Ο VOICE 102.5 εξέπεμψε LIVE μαζί με τους Majovoli από το Μετρό στο Σύνταγμα

Μερικές φορές δεν θέλει και πολλά για να σου φτιάξει η διάθεση. Το να έρχεται στα αυτιά σου η μουσική μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, καθώς ανεβαίνεις με τις σκάλες του μετρό, ή μιας μπάντας που παίζει live εκείνη την ώρα, είναι ένας καλός λόγος. Μου συνέβη την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, του Αγίου Βαλεντίνου, όταν αποφάσισα να παρεκκλίνω από τη διαδρομή μου και να κατέβω στο Σύνταγμα. Όπως συνέβη αναπάντεχα σε κάποιες χιλιάδες Αθηναίους όλη την εβδομάδα που μας πέρασε – αλήθεια, πόσοι περνούν κάθε πρωί από το Σύνταγμα, για να πάνε στη δουλειά, για ψώνια ή μια βόλτα στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης;

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου, που ήταν την Πέμπτη 13/2, μια έκπληξη συνόδευσε την πρωινή ρουτίνα των διερχόμενων επιβατών, αλλά και των ακροατών του VOICE 102,5, καθώς Δευτέρα με Παρασκευή η εκπομπή της Επιστήμης Μπινάζη και του Διονύση Νορατάκη εξέπεμπε όχι από το studio της Χαριλάου Τρικούπη, όπως συνήθως, αλλά από το Μετρό Συντάγματος.

Η εκπομπή της Επιστήμης Μπινάζη και του Διονύση Νοταράκη έτσι κι αλλιώς σου φτιάχνει τη διάθεση, κι είναι κάτι που κάνουν, να μας μεταφέρουν εικόνες της πόλης που τους κάνουν εντύπωση στη διαδρομή τους προς το στούντιο – κάτι που είδαν στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο ασανσέρ... Όλη την προηγούμενη εβδομάδα, κρατώντας τον χαρακτήρα της εκπομπής τους, έκαναν live αναμετάδοση από το Σύνταγμα, δημιουργώντας σε όλους εμάς, τους ακροατές που ήμασταν χωμένοι στα σπίτια μας ή στο αυτοκίνητό μας, μια αίσθηση σύνδεσης με αυτό που υπάρχει εκεί έξω. Τι ακριβώς; Την πόλη που ξυπνά μια απλή μέρα, μια καθημερινή, μέσα από τους ανθρώπους της.

Είναι έξω από τη φύση του ραδιοφώνου, οι παραγωγοί να αφήνουν την ασφάλεια του ραδιοθαλάμου και να γίνονται ορατοί, τι ωραίες όμως αυτές οι «ασκήσεις εξωστρέφειας», όπως τις ονόμασαν η Επιστήμη και ο Διονύσης. Κάθε πρωί, μας μετέφεραν όσα παρατηρούσαν στο μετρό και εισέπρατταν από τον κόσμο.

Όπως για εκείνον τον νεαρό που μένει στη Βρετανία και τους ακούει καθημερινά, και ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες έπεσε πάνω τους. «Το να ακούς spotify είναι κάτι εύκολο αλλά έχεις συντροφιά τον αλγόριθμο, ενώ στο ραδιόφωνο έχεις την ανθρώπινη επικοινωνία, κάποιον που σου μεταφέρει από το τι καιρό κάνει μέχρι βιώματα, σκέψεις, συναισθήματα» τους είπε, όταν τον ρώτησαν γιατί ακούει ραδιόφωνο. Ή για εκείνον τον κύριο που περνούσε κάθε μέρα ακριβώς στις 8.08 και τους έλεγε «καλημέρα παιδιά, ευχαριστούμε!», αλλά ποτέ δεν τον πρόλαβαν γιατί ήταν στον αέρα... τι ωραία εικόνα.

Οι παραγωγοί του VOICE 102,5 βγήκαν έξω και μελέτησαν την ανθρωπογεωγραφία του μετρό Συντάγματος, δηλαδή τους Αθηναίους: αν ήταν αγχωμένοι ή καλοδιάθετοι, αγουροξυπνημένοι ή γεμάτοι ενέργεια, βιαστικοί ή αν είχαν χρόνο για μια στάση, να σπάσουν την ταχύτητα που θέλει να τρέχουμε διαρκώς για να προλάβουμε. Κάποιους τους έβγαζαν ζωντανά για να μας πουν πού δουλεύουν κι αν είναι χαρούμενοι με αυτό που κάνουν, κι άλλες φορές παρατηρούσαν τον τρόπο που αντιδρούσε ο κόσμος σε αυτό το αναπάντεχο.

