O Λευτέρης Σαμψών παρουσιάζει έξι νέα τραγούδια για γυναίκες

Ο Λευτέρης Σαμψών ξεκίνησε από τη μουσική και τις μεταγλωττίσεις μέχρι που ερωτεύτηκε και την εικόνα και έμαθε πώς να χρησιμοποιεί τις κάμερες. Σκηνοθέτησε videoclips και διάφορα videos, έγινε creative director στην τηλεόραση και επειδή αγαπάει πολύ και τα κείμενα, εργάστηκε και σε μια διαφημιστική εταιρεία για να είναι ακόμα πιο απασχολημένος. Σήμερα, σαν εκφωνητής, η φωνή του έχει ακουστεί σε εκατοντάδες διαφημιστικά spots, εκπομπές και ντοκιμαντέρ, ενώ σαν μουσικοσυνθέτης έχει γράψει τη μουσική για πολλές διαφημιστικές καμπάνιες στην Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και τον κινηματογράφο. Από το 2017 ασχολείται παράλληλα και με τη δική του προσωπική δισκογραφία. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου κ.ά. Ακόμα, έχει γράψει το soundtrack της ταινίας μικρού μήκους του Θανάση Νεοφώτιστου «Airhostess – 737» με τη Λένα Παπαληγούρα που εκτός από τα δεκάδες βραβεία που μάζεψε, κυκλοφόρησε και το soundtrack με την Ιουλία Καραπατάκη (στην μουσική της ταινίας ακούγεται η Χάρις Αλεξίου) που σαρώνει στο Spotify. Τώρα, στην αρχή της χρονιάς, ο Λευτέρης Σαμψών κυκλοφόρησε 6 νέα τραγούδια-εκπλήξεις που σε γαληνεύουν μέσα στο ηχητικό χάος που μας περιβάλλει.

Το όνομα του mini-album είναι το άρθρο «H». Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο project που δουλευόταν για αρκετό καιρό. Πιστό στον τίτλο του, το άλμπουμ περιέχει τραγούδια ερμηνευμένα μόνο από κορίτσια (και μια μικρή συμμετοχή από τον Λευτέρη σε δύο από αυτά). Η Ανδριάνα Μπάμπαλη, η Μαρία Παπαγεωργίου, η Μυρτώ Βασιλείου, η Δανάη Μωραϊτη, η Δανάη Παπαδοπούλου και η Μαρία Καρέτσου είναι οι φωνές που, με ξεχωριστό τρόπο η κάθε μία, δίνει την προσωπικότητά της στα ευαίσθητα τραγούδια του «Η».

Ακούγοντάς τα, βρήκαμε από αναγεννησιακές μέχρι νεοκυματικές επιρροές με νησιώτικη αύρα. Ένα ύφος που θα ενθουσίαζε τον Μάνο Χατζηδάκι στους Αγώνες της Κέρκυρας (για όσους τους θυμούνται). Παραπονεμένα έγχορδα που εναλλάσσονται με περάσματα trip hop, με τρομπόνια νησιώτικης μπάντας σε παρέλαση, με νότες από μαδριγάλια ή βαλκανικές τρομπέτες. Τραγούδια με ωραίους μονολεκτικούς τίτλους. Κάθε διαφορετική γυναικεία φωνή ντύνεται με το ανάλογο μουσικό της περιβάλλον ενώ οι ψιθυριστοί στίχοι με λόγια αγάπης μοιάζουν σαν γραμμένοι σε ασημί χαρτάκια πακέτων τσιγάρων για να μη ξεχαστούν. Νοσταλγία, λέξεις ονείρων, προσωπικές ήττες και έρωτες που εκφράζονται διακριτικά πάνω σε τρυφερό πιάνο, με μακρινούς αμανέδες της ερήμου ή ζεστές διφωνίες που οδηγούν σε ξεσπάσματα με echo σαν να ανοίγουν δέκα ανεμιστήρες ταυτόχρονα. Ο αργός, βασανιστικός ρυθμός της αγάπης ακούγεται μοναχικός σαν τριζόνι μέσα στη νύχτα ενώ ο Λευτέρης προθέτει τα δικά του ραπαριστά rhymes. Ένα σετ τραγουδιών με τον νταλκά του έντεχνου και την ποιότητα του μεταμοντέρνου ρεμπέτικου.

Ο Λευτέρης Σαμψών δίνει τη δική του εξήγηση για το κάθε κομμάτι του δίσκου «Η»

Καρδιά
Τα τραγούδια δεν έχουν ημερομηνία λήξης, έχουν όμως μια βαθιά σχέση με τον χρόνο, με τη στιγμή που θα γραφτούν, που θα ακουστούν. Την Καρδιά την έγραψα πριν πολύ καιρό, όταν διάβασα για πρώτη φορά στίχους της Κατερίνας μου και είχα αποφασίσει μέσα στα χρόνια, ότι θα την κράταγα για πάντα στο σπίτι. Όταν άκουσα τη Δανάη Μωραΐτη να τραγουδάει, κατάλαβα ότι το τραγούδι απλώς περίμενε την σωστή φωνή για να γίνει ολόκληρο και να φύγει από τα χέρια μου.

Τα Σύννεφα
Πρέπει να σου πω ότι τα σύννεφα τα έγραψα πρώτα με Αγγλικό στίχο και δεν είχα φανταστεί το τραγούδι στα Ελληνικά, μάλλον λόγω του πιο “δυτικού” ήχου του. Ένα πρωί που γύριζα την μελωδία του στο κεφάλι μου, άρχισα να το τραγουδάω στα Ελληνικά. Μικρές διάσπαρτες λέξεις, που πήραν μορφή και έγιναν Τα Σύννεφα που ακούς σήμερα. Η Ανδριάνα Μπάμπαλη έχει μια ξεχωριστή χροιά κι έναν μοναδικό τρόπο να τραγουδάει με την ίδια άνεση σε όποια γλώσσα επιλέξει. Είμαι μεγάλος φαν της από την πρώτη φορά που την άκουσα και με την βοήθεια ενός φίλου που την γνωρίζει, ήρθαμε σε επαφή, της έστειλα το τραγούδι και δέκα λεπτά μετά τα λέγαμε στο τηλέφωνο και κανονίζαμε την ηχογράφηση!

Αγκαλιά
Η Αγκαλιά δεν είναι τραγούδι. Είναι η αρχή ολόκληρου το δίσκου. Την έγραψα μονορούφι και γύριζε εμμονικά στο κεφάλι μου για πολύ καιρό. Ο πρώτος που άκουσε το τραγούδι είναι ο Ρένος Παπασταύρος (που έχει προσθέσει και κάτι μαγικά synths στο κομμάτι) και είχε ενθουσιαστεί τόσο μαζί του, που με παρακίνησε να γράψω κι άλλα με Ελληνικό στίχο. Μη στα πολυλογώ, με έφερε σε επαφή με τη Δανάη Παπαδοπούλου και το ηχογραφήσαμε μια τρομερά ζεστή μέρα, χωρίς air condition και χωρίς δεύτερο take. Όχι γιατί δεν αντέχαμε, αλλά γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ.

Καράβι
Οι στίχοι ήταν στο σπίτι καιρό. Εγώ δεν τους είχα διαβάσει. Φταίω (σε περίπτωση που διαβάζει η Κατερίνα). Πήρα το χαρτί τον περασμένο Γενάρη στα χέρια μου, το διάβασα και με έπιασαν οι λέξεις από τα μούτρα. Τη Μυρτώ Βασιλείου δεν την ήξερα προσωπικά. Είχαμε βρεθεί σε έναν κοινό δίσκο με διασκευές τραγουδιών του Μάνου Λοϊζου και θυμάμαι ότι είχα σταθεί στο δικό της κομμάτι. Κι εδώ χρειάστηκε ένας κοινός φίλος για να μας φέρει σε επαφή. Αυτό που θαυμάζω στη Μυρτώ – πέρα από τις φωνητικές της δυνατότητες– είναι η ικανότητά της να συνδέεται βαθιά με τον στίχο, κι αυτό αποτυπώνεται απόλυτα στην ερμηνεία της.

Ουσία
Δεν ξέρω τι να σου πω για την Ουσία. Βασανίστηκα λίγο περισσότερο μαζί της. Όχι στη διαδικασία της σύνθεσης, αλλά της παραγωγής. Ήθελα να βρω τον σωστό ήχο, τον σωστό ρυθμό, την ιδανική αναλογία φλυαρίας και παύσης, γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Ο στίχος της Κατερίνας είναι πολύ δυνατός. Εδώ δεν χρειάστηκε κανένας φίλος για να με φέρει σε επαφή με τη Μαρία Καρέτσου. Είμαστε φίλοι από παλιά και δεν είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύει τραγούδι μου. Η Μαρία είναι χαμαιλέοντας και μπορεί να τραγουδήσει ό,τι θέλει και όπως θέλει με αξιοζήλευτη ευκολία. Στην “Ουσία” όμως είναι 100% ο εαυτός της και νιώθω ότι αυτό έχει περάσει λέξη προς λέξη στο τραγούδι μας.

Το τριζόνι
Η ιδέα ήρθε ένα καλοκαίρι στο Ρέθυμνο, όταν ένα τριζόνι -μέρα μεσημέρι- προσπαθούσε να ακουστεί ανάμεσα σε χιλιάδες τζιτζίκια. Σκέφτηκα ότι είχε κάτι πολύ σημαντικό να πει, αλλά τη φωνή του την έπνιγαν οργανωμένα, όλα τα υπόλοιπα πλάσματα. Λίγο καιρό αργότερα συνέβη το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και αν μου έλειπαν κάποιοι στίχοι, γράφτηκαν αυτόματα από μόνοι τους. Τη Μαρία Παπαγεωργίου την ήξερα ως ακροατής (και θαυμαστής) γιατί την παρακολουθώ χρόνια. Έχει φτιάξει ένα δικό της σύμπαν που δεν ανήκει πουθενά, παρά μόνο σε εκείνη και κάπως αισθανόμουν πως υπάρχει μια σύνδεση στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Όταν γνωριστήκαμε από κοντά δέσαμε σαν να γνωριζόμασταν από πάντα και μέσα μου ένιωσα πως ολοκλήρωσε το «Η» με την παρουσία της.