Θα έλεγα ο αλκοολισμός, και είναι αλήθεια.

Έχετε πειραματιστεί πολλές φορές. Πώς αποφασίζετε πότε ένας «μουσικός πειραματισμός» αξίζει να γίνει άλμπουμ;

Ελπίζω πριν ξεκινήσουμε.

Όταν γράφετε μουσική, σκέφτεστε πώς θα ακουστεί ζωντανά ή απλώς δημιουργείτε;

Απλώς ηχογραφούμε και όταν τελειώσει το άλμπουμ, κοιταζόμαστε και λέμε, «ωχ, πώς θα τα παίξουμε αυτά ζωντανά; Και ποια θα παίξουμε;»

Ποια είναι η πιο θετική αλλαγή που έχετε δει στη μουσική βιομηχανία από τότε που ξεκινήσατε — και ποια η πιο απογοητευτική;

Το πιο θετικό είναι ότι μπορείς να στείλεις μουσική αμέσως σε όλο τον κόσμο και όλοι να έχουν πρόσβαση σε αυτό που κάνεις — αν μπορείς να τους ενημερώσεις ότι υπάρχει και πού να το βρουν. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι συγκροτήματα όπως οι Charlatans UK ή οι Stone Roses δεν αποτελούν πλέον μέρος της βιομηχανίας που προωθεί μαζικά τη μουσική. Πλέον, στόχος είναι τα εννιάχρονα, και εκεί πηγαίνει όλη η ενέργεια.

Μπορεί κάποιος να είναι «καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης» το 2025 χωρίς να γίνει... influencer;

Δεν ξέρω πραγματικά.

Τι μάθατε για τον εαυτό σας μέσα από την εμπειρία της φήμης, της έκθεσης και της αποδοχής —ή της απόρριψης— από το κοινό;

Ότι δεν μου αρέσει να με αναγνωρίζουν. Δεν μου αρέσει καμία μορφή φήμης και δεν είμαι φτιαγμένος ή ψυχολογικά δομημένος για να τη διαχειριστώ.

Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που έχετε πάρει στη ζωή —μέσα ή έξω από τη μουσική— και γιατί είναι σημαντικό;

Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Αν όλα σταματούσαν αύριο —περιοδείες, άλμπουμ, ζωντανές εμφανίσεις— ποιο θα θέλατε να είναι το τελικό μήνυμα των The Dandy Warhols;

Οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρχουν και ακόμη και να απολαμβάνουν ο ένας τον άλλον, όσο διαφορετικοί κι αν είναι. Είναι μια απόφαση που παίρνεις.