Πολλοί αφήνονταν και χόρευαν ή τραγουδούσαν τους στίχους, σταματούσαν για να τραβήξουν με το κινητό κάποιο video – η Επιστήμη και ο Διονύσης έγιναν πρωταγωνιστές σε πολλά stories εκείνες τις ημέρες. Κάποιοι ήταν ήδη ακροατές του σταθμού και πήγαιναν να τους γνωρίσουν από κοντά, και άλλοι απλώς περαστικοί, που η μουσική του VOICE 102,5 έγινε μέρος της πρωινής τους ρουτίνας – «ναι! ναι! θα σας ακούμε!» έλεγαν οι καινούργιοι φίλοι της εκπομπής.

Και πολλές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις της Επιστήμης και του Διονύση… για το ενδυματολογικό, ότι οι Έλληνες δεν αγαπάμε τα χρώματα, καθώς κυριαρχεί κυρίως το μαύρο, το γκρι και το καφέ, για την παρουσία των ανθρώπων που δουλεύουν στη ΣΤΑΣΥ, όπως security ή στην καθαριότητα, ότι ήταν χαμογελαστοί και ευγενείς, μέχρι τους άστεγους που αναζητούσαν λίγη ασφάλεια ή την προτροπή να αφήνουμε ελεύθερο το τελευταίο βαγόνι για τους ποδηλάτες, αν υπάρχει χώρος.

Στο Σύνταγμα ο VOICE 102,5 μαζί με τους Majovoli

Την περασμένη Παρασκευή, λοιπόν, έξω στον κόσμο κι εγώ, παρατηρητής αλλά και αποδέκτης αυτής της εμπειρίας, όταν κατέβηκα για το live των Majovoli στο κλείσιμο της ξεχωριστής αυτής εβδομάδας, ακριβώς μετά την εκπομπή της Επιστήμης Μπινάζη και του Διονύση Νοταράκη.

Από τη μία η προσοχή μου ήταν στον κόσμο που ανέβαινε με τις κυλιόμενες, να διαπιστώσω με τα μάτια μου το εφέ σε αυτό το οικοσύστημα του Μετρό, που για λίγη ώρα, άγνωστοι μεταξύ μας, γινόμαστε συνοδοιπόροι της ζωής. Είδα τα χαμόγελα, το πώς έγραφε –έστω και στιγμιαία– στα πρόσωπα των επιβατών το στοιχείο της έκπληξης και o ήχος της ζωντανής μουσικής underground. Κι από την άλλη, ως ακροάτρια της συναυλίας, αφέθηκα στη φρεσκάδα που εξέπεμπαν τα νέα παιδιά της μπάντας, που ήρθαν από Θεσσαλονίκη, μαζί με τη μουσική τους.

Ο Δημήτρης, ο Τάσος, ο Χριστόφορος, ο Θανάσης και ο Ιωάννης, όπως θα μάθαινα αργότερα τα ονόματά τους όταν πήγα να τους πω «μπράβο, και ευχαριστούμε», γνωρίστηκαν τυχαία την περίοδο της καραντίνας. Ξεκίνησαν ως μουσικοί του δρόμου κι ήταν ήδη έναν χρόνο μπάντα, όταν άρχισαν να κάνουν έντονη την παρουσία τους στα social media, με χιουμοριστική διάθεση – πολύ καλή επιλογή να τους καλέσει ο VOICE 102,5 σε μια τέτοια συναυλία.

Όπως θα διαβάσετε και στη συνέντευξη που έδωσαν στην Athens Voice πάντα ασχολούνταν με τη μουσική, παλιά σαν χόμπι, τώρα και επαγγελματικά, και ονειρεύονται να μπορέσουν να ζήσουν από τη μουσική τους – τους το ευχόμαστε. Τους αρέσει να διαβάζουν τα σχόλια στο TikTok, όπου συχνά γίνονται viral, είναι γνωστοί για τις διασκευές ελληνικών και ξένων τραγουδιών, ενώ κυκλοφόρησε και το πιο πρόσφατο τραγούδι τους «Πιο κοντά», και 21 Φεβρουαρίου θα παίξουν live στο Καφεθέατρο στην Αθήνα.

Majovoli σημαίνει χαλαροί, ευπροσάρμοστοι, easy going, όπως μια συναυλία ή μια ραδιοφωνική εκπομπή στο Μετρό, που πέφτεις πάνω της τυχαία και σε κάνει να χαμογελάς. Δεν είναι μόνο ότι σου φτιάχνει τη διάθεση, σε τραβάει να παρεκκλίνεις από την καθημερινή ρουτίνα ή από την προαποφασισμένη διαδρομή, σου δείχνει μια άλλη όψη του κόσμου από αυτή που περίμενες, σου θυμίζει ότι η ζωή είναι απολαυστική με λίγα πράγματα, ότι υπάρχουν ευκαιρίες εκεί έξω για να μοιραστείς μια εμπειρία μαζί με άλλους, που βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εσένα και κάπου πάνε όπως κι εσύ.

Αλήθεια, γίνεται! Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί, να σηκώνουμε το κεφάλι και να επιβραδύνουμε κάνοντας χώρο σε κάτι ωραίο εκεί έξω – δεν το έχουμε ανάγκη;