ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ Complex: Αναμετρήθηκε με τον ίδιο του τον εαυτό και νίκησε – για την κουλτούρα

Λένε ότι οι μεγαλύτερες μάχες είναι αυτές που δίνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό – το ίδιο λένε και για τις μεγαλύτερες επαναστάσεις. Και δεν είναι μόνο οι μάχες που δίνουμε με τον εαυτό μας για να αλλάξουμε και να νικήσουμε κάτι που δεν μας αρέσει. Υπάρχουν και οι μάχες που δίνουμε για να αποδεχτούμε μια αλλαγή που έχει ήδη συμβεί, να συμβαδίσουμε μαζί της και να την αξιοποιήσουμε σύμφωνα με το όποιο φύλλο πορείας έχουμε σχεδιάσει για τη ζωή μας. Ναι αυτές οι μάχες είναι στερεοτυπικά συνδεδεμένες με την καταπολέμηση ελαττωμάτων, τον αγώνα προς τη βελτίωση, προς την επιτυχία, προς την επίτευξη ενός στόχου. Τι γίνεται όμως όταν ο στόχος επιτευχθεί; Και πάλι τότε πρέπει να δοθεί μια μάχη, ο προηγούμενος εαυτός θα αναμετρηθεί με το νέο του μέγεθος και η ειρήνη είναι η μόνη βιώσιμη λύση. Το μεγάλο live του ΛΕΞ στον περίγυρο του ΟΑΚΑ στις 28 Ιουνίου -ναι αυτό που έγινε sold out πουλώντας δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια μέσα σε λίγες ώρες, ήταν, κατά κάποιον τρόπο, μια τέτοια αναμέτρηση.

Αν το ιστορικό live στο Γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη ήταν το τελευταίο κεφάλαιο στην υπόγεια ιστορία του ΛΕΞ από τις τάξεις των Ταπεινών και Πεινασμένων σε ένα μπαμ που ανάγκασε τους πάντες να γυρίσουν τα κεφάλια και να μάθουν το όνομά του αλλά και το πρώτο κεφάλαιο αυτής της νέας εποχής που όλοι ξέρουν ποιος είναι τους -κι ας κάνουν συχνά πώς δεν γνωρίζουν- το live στο ΟΑΚΑ είναι το κεφάλαιο της επόμενης ημέρας. Της ημέρας που βρίσκει τον ΛΕΞ να κάνει παιχνίδι με όλη την τράπουλα στα χέρια του, που έχει προσθέσεις στους μύριους των κολλημένων της τέχνης του χιλιάδες νέους ακόλουθους, σαγηνεμένους από την κουλτούρα και ας μην γνωρίζουν ούτε τα βασικά της, τον ΛΕΞ που δεν έχει τίποτα να αποδείξει. Ή μήπως όχι; Πάντα κάτι έχουμε να αποδείξουμε τελικά – ή μήπως όχι;

Αν τελικά υπήρχε κάτι να αποδείξει ο ΛΕΞ των γηπέδων και των δεκάδων χιλιάδων εισιτηρίων είναι ότι αυτές οι δύο φουρνιές ανθρώπων μπορούν να συνυπάρξουν, ότι το νέο μέγεθός του δεν θα κοστίσει στην ταυτότητά του. Και το έκανε. Στο ΟΑΚΑ, έξω από το στάδιο που ενδεχομένως την επόμενη φορά αναγκαστεί να ανοίξει τις πόρτες του για εκείνον, δίπλα στη στοά του Καλατράβα, μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου, ο ΛΕΞ αναμετρήθηκε με το ίδιο του το μέγεθος και κέρδισε. Για μια ακόμη φορά, ψύχραιμα, εμφατικά, όπως έπρεπε.

Το δέος ενός τεράστιου χώρου γεμάτου απ’ άκρη σ’ άκρη με μπλουζάκια με το όνομά του δεν τον κατάπιε. Τα εγγενή μειονεκτήματα της ραπ για τη συνθήκη ενός πραγματικά μεγάλου live (μονοτονία, απουσία σκηνικής αβάντας και τυπικών κορυφώσεων) και η προσωπική του σκηνική εσωστρέφεια δεν τον πτόησαν. Το ότι για κάθε χίλιους ορκισμένους και κολλημένους που ήξεραν κάθε στίχο από το «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» απ’ έξω και κοιμούνται με το “2XXX” κάτω απ’ το μαξιλάρι τους υπήρχαν, ενδεχομένως, άλλοι τόσοι που τον έμαθαν από το «Γ.Τ.Κ.» και την «Αλήτικη Αγάπη» και επίσης ενδεχομένως έμειναν εκεί, δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Γιατί αυτό είναι πια το κοινό του – και ο ίδιος φαίνεται να το γνωρίζει και να το σέβεται απόλυτα, χωρίς, όμως, να βγάζει στιγμή την κουλτούρα από την εξίσωση.

Το live του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ ήταν το πιο φιλόδοξο σε όρους παραγωγής και δημιουργικού εγχειρήματος που έχει δώσει Έλληνας ράπερ με γιγαντοθόνες τελευταίας τεχνολογίας να χτίζουν μια σφαιρική εμπειρία θέασης, live κάμερα πάνω στη σκηνή, ήχο με ακρίβεια σχεδιασμένο για να καλύψει τις ιδιαίτερες ανάγκες του χώρου και του πλήθους, και χορογραφημένη, θεατρική σκηνική δράση καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Αυτά τα street μπαλέτα με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα adidas και τα κράνη που προσπάθησαν να αναπαραστήσουν και να ενσαρκώσουν άλλοτε πιο αφηρημένα άλλοτε πιο εύγλωττα τη ζωή και την κουλτούρα του δρόμου, μπαινοβγαίνοντας από το επιβλητικό, εντυπωσιακό και -ναι τι να κάνουμε;- ινσταγραμικό φωτισμένο υπόστεγο 24ωρου - βενζινάδικου που δέσποζε στη μια άκρη της σκηνής ίσως να ήταν για πολλούς αχρείαστα, για άλλους να πέρασαν και να μην ακούμπησαν ή να σηματοδοτούν μια ΛΕΞ εποχή που τους φέρνει σε μερική αμηχανία γιατί αφήνει πίσω τις ημέρες που αυτή η ζωή ήταν μόνο δική τους και δεν είχε γίνει ακόμα «τέχνη των αστών». Ως αποτέλεσμα όμως του δημιουργικού σχεδιασμού ενός τέτοιου live δείχνει έναν καλλιτέχνη που ενδιαφέρεται έντονα να δώσει το κάτι παραπάνω στη σκηνική απόδοση της τέχνης του, που θέλει να πάει τα καλλιτεχνικά πρότυπα της εγχώριας ραπ βήματα παραπέρα και το κυριότερο, που μαθαίνει από το παρελθόν και ξέρει να μετατρέπει το σκηνικό πείραμα του Πανιωνίου σε ένα καλοκουρδισμένο και άρτια εκετελεσμένο σχέδιο.

Ναι όλα ήταν σχεδιασμένα σε αυτό το live του ΛΕΞ αλλά πώς αλλιώς να γινόταν. Όλα ήταν σχεδιασμένα και όλα πήγαν καλά. Από τις πρώτες ρίμες απ’ τις «3000 στροφές» με τον ΛΕΞ να ραπάρει από τα σκηνικά αποδυτήρια μέχρι που βγήκε μέσα σε χιλιάδες χειροκροτήματα και τα πρώτα καπνογόνα με τους «Yπόνουμους» και για τις επόμενες, χορταστικές και αχόρταγες δύο ώρες και κάτι η σκηνοθεσία ήταν πάντα εκεί. Αλλά, ευτυχώς, όσο γινόταν πιο οργανικά ενταγμένη στο εγχείρημα, όπλο υπέρ του στοιχήματος που έπρεπε να κερδηθεί. Ο ΛΕΞ έκανε αυτό που κάνει πάντα, που έκανε και στη Νέα Σμύρνη και στο Καυταντζόγλειο και σε κάθε προηγούμενο, μικρότερο live που τον οδήγησε μέχρι εκεί. Τα είπε και τα έφτυσε, με την πλάτη στον τοίχο, για την κουλτούρα, με το καλύτερο δυνατό flow και τ’ αδέλφια του παρέα. «Πολυκατοικίες», «Intro», «F.K.A.», «Κανα - δυο φωτογραφίες», «Graffiti». «Μουσική για Τσόγλανους» και τα mosh pits να αρπάζουν τις πρώτες φωτιές.

Ο Dof Twogee και ο Squeezy Anks, φύλακες – άγγελοι πίσω απ’ τα decks, και παλιοί και νέοι brothers να ανεβαίνουν για τα καθιερωμένα feature ιντερμέδια ενός hip – hop live: Ζήνων, Μικρός Κλέφτης, Tsaki, Ηγεμόνας και Σαντάμ, Vlospa, φίλοι και γνωστοί της φυλής, σπέκια, endorsements, αδελφοσύνη και αδελφότητα.

Όμως αν αυτή είναι η συνηθισμένη  φωτογραφία της «παλιοπαρέας» στις νέες φωτογραφίες του ΛΕΞ θα βρεις και νέα πρόσωπα, πρόσωπα - έκπληξη. Ο χώρος που υπάρχει για αυτά και η άνεση με την οποία αυτά ανεβαίνουν στη σκηνή είναι μια ακόμη τρανταχτή απόδειξη για αυτό που συμβαίνει – συμβαίνει και δεν γυρίζει πίσω. Κάπου εκεί μετά από ένα σκοτεινό και άγριο σερί με «Χειρότερη Γενιά», «Παυσίπονα», «Ευτυχισμένες Μέρες», «Πουλιά» και «Μπόμπαν», έρχεται η ώρα της μεγάλης έκπληξης. «Είναι ώρα να ανέβει και η κυρία Χαρά πάνω στη σκηνή» προλογίζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο ΛΕΞ και η Χαρούλα Αλεξίου, ντυμένη στα κόκκινα, πάντα επιβλητική χτίζει στα γρήγορα μια εκδοχή της προσωπικής της γέφυρας μεταξύ κόσμων του ελληνικού τραγουδιού στη σκηνή του ΟΑΚΑ. Όσο διαρκεί το «Φύγε» το ντουέτο της με τον ΛΕΞ – ο χρόνος αρκεί για καταλάβουν όλοι πού έχει πάει το πράγμα. Τα κινητά που σηκώνονται είναι χιλιάδες και είναι, ίσως, η μοναδική στιγμή που τόσες φωτεινές οθόνες σημαδεύουν το σκοτάδι αυτής της βραδιάς. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούν και οι τελευταίοι ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει και ό, τι το μόνο που έχουν και μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να το αγκαλιάζουν – γιατί και σε αυτή τη φάση του παραμένει μοναδικό.

H τελική ευθεία είναι ορατή πια. «Όχι Σήμερα» αλλά και το σήμερα θα τελειώσει κάποια στιγμή. «Νυχτερίδες» και «Διαστημόπλοια» φέρνουν το τέλος του πιο κοντά. Νομίζεις πώς θα έρθει με τα b-side «24ωρα» και την αφιέρωση αυτού του live από τον ΛΕΞ σε «όσους έχουν δουλέψει για αυτήν την κουλτούρα και αυτή τη μουσική στην Ελλάδα». Όμως όχι, κι άλλη έκπληξη – ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο τον περνάει μέσα από χιλιάδες σώματα και τον φέρνει καταμεσής της αρένας σε μια υποδομή που δεν την έπιανε πριν το μάτι, για τη «Μωβ Βροχή» που πέφτει πάνω του όσο και από τις ρίμες του. Έτσι θα το κλείσει. Πιάνοντας τους όλους στον ύπνο, όπως του αρέσει να κάνει πάντα.

Και τα φώτα του 24ωρου “T.G.K.” θα σβήσουν, οι χιλιάδες θα ψάξουν έναν τρόπο να γυρίσουν στα αυτοκίνητα και τα σπίτια τους, ακούγοντας πιθανότατα πάλι ΛΕΞ στο αυτοκίνητο. Κάποιοι θα γκρινιάξουν ότι οι μέρες της Νέας Σμύρνης είναι παρελθόν και ναι σίγουρα είναι, αυτή είναι η φύση των ημερών που πέρασαν, να περνάνε, όπως και στη Νέα Σμύρνη έγιναν παρελθόν οι μέρες που ο ΛΕΞ ήταν το κρυφό καμάρι εκείνων «που ήξεραν».

Ο χρόνος μπορεί να είναι μπάσταρδος και κυκλοθυμικός, αλλά οι αυταπάτες δεν βοηθάνε. Θέλεις μια τζούρα ρεαλισμού, να την ακούσεις καλά